Της Πόπης Διακάκη.
Η ψήφιση στη Bουλή του νόμου για τη λειτουργία των ΑΕΙ στις 24/8 αποτέλεσε μια εικόνα από το μέλλον.
Η ψήφιση στη Bουλή του νόμου για τη λειτουργία των ΑΕΙ στις 24/8 αποτέλεσε μια εικόνα από το μέλλον.
Εγκαινίασε τη νέα περίοδο μιας ιδιότυπης συγκυβέρνησης από ΠΑΣΟΚ–Ν.Δ.–ΛΑΟΣ–ΔΗ.ΣΥ. Η συντονισμένη επίθεση αυτών των δυνάμεων ενάντια στο δημόσιο πανεπιστήμιο χρωμάτισε το σκηνικό συναίνεσης που στήθηκε γύρω από το θέμα της υπερψήφισης του νόμου. Δέκα μέρες μετά κι αφού προηγήθηκαν γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων σχεδόν σε όλες τις σχολές της χώρας και πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια στις μεγαλύτερες πόλεις, είναι αναγκαίες ορισμένες παρατηρήσεις γύρω από τα ζητήματα του με ποιους όρους, κάτω από ποιες προϋποθέσεις, με ποιες συμμαχίες, με ποια πολιτική γραμμή τοποθετείται η φοιτητική Αριστερά για να ανασυγκροτηθεί το φοιτητικό κίνημα και να αγωνιστεί ενάντια στη διάλυση του πανεπιστημίου.
Προς στιγμήν, η Αριστερά δείχνει να μη θέλει ή να μην μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των καθηκόντων της περιόδου. Η προσπάθεια να αντιγράψουμε ό,τι ακριβώς κάναμε στις προηγούμενες μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος (2006-2007) δεν λαμβάνει υπόψη της τη νέα καθεστωτική φάση στην οποία έχει μπει η χώρα με την υπογραφή του Μνημονίου και την εισβολή της τρόικας. Δεν λαμβάνει υπόψη της τις διαθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που έδωσαν έναν ηρωικό αγώνα για δύο μήνες σε όλες τις πλατείες της χώρας, για να φύγει το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Ο εγκλωβισμός σε κλαδικά ή συνδικαλιστικά αιτήματα ενάντια σε ένα νόμο δεν μπορεί να έχει νικηφόρα προοπτική για κανέναν αγώνα αυτή την περίοδο. Το γνωστό τρίπτυχο συνέλευση–κατάληψη–πορεία έχει στενά όρια και κοντόθωρη λογική. Η φοιτητική Αριστερά χρειάζεται να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες της περιόδου. Ο νόμος Διαμαντοπούλου–Άδωνι δεν είναι ένας ακόμα νόμος που διαλύει το πανεπιστήμιο, τις σπουδές μας, τα πτυχία μας. Έρχεται να οικοδομήσει ένα πανεπιστήμιο που θα ξεμπερδεύει από τη συνταγματική υποχρέωση του κράτους να το χρηματοδοτεί. Έρχεται να δημιουργήσει ένα πανεπιστήμιο στα μέτρα του ΔΝΤ, του Μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου, ένα πανεπιστήμιο που θα ξεπληρώνει χρέη.
