Φίλος ποιητής αποφάσισε να πιάσει και δεύτερη δουλειά. Το πρωί δημόσιος υπάλληλος, το βράδυ γκαρσόνι.
Δεν φταίει η οικονομική κρίση. Η ύπουλη έμπνευση στρίμωξε τον φίλο ποιητή. Σε λίγο καιρό σκοπεύει να βγάλει νέο βιβλίο και κάποιος πρέπει να πληρώσει τον… εκδότη του. Η ταρίφα ξεκινά από 1.500 ευρώ (φιλικότατη τιμή) και ταξιδεύει σε απάτητες κορφές. «Μα η ποίηση δεν πουλά», θα μου πείτε, «ο εκδοτικός οργανισμός έχει τόσα στόματα να θρέψει». Υπονοείτε, δηλαδή, ότι ο φίλος ποιητής μαζί με εκατοντάδες άλλους «ομοιοπαθείς» συντηρούν ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας του βιβλίου των Αθηνών. Και πολύ καλά κάνουν, θα πω εγώ. Τόσοι συμπολίτες μας εξασφαλίζουν τα προς το ζην εργαζόμενοι σε αυτή. Πραγματικά ρομαντικός, ο σύγχρονος ποιητής. Κάθε του βιβλίο και μια δωρεά, ένα βήμα πιο κοντά στον παράδεισο. Υπάρχουν, βέβαια, και λίγες εξαιρέσεις που δεν πληρώνουν για τα ποιητικά τους βιβλία. Οι αντίχριστοι…
Βέβαια, το βιβλίο επί πληρωμή δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των ποιητών. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι πεζογράφοι, συχνά, πληρώνουν για τα βιβλία τους. Ο γράφων στάθηκε τυχερός, αλλά για πόσο ακόμα; Πριν από λίγες μέρες, με πληροφόρησαν ότι οι εκδοτικοί σφίγγουν τα λουριά λόγω κρίσης κι έχουν αρχίσει να ζητούν χρήματα και από δευτεροεμφανιζόμενους. Φανταστείτε τι έχει να γίνει, αν τελικά μπούμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν θα τη γλιτώσει ούτε ο Κουμανταρέας. Επίσης, ακούστηκε ότι η ταρίφα μεγάλου εκδοτικού οίκου για να εκδόσεις, ξεπερνά τα 8.000… αργύρια. Το ποσό δεν αφορά μόνο νεοφώτιστους. Ταυτόχρονα, αρκετοί εκδότες επιβάλουν ακόμα και σε γνωστούς συγγραφείς να υπογράψουν ότι δεν θα πάρουν ούτε σεντ, αν δεν πουληθούν πάνω από 1.000 αντίτυπα και άλλα τέτοια τερτίπια.
Και ερωτώ, κυρίες και κύριοι δικαστές:
Πώς είναι δυνατόν την εποχή που έχουμε ανάγκη από νέες ιδέες, οι κατεξοχήν παραγωγοί ιδεών, οι συγγραφείς, να είναι οι μοναδικοί πρωτογενείς παραγωγοί που, ουσιαστικά, δεν αμείβονται (οι εξαιρέσεις ελάχιστες); Και γιατί να συνεχίσουν να είναι συγγραφείς και να μην γίνουν κειμενογράφοι διαφημίσεων, υπηρέτες άλλων ιδεών; Επειδή είναι ψωνάρες;
Από το «θεάρεστο» έργο των συγγραφέων, βέβαια, ζούνε επιμελητές, μεταφραστές, βιβλιοπώλες, γραφίστες, κριτικοί σε εφημερίδες, σερβιτόροι σε βιβλιοκαφέ και τόσοι άλλοι.
Και κάπου εδώ, το παραμύθι μας έφτασε στο τέλος. Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε η δαιδαλώδης βιομηχανία του βιβλίου των Αθηνών.
Βαγγέλης Μπέκας
