«Σας ευχαριστώ για τη βράβευσή μου με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 50 χρόνων από την ίδρυση της ομοσπονδίας μας (σημ: Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών-Βιβλιοπωλών – ΠΟΕΒ) την οποία και αποδέχομαι. Την παρουσία μου όμως στην τελετή απονομής αποδέχθηκα, μη γνωρίζοντας τους ομιλητές και τον συντονιστή».
«Λαμβάνοντας όμως την πρόσκληση και βλέποντας τα ονόματα, σας ενημερώνω ότι για λόγους αρχής δεν θα παρευρεθώ στην τελετή, γιατί απαξιώ τους ομιλητές, αναξιόπιστους πολιτικούς-συνυπεύθυνους για το σημερινό κατάντημα της χώρας, Γεράσιμο Αρσένη και Απόστολο Κακλαμάνη. Επίσης, τον καπελοφορεμένο –πότε με πράσινη και πότε με γαλάζια ρεπούμπλικα- “συντονιστή” Βασίλη Βασιλικό, ο οποίος στην εκπομπή του “Αξιον εστί” καπελώνει τους συγγραφείς, τους εκδότες και τους τηλεθεατές…»
Απόσπασμα από επιστολή διαμαρτυρίας που απηύθυνε ο 77χρονος εκδότης Στρατής Φιλιππότης προς τους συναδέλφους της ΠΟΕΒ, αρνούμενος να παρευρεθεί σε τιμητική εκδήλωση όταν πληροφορήθηκε ποιοι θα ήταν οι ομιλητές. Πέρα από τους τρεις, στους οποίους αναφέρεται ο Φιλιππότης την ίδια βραδιά ανέβηκαν στο βήμα και κάποιοι ακόμη «πρυτάνεις» των γραμμάτων και της υποκριτικής πολιτικής. Στις προθέσεις τού παρόντος σημειώματος, ωστόσο, δεν είναι η αξιολόγηση των ομιλητών, αυτή έχει γίνει ή θα γίνει εν καιρώ από αρμοδιοτέρους. Εκείνο που εν προκειμένω ενδιαφέρει είναι η τόλμη, η ευθύτητα του Στρατή Φιλιππότη, που συμπυκνώνεται στη φράση «απαξιώ τους ομιλητές»… Για να
εξηγηθεί η θυμική αντίδρασή του δεν χρειάζεται να καταφύγουμε στην «ιδιορρυθμία» του, δεν ευθύνονται οι κυκλαδίτικοι αέρηδες και η γενέθλια γη της Τήνου, ούτε βεβαίως οι σπουδαίοι μαρμαρο-γλύπτες προγονοί του. Και αυτό γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που ο Φιλιππότης κάνει το αυτονόητο: τολμά, δηλαδή, να «ξύσει» τη λεπταίσθητη μεμβράνη που καλύπτει τον αγγελικό κόσμο του political correct, του καθωσπρεπισμού, των δημοσίων σχέσεων, της κολακείας και μιας δήθεν αβρότητας που αποσιωπά την ιδιωτική αλήθεια, μετατρέποντάς τη σε δημόσιο ψέμα.
Ο Φιλιππότης αντέδρασε στην παθολογία τής μικρολογίας, αρθρώνοντας μια φράση απλή, όμως, πολιτική και παιδαγωγική στο βάθος της. Αν αυτή η δημόσια στάση, ήταν κανόνας και όχι εξαίρεση στον εγγράμματο κόσμο, τότε η πνευματική ποιότητα του τόπου, η κοινωνική του συνοχή και οι αντιστάσεις δεν θα ήταν τόσο ενοχικές, μουδιασμένες ή και «υποτελείς» ακόμη στη… Republica των λαμπερών χρηματοπιστωτικών αξιών και σχέσεων.
Στ.Μ.