Πρέπει ο αγώνας των φοιτητών και όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας να ενταχθεί σε ένα συνολικότερο παλλαϊκό κίνημα. Να γίνει αντιληπτό πως μονόδρομος για να πετύχουμε το οτιδήποτε (ακόμα και να καταργηθεί ένας νόμος) είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση και όλο το πολιτικό προσωπικό που μας έφερε σ’ αυτή την κατάσταση. Η επιμονή στις συνήθειες του παρελθόντος πώς ακριβώς βοηθάει σ’ αυτό το στόχο; Η εμμονή στα φοιτητοκεντρικά συνθήματα πώς μας συνδέει με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας; Ο τσακωμός μεταξύ αριστερών δυνάμεων για την επιβεβαίωση του ενός ή του άλλου σχεδίου πώς δημιουργεί τις μεγαλύτερες δυνατές ενότητες μεταξύ των φοιτητών; Οι ξεχωριστές πορείες του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών πώς εξυπηρετούν την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος; Ο ελάχιστος συντονισμός με άλλα εκπαιδευτικά κομμάτια (στην τελευταία πανεκπαιδευτική πορεία συμμετείχαν σχεδόν αποκλειστικά φοιτητικοί σύλλογοι) πώς βοηθάει στη συγκέντρωση δυνάμεων;
Από την πρώτη εβδομάδα συνελεύσεων και κινητοποιήσεων μπορούν να βγουν πολλά ακόμα χρήσιμα συμπεράσματα. Το θέμα όμως είναι να διορθώσουμε τις υπαρκτές αδυναμίες του φοιτητικού κινήματος, γιατί ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας είναι πολύ χρήσιμος για όλη την κοινωνία. Να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε, να δράσουμε, γιατί δεν είναι λογικό να ’ναι στραβός ο γιαλός…
Προς στιγμήν, η Αριστερά δείχνει να μη θέλει ή να μην μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των καθηκόντων της περιόδου. Η προσπάθεια να αντιγράψουμε ό,τι ακριβώς κάναμε στις προηγούμενες μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος (2006-2007) δεν λαμβάνει υπόψη της τη νέα καθεστωτική φάση στην οποία έχει μπει η χώρα με την υπογραφή του Μνημονίου και την εισβολή της τρόικας. Δεν λαμβάνει υπόψη της τις διαθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που έδωσαν έναν ηρωικό αγώνα για δύο μήνες σε όλες τις πλατείες της χώρας, για να φύγει το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Ο εγκλωβισμός σε κλαδικά ή συνδικαλιστικά αιτήματα ενάντια σε ένα νόμο δεν μπορεί να έχει νικηφόρα προοπτική για κανέναν αγώνα αυτή την περίοδο. Το γνωστό τρίπτυχο συνέλευση–κατάληψη–πορεία έχει στενά όρια και κοντόθωρη λογική. Η φοιτητική Αριστερά χρειάζεται να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες της περιόδου. Ο νόμος Διαμαντοπούλου–Άδωνι δεν είναι ένας ακόμα νόμος που διαλύει το πανεπιστήμιο, τις σπουδές μας, τα πτυχία μας. Έρχεται να οικοδομήσει ένα πανεπιστήμιο που θα ξεμπερδεύει από τη συνταγματική υποχρέωση του κράτους να το χρηματοδοτεί. Έρχεται να δημιουργήσει ένα πανεπιστήμιο στα μέτρα του ΔΝΤ, του Μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου, ένα πανεπιστήμιο που θα ξεπληρώνει χρέη.
Πρέπει ο αγώνας των φοιτητών και όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας να ενταχθεί σε ένα συνολικότερο παλλαϊκό κίνημα. Να γίνει αντιληπτό πως μονόδρομος για να πετύχουμε το οτιδήποτε (ακόμα και να καταργηθεί ένας νόμος) είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση και όλο το πολιτικό προσωπικό που μας έφερε σ’ αυτή την κατάσταση. Η επιμονή στις συνήθειες του παρελθόντος πώς ακριβώς βοηθάει σ’ αυτό το στόχο; Η εμμονή στα φοιτητοκεντρικά συνθήματα πώς μας συνδέει με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας; Ο τσακωμός μεταξύ αριστερών δυνάμεων για την επιβεβαίωση του ενός ή του άλλου σχεδίου πώς δημιουργεί τις μεγαλύτερες δυνατές ενότητες μεταξύ των φοιτητών; Οι ξεχωριστές πορείες του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών πώς εξυπηρετούν την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος; Ο ελάχιστος συντονισμός με άλλα εκπαιδευτικά κομμάτια (στην τελευταία πανεκπαιδευτική πορεία συμμετείχαν σχεδόν αποκλειστικά φοιτητικοί σύλλογοι) πώς βοηθάει στη συγκέντρωση δυνάμεων;
Από την πρώτη εβδομάδα συνελεύσεων και κινητοποιήσεων μπορούν να βγουν πολλά ακόμα χρήσιμα συμπεράσματα. Το θέμα όμως είναι να διορθώσουμε τις υπαρκτές αδυναμίες του φοιτητικού κινήματος, γιατί ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας είναι πολύ χρήσιμος για όλη την κοινωνία. Να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε, να δράσουμε, γιατί δεν είναι λογικό να ’ναι στραβός ο γιαλός…
*Η Πόπη Διακάκη είναι πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής Ηρακλείου.
Σχόλια
