Λιγότερος από ένας μήνας μένει ως τον Α΄ γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, αλλά ο Μακρόν δεν βιάζεται: ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του λίγες μόλις ώρες πριν λήξει η σχετική προθεσμία, και το στενό επιτελείο του διαρρέει ότι δεν προλαβαίνει να κάνει προεκλογική καμπάνια διότι μοχθεί να διαφυλάξει την παγκόσμια ειρήνη… Με τους Γάλλους απηυδισμένους από την ακρίβεια, τη λιτότητα και τη «διαχείριση» της πανδημίας, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αντιπροσωπεύει για τον Μακρόν θείο δώρο. Ήδη πλασάρεται εκ νέου ως σωτήρας – αυτή τη φορά όχι μόνο της Γαλλίας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Θεωρεί αυτονόητο ότι πρέπει να επανεκλεγεί, κι άρα ότι οι ανθυποψήφιοί του οφείλουν, στο όνομα της «απαραίτητης εθνικής ενότητας», να μην αμφισβητούν τον πυρήνα της πολιτικής του και να αυτοπεριοριστούν σε ρόλο κομπάρσου.
ΠΡΙΝ ξεσπάσει ο πόλεμος, το αφήγημα ήταν κάπως διαφορετικό: ο Μακρόν ήταν ο μόνος «λογικός», ο μοναδικός που «ρεαλιστικά» μπορεί να είναι πρόεδρος. Όλοι οι άλλοι υποψήφιοι έπασχαν από μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό παραλογισμού, κι οπωσδήποτε ήταν ακατάλληλοι για τη «δουλειά». Τώρα αυτό τροποποιείται: σε ένα συγκρουσιακό διεθνές περιβάλλον ο Μακρόν εμφανίζεται ως εγγυητής του «γαλλικού τρόπου ζωής» και υπέρμαχος της «εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας», γυρνώντας την πλάτη στον κοσμοπολιτισμό. Μένει να φανεί αν η αλλαγή φρασεολογίας υποκρύπτει βαθύτερες επιλογές της γαλλικής ελίτ, ή απλά φταίει η αποτυχία του διάττοντα ακροδεξιού αστέρα Ζεμούρ και της κεντροδεξιάς Πεκρές να εκτοπίσουν την (πιο επικίνδυνη για τον Μακρόν) Λεπέν από τη δεύτερη θέση.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ λοιπόν ότι ο Β΄ γύρος θα έχει το ίδιο δίδυμο με το 2017. Μόνο που η «αντιφασιστική πανστρατιά» δύσκολα θα επαναληφθεί, εξ ου και η… πατριωτική στροφή του Μακρόν. Συνοδευόμενη βέβαια από ακραίο νεοφιλελευθερισμό: «Δεν υπάρχει ανεξαρτησία χωρίς οικονομική ισχύ. Άρα θα πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο», γράφει ο πρόεδρος, και ταυτόχρονα φορτώνει την «αναπόφευκτη» χειροτέρευση της ζωής των πολιτών στον… βολικότατο Πούτιν. Επόμενο είναι να στάζει μέλι ο Ζοφρουά Ρου ντε Μπεζιέ, πρόεδρος των Γάλλων εργοδοτών, που δήλωσε ότι «ο πρόεδρος μιλά άπταιστα τη γλώσσα μας»! Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στον Μακρόν 57% στον Β΄ γύρο έναντι της Λεπέν (το 2017 είχε πάρει 66%). Δηλαδή δεν θα αποφύγει η δεύτερη θητεία του να είναι ακόμη πιο απονομιμοποιημένη από την πρώτη. Όμως οι ελίτ που τον στηρίζουν ελπίζουν ότι η συνέχιση της ιδιόμορφης κατάστασης έκτακτης ανάγκης (πριν πρόσχημα ήταν η πανδημία, τώρα η «ρωσική απειλή») θα ελαχιστοποιήσει κινδύνους τύπου Κίτρινων Γιλέκων.
ΚΑΙ ΟΙ υπόλοιποι υποψήφιοι; Η Λεπέν προσπαθεί να ποζάρει με φιλοδοξίες νίκης στον Β΄ γύρο, επιτιθέμενη στον Μακρόν τόσο για την αντιλαϊκή πολιτική του όσο και για την αποστολή όπλων στο Κίεβο. Η κεντροδεξιά Πεκρές παραπατά, εγκαταλειμμένη από το τμήμα εκείνο των ελίτ στην υποστήριξη του οποίου ποντάριζε. Ο Ζεμούρ εξακολουθεί να παριστάνει τον απειλητικό, αλλά έχει ξεφουσκώσει. Ο Μελανσόν διεκδικεί την τρίτη θέση από την Πεκρές και τον Ζεμούρ, παρά την ύπαρξη άλλων 3 αριστερών υποψηφίων και παρά την ανοιχτή εχθρότητα του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου (η Figaro έγραφε την προηγούμενη εβδομάδα ότι τυχόν εκλογή του θα πυροδοτούσε «άμεση φυγή κεφαλαίων»). Ο πράσινος Ζαντό, που δήλωνε ότι… θα νικήσει, συνειδητοποιεί ότι οι προεδρικές εκλογές δεν είναι δημοτικές. Τέλος, ο Ρουσέλ μοιάζει ικανοποιημένος, αφού η φιλοδοξία του είναι να κόψει ό,τι μπορεί από τον Μελανσόν – ο οποίος θα διεκδικούσε με αξιώσεις από την Λεπέν την είσοδο στον Β΄ γύρο, αν ήταν μοναδικός υποψήφιος της Αριστεράς. Αλλά η γαλλική ελίτ ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές…
