Δύο κοινωνικές ομάδες θα μπορούσαν να αρνηθούν την ανάγκη δημιουργίας μητροπολιτικού πάρκου στην Αθήνα το οποίο θα επέτρεπε να ανασάνουν, επιτέλους, οι πολίτες από το μέχρις ασφυξίας χτισμένο περιβάλλον. Είναι αυτοί που ουδέποτε αγάπησαν -ή αδιαφόρησαν- για το εφιαλτικό γιγάντωμα της πόλης και εκείνοι που, διαχρονικά, λεηλάτησαν τον ελεύθερο δημόσιο χώρο της. Η πρώτη δεν παρεμβαίνει ενεργά στα πράγματα. Ωστόσο, διευκολύνει με την απάθειά της τη δεύτερη να επιτελέσει με λιγότερες αντιστάσεις το καταστροφικό, μα εξαιρετικά επικερδές έργο της.
Είναι θέμα σύγκρουσης λοιπόν: κοινωνικής, πολιτικής και ιδεολογικής το «χτισμένο» ή το άχτιστο του περιβάλλοντος, και από αυτή τη σύγκρουση, κακά τα ψέματα, νικητής αναδεικνύεται συνήθως αυτός που έχει ή ελέγχει την εξουσία. Μπορούμε λοιπόν, υπ’ αυτές τις συνθήκες, να σώσουμε το χώρο του πρώην Ανατολικού Αεροδρομίου από το σχεδιαζόμενο ξεπούλημά του, μπορούμε να πείσουμε ότι από τη σωτηρία της συγκεκριμένης περιοχής εξαρτάται η υγιής συνέχεια της πόλης, το μέλλον και η αναπνοή των παιδιών μας; Μέσα στο σημερινό σκηνικό της επέλασης των διεθνών τοκογλύφων ο στόχος αυτός είναι εξαιρετικά δύσκολος.
Το επιχείρημα «δεν έχουμε λεφτά» λειτουργεί εν μέρει ως αλήθεια, κυρίως όμως λειτουργεί ως πρόφαση. Το τεκμηριώνει η μελέτη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με τη διαπίστωση ότι το ποσό που εξασφαλίζει μια πράσινη εξέλιξη είναι της τάξεως των 50 έως 100 εκατομμυρίων ευρώ. Ένα ποσό που θα αποσβεστεί εύκολα από τις ήπιες χρήσεις των ήδη υπαρχόντων αλλά ανενεργών κτισμάτων και από τις δράσεις πολιτισμού που μπορούν να αναπτυχθούν εκεί. Είπαμε όμως: τα επιχειρήματα είναι ασήμαντες λεπτομέρειες, καθώς ο κύβος έχει ήδη ριφθεί υπέρ του πολιτισμού του τσιμέντου και των μνημονιακών εργολάβων με τη fast track οπτική, βεβαίως.
Μοναδική ελπίδα για να αποφύγουμε το μοιραίο είναι το αίτημα για τη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου να γίνει καθολικό, να αγκαλιαστεί όχι μόνο από τους κατοίκους και τους φορείς των όμορων δήμων, αλλά από την πλειοψηφία των πολιτών του Λεκανοπεδίου, να αντιμετωπιστεί ως ζήτημα ζωής και θανάτου, ως μια ωρολογιακή βόμβα που απειλεί με κλιματική ανατροπή το ήδη βεβαρημένο αττικό περιβάλλον. Πρόπλασμα για την αναγκαία ζύμωση είναι η δημιουργία της επιτροπής αγώνα των κατοίκων των γύρω περιοχών και η πρωτοβουλία της να προχωρήσει σ’ ένα Φεστιβάλ αντίστασης και δημιουργίας.
Πρώτη πράξη που εγκαινιάζεται την Τετάρτη το απόγευμα στο χώρο της ξιφασκίας, στον Άγιο Κοσμά, είναι η εικαστική έκθεση 130 καλλιτεχνών, δεύτερη, η διοργάνωση στις 16 του Σεπτέμβρη μιας μεγάλης πολιτικής και πολιτισμικής συναυλίας από τον Μίκη Θεοδωράκη. Δύο σπουδαίες «χειρονομίες» που, αν αγκαλιαστούν από τον κόσμο και τη δυναμική του, θα ανατρέψουν τα εγκληματικά σχέδια της κυβέρνησης και των εξωχώριων εταίρων της.
Το επιχείρημα «δεν έχουμε λεφτά» λειτουργεί εν μέρει ως αλήθεια, κυρίως όμως λειτουργεί ως πρόφαση. Το τεκμηριώνει η μελέτη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με τη διαπίστωση ότι το ποσό που εξασφαλίζει μια πράσινη εξέλιξη είναι της τάξεως των 50 έως 100 εκατομμυρίων ευρώ. Ένα ποσό που θα αποσβεστεί εύκολα από τις ήπιες χρήσεις των ήδη υπαρχόντων αλλά ανενεργών κτισμάτων και από τις δράσεις πολιτισμού που μπορούν να αναπτυχθούν εκεί. Είπαμε όμως: τα επιχειρήματα είναι ασήμαντες λεπτομέρειες, καθώς ο κύβος έχει ήδη ριφθεί υπέρ του πολιτισμού του τσιμέντου και των μνημονιακών εργολάβων με τη fast track οπτική, βεβαίως.
Μοναδική ελπίδα για να αποφύγουμε το μοιραίο είναι το αίτημα για τη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου να γίνει καθολικό, να αγκαλιαστεί όχι μόνο από τους κατοίκους και τους φορείς των όμορων δήμων, αλλά από την πλειοψηφία των πολιτών του Λεκανοπεδίου, να αντιμετωπιστεί ως ζήτημα ζωής και θανάτου, ως μια ωρολογιακή βόμβα που απειλεί με κλιματική ανατροπή το ήδη βεβαρημένο αττικό περιβάλλον. Πρόπλασμα για την αναγκαία ζύμωση είναι η δημιουργία της επιτροπής αγώνα των κατοίκων των γύρω περιοχών και η πρωτοβουλία της να προχωρήσει σ’ ένα Φεστιβάλ αντίστασης και δημιουργίας.
Πρώτη πράξη που εγκαινιάζεται την Τετάρτη το απόγευμα στο χώρο της ξιφασκίας, στον Άγιο Κοσμά, είναι η εικαστική έκθεση 130 καλλιτεχνών, δεύτερη, η διοργάνωση στις 16 του Σεπτέμβρη μιας μεγάλης πολιτικής και πολιτισμικής συναυλίας από τον Μίκη Θεοδωράκη. Δύο σπουδαίες «χειρονομίες» που, αν αγκαλιαστούν από τον κόσμο και τη δυναμική του, θα ανατρέψουν τα εγκληματικά σχέδια της κυβέρνησης και των εξωχώριων εταίρων της.
Σ. Μ.
Σχόλια
