Πριν μερικά χρόνια λεγόταν ευρέως ότι «σήμερα τα πραξικοπήματα δεν τα κάνουν τα τανκς, αλλά οι τράπεζες». Ίσως φάνταζε υπερβολικό σε ορισμένους. Αλλά η αλήθεια είναι ότι των ελίτ η φαντασία και το θράσος (υποκινούμενα από τη δίψα τους για ασύδοτη εξουσία και πάταξη όσων δεν τις προσκυνούν ασυζητητί) δεν γνωρίζουν όρια. Κι αυτό ισχύει στο πολλαπλάσιο για την αφρόκρεμά τους, τον λεγόμενο χρηματοπιστωτικό τομέα. Μια κλίκα Βρετανών τραπεζιτών και μεγαλοστελεχών του «τομέα» βάλθηκε λοιπόν να το επιβεβαιώσει με τον πιο προκλητικό τρόπο. Συγκεκριμένα, στο όνομα των «συμπεριληπτικών αξιών»(!), η διοίκηση της φημισμένης τράπεζας Coutts, θυγατρικής της NatWest (πρώην Royal Bank of Scotland), αποφάσισε τον περασμένο Ιούλιο να κλείσει –χωρίς καμία εξήγηση– τους λογαριασμούς που διατηρούσε επί δεκαετίες σ’ αυτήν ο Νάιτζελ Φάρατζ, ηγέτης του κόμματος UKIP και υπέρμαχος του Brexit.
ΟΤΑΝ Ο ΦΑΡΑΤΖ άρχισε να διαμαρτύρεται, η Άλισον Ρόουζ, διευθύνουσα σύμβουλος (CEO) της NatWest, διέρρευσε σε φίλο της, αρχισυντάκτη του BBC, την «πληροφορία» ότι ο Φάρατζ τάχα δεν διέθετε το ελάχιστο ποσό καταθέσεων για να διατηρεί λογαριασμό στην Coutts. Το… έγκυρο BBC έσπευσε να αναπαράξει την «πληροφορία» χωρίς να τη διασταυρώσει. Όμως έπεσαν σε δύσκολη περίπτωση: με τις διασυνδέσεις του στο βαθύ σύστημα, ο Φάρατζ κατάφερε να αποκτήσει μια εσωτερική έκθεση της τράπεζας, αποτελούμενη από 40 σελίδες, στην οποία αποκαλύπτονταν πως η διοίκηση της Coutts: 1. Κατέγραφε και αξιολογούσε τις δηλώσεις του Φάρατζ και τις αναρτήσεις του στο twitter κ.α. 2. Αναγνώριζε ότι δεν ευσταθεί καμία κατηγορία εναντίον του (π.χ. ότι δρα για λογαριασμό των… Ρώσων). 3. Διερευνούσε, ωστόσο, πώς μπορεί να κλείσει τους λογαριασμούς του διότι δεν της αρέσουν οι απόψεις του!
ΣΤΗΝ ΕΝ ΛΟΓΩ έκθεση, ο μισητός όρος Brexit επαναλαμβάνεται 86 φορές: εύλογα, αφού ήταν μια απόφαση μέσω δημοψηφίσματος που καταπολεμήθηκε λυσσαλέα από το Σίτι του Λονδίνου, το οποίο καθυστέρησε επί χρόνια την εφαρμογή της – με τη συνδρομή «προοδευτικών» πολιτικών, διανοούμενων και δημοσιογράφων που αμφισβητούσαν όλο και πιο ανοιχτά το δικαίωμα των «αμόρφωτων πληβείων» να αποφασίζουν για «σοβαρά ζητήματα». Ο ρόλος του Φάρατζ στην επικράτηση του Brexit ήταν προφανώς η μεγαλύτερη και πιο ασυγχώρητη αμαρτία του… Η έκταση των κρυφών συνεννοήσεων μεταξύ των τραπεζιτών φάνηκε και από το γεγονός ότι, μετά την εκδίωξή του «εθνολαϊκιστή» από την Coutts, όλες οι άλλες τράπεζες τις οποίες προσέγγισε αρνήθηκαν να του ανοίξουν λογαριασμό. Σε μια χώρα σαν τη Βρετανία η έλλειψη τραπεζικού λογαριασμού ισοδυναμεί με διαγραφή κάθε δυνατότητας στοιχειωδώς κανονικής ζωής. Αυτό ακριβώς ήταν που επεδίωκαν οι… προοδευτικοί τραπεζίτες.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ τελειώνει εδώ. Πρώτον, διότι η αποκάλυψη της επιχείρησης «διαγραφής» ενός ανθρώπου όχι λόγω κάποιων εγκλημάτων (αν ήταν μαφιόζος ή έμπορος όπλων, θα ήταν μια χαρά πελάτης…) αλλά εξαιτίας των πολιτικών του απόψεων, προκάλεσε κατακραυγή. Έτσι τόσο ο CEO της Coutts Πίτερ Φλέιβελ όσο και η «προϊσταμένη» του, η CEO της NatWest Άλισον Ρόουζ, τελικά αναγκάστηκαν να παραιτηθούν. Δεν τελειώνει όμως και για έναν άλλο λόγο: το ταμπού έσπασε. Οι τραπεζίτες έδειξαν ότι νιώθουν αρκετά ισχυροί για να δοκιμάσουν την επιβολή του λεγόμενου de-banking για πολιτικούς λόγους. Να τιμωρήσουν δηλαδή παραδειγματικά μια κι έξω, χωρίς εξήγηση και χωρίς έφεση, κάποιον (και μάλιστα διάσημο) που δεν διώκεται με κανέναν τρόπο από το επίσημο κράτος. Χαφιέδες, εισαγγελείς, δικαστές και εκτελεστές της ποινής: όλες οι ιδιότητες συγκεντρωμένες σε μια CEO μιας τράπεζας, η οποία νιώθει ότι δεν (πρέπει να) δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Είναι τρομακτικό, αλλά και αποκαλυπτικό για το τι κόσμο επιχειρούν να φτιάξουν οι ελίτ – και μάλιστα οι… προοδευτικές. Γι’ αυτό και θα επανέλθουμε.
