με κόντρα τον καιρό: Στην εποχή του Τσόκλη

Μερικές φορές λέγονται κάποια πράγματα που είναι τόσο χοντρά, που σκέφτεσαι ότι δεν χρειάζεται να τα αντικρούσεις γιατί το κόσκινο της κοινωνίας, όσο κι αν έχουν μεγαλώσει οι τρύπες του, θα τα φιλτράρει και θα τα βάλει τουλάχιστον σε καραντίνα. Ύστερα πάλι, βλέπεις κάποιες αντιδράσεις που αντί να σε καθησυχάσουν, σε βάζουν σε μεγαλύτερη αμφιβολία για την αποτελεσματικότητα αυτού του κοινωνικού μέτρου.

Οι δηλώσεις Τσόκλη, που τόσο ξεδιάντροπα ενοχοποιούν το θύμα και δικαιολογούν τον βιαστή, απεικονίζουν το αντιπροσωπευτικότερο μοντέλο κοινωνικής καθυστέρησης και βαρβαρότητας. Τελεία. Παρ’ όλα αυτά, διαβάζοντας τον Γιάννη Τριάντη στην Ελευθεροτυπία, κλονίζεσαι. Μπορεί, δηλαδή, να μην είναι κι έτσι; Να μη χάθηκε, δα, κι ο κόσμος; Υπάρχει, δηλαδή, μια θεμιτή ανοχή και συγκατάβαση που υπερβαίνει ακόμα και τα ελαστικά όρια του επιπέδου ευθυκρισίας, δικαιοσύνης και σεβασμού που έχει κατακτηθεί στις σύγχρονες πολιτείες για τον συμπολίτη-θύμα μιας από τις πιο χυδαίες πράξεις αμοραλισμού και κτηνωδίας;
Αν είναι ο βιασμός φυσικό, αναμενόμενο και αποδεκτό αποτέλεσμα μιας πρόκλησης, μήπως είναι και ο ρατσισμός αποτέλεσμα μιας αντίστοιχης πρόκλησης, του μαύρου προς το λευκό; Και ο φόνος του Παλαιστίνιου από τον Ισραηλινό, της σφεντόνας προς τις βόμβες φωσφόρου; Και τα βασανιστήρια ενός Ιρακινού από τη CIA, του Κορανίου προς τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, όπως διατείνονται Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διανοητές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί; Πολύ πιθανό. Εξάλλου, οι ισχυροί και οι ευνοούμενοί τους, σε μεγάλη ή μικρή κλίμακα, θέλουν πάντα να ορίζουν τι είναι υγιές, ηθικό, δίκαιο, φυσικό, ωραίο και πολιτισμένο.
Ο Τσόκλης αυτό τον κόσμο εκπροσωπεί και μ’ αυτόν νταλαβερίζεται. Έναν κόσμο πλούσιο και φιλότεχνο, αλλά παρηκμασμένο και σάπιο.

Με τα τσόκαρα,
Γκαούρ

Σχόλια