Οι νόμοι της φιλοξενίας
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αποκαμωμένος
πέφτει στο πεδίο της μάχης,
εκεί όπου η ελευθερία έχυσε τις τελευταίες σταγόνες
του αίματός της,
εκεί όπου κέρδισε μια μεγάλη διάκριση,
χωρίς να την επιδιώξει,
μία ωραία πληγή ηρωισμού προβάλλει
μπροστά στο στήθος του.
Έτσι με στολισμένο το στήθος του
μ’ ένα λαμπρό κόκκινο τριαντάφυλλο,
στο χέρι τη λαβή του σπαθιού,
σπασμένο στον πόλεμο και κομματιασμένο,
περνά ο ήρωας στο έδαφος της Αυστρίας,
– ω, ας μην το πατούσε! –
Λεία που την εμπιστεύτηκε στα χέρια μας,
πλησιάζει τους δικούς μας και λέει:
«Αυτό για το οποίο σας ικετεύω, είναι λίγο!
Δώστε μου γάζες για επίδεσμο,
αφήστε να δροσιστώ με τον αέρα σας,
και να χαρώ στη χώρα σας!»
Πιο δυνατά από το στόμα του επισκέπτη
μιλά ρέοντας το ηρωικό αίμα του!
Και τον καλωσορίζουν και τον ενθαρρύνουν να μείνει:
«Το Μούνκατς είναι ένα όμορφο παλατάκι,
με καθαρό αέρα και ωραία θέα!
Στο μεταξύ περιοριστείτε μόνον
σ’ ένα μικρό παραθυράκι•
ο επίδεσμος δεν μπορεί να σας λείπει•
όπως στερεά και καλά σας ταιριάζει,
φαίνεται να είναι από σίδερο, σχεδόν ισοδυναμεί
με αλυσίδες».
Από τα κάγκελα του παραθύρου ο ήρωας των Ελλήνων
βλέπει κάτω το τοπίο,
όπου η μαγευτική άνοιξη βρισκόταν σε πλήρη άνθηση:
«Πώς μπορούν να ευωδιάζουν τα ρόδια,
να αφθονούν τα φρούτα και οι καρποί,
ζουμερά σταφύλια να σου γνέφουν δελεαστικά,
εκεί όπου καταπατείται
το δίκαιο της φιλοξενίας;»
Επτά ολόκληρα χρόνια τις αλυσίδες, έφερε
το τολμηρό λιοντάρι της ελευθερίας•
δες, τώρα τις λύνουν, για να βαδίσει ανάμεσά μας
πάλι ελεύθερο!
Όμως μόλις μετά από επτά ημέρες ο θάνατος
έσπασε την καρδιά του!
Πίστεψέ με, μου φαίνεται ότι πέθανε
για τη δική μας ελευθερία!
Μετάφραση: Λάμπρος Ηλ. Μυγδάλης, Νίκος Α. Παπαδόπουλος
