Η επιχείρηση «Ειρήνη», η ευρωπαϊκή δηλαδή πρωτοβουλία «επιβολής» της απόφασης του ΟΗΕ για εμπάργκο όπλων στη Λιβύη, βυθίζεται στην ανυποληψία πριν καν ξεκινήσει. Η πλήρης αδιαφορία της Γερμανίας για την υπόθεση και η αδυναμία της Γαλλίας και της Ιταλίας να ξεκαθαρίσουν τη μεταξύ τους μοιρασιά στη Λιβύη καθιστούν τη συμφωνία ανύπαρκτη. Άλλωστε ολόκληρη η διεθνής κοινότητα δήλωσε «εξοργισμένη» από τις υπερφίαλες δηλώσεις του Χαλίφα Χαφτάρ που, διαβάζοντας λάθος το διεθνές κλίμα, ανακοίνωση την πρόθεσή του να «αναλάβει» αποκλειστικά την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Είναι γνωστό ότι ΗΠΑ-Ρωσία-Γερμανία από καιρού προκρίνουν και ασκούν πιέσεις για κατάπαυση του πυρός και κυβέρνηση συνεργασίας. Οι δηλώσεις Χαφτάρ, παρερμηνεύοντας τη στήριξη –περισσότερο ή λιγότερο φανερή– που απολαμβάνει μέχρι τώρα, υπερβαίνουν τα εσκαμμένα καθώς πιέζουν για λύσεις που δεν είναι ώριμες ή επιθυμητές προς το παρόν.
Η Τουρκία ετοιμάζει επέμβαση
Από τις εξελίξεις αυτές ευνοημένη εμφανίζεται η πολιτική Ερντογάν. Η Τουρκία εδώ και καιρό έχει διευρύνει τη στρατιωτική της εμπλοκή στο πλευρό της αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ κυβέρνησης Σάρατζ. Η παρουσία της στα μέτωπα της Λιβύης δεν περιορίζονται πια σε στρατιωτικούς συμβούλους ή στην παρουσία τζιχαντιστών μισθοφόρων από τη Συρία. Στρατιωτικά μη επανδρωμένα αεροπλάνα επιχειρούν σε καθημερινή βάση κατά των δυνάμεων του Χ. Χαφτάρ ενώ στα παράλια της Λιβύης πλέουν τουρκικές φρεγάτες που εμπλέκονται σε βομβαρδισμούς λιβυκών στόχων. Συνεχείς είναι οι αποστολές στρατιωτικής βοήθειας από αέρος και θαλάσσης ενώ δημοσιογραφικές πληροφορίες διαβεβαιώνουν ότι η Τουρκία έχει πετύχει τη στήριξη (ή την ανοχή των σχεδίων της) από τις κυβερνήσεις της Τυνησίας και Αλγερίας.
Για την Τουρκία η Λιβύη αποτελεί ένα κρίσιμο παράγοντα των επεκτατικών της σχεδιασμών. Αποτελεί την πύλη σοβαρής παρουσίας στη Βόρεια Αφρική στα πλαίσια των νέο-οθωμανικών της σχεδιασμών. Κυρίως όμως επιταχύνει τον δημόσια ομολογημένο στόχο του πλήρους ελέγχου της Ν.Α. Μεσόγειου. Η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης για οριοθέτηση ΑΟΖ και στρατιωτική συνεργασία επιτρέπει στην Άγκυρα να σχεδιάζει την «οικοπεδοποίηση» θαλάσσιων τμημάτων στα νότια της Κρήτης αμφισβητώντας ευθέως ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Αξιοποιεί έτσι στο έπακρο ένα κλίμα συνολικής αμφισβήτησης ελληνικής κυριαρχίας αλλά και συνόρων σε ολόκληρο τον άξονα από Θράκη-Αιγαίο-Κύπρο, εκβιάζοντας με την απειλή χρήση στρατιωτικής βίας. Ήδη η Τουρκία παραβιάζει απροκάλυπτα την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας και έχει καταργήσει το ενεργειακό της πρόγραμμα στηριζόμενη στην αφωνία της ελληνοκυπριακής πλευράς και στη φιλότουρκη στάση της Γερμανίας και των ΗΠΑ.
Μέσα σε αυτό το κλίμα κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει μια επέμβαση μεγάλης κλίμακας στη Λιβύη ώστε να κλείσει οριστικά ένα μέτωπο αμφισβήτησης της πολιτικής της.
Για την Άγκυρα η Λιβύη αποτελεί ένα κρίσιμο παράγοντα των επεκτατικών της σχεδιασμών. Αποτελεί την πύλη σοβαρής παρουσίας στη Βόρεια Αφρική στα πλαίσια των νέο-οθωμανικών της σχεδιασμών. Κυρίως όμως επιταχύνει τον δημόσια ομολογημένο στόχο του πλήρους ελέγχου της Ν.Α. Μεσόγειου
«Πράσινο φως» από ΝΑΤΟ
Οι επιλογές Ερντογάν έχουν πια την πλήρη στήριξη του γ.γ. του ΝΑΤΟ. Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Γ. Στόλτενμπεργκ προχώρησε σε ανοικτή στήριξη της κυβέρνησης Σάρατζ αλλά και «κλείσιμο του ματιού» στους σχεδιασμούς Ερντογάν. Υποστηρίζοντας υποκριτικά την «απόφαση του ΟΗΕ» για εμπάργκο όπλων στη Λιβύη ξεκαθάρισε «αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εξισώσουμε τις δυνάμεις με επικεφαλής τον στρατηγό Χ. Χαφτάρ και την κυβέρνηση του Σάρατζ, τη μόνη που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ». «Για τον λόγο αυτό το ΝΑΤΟ είναι έτοιμο να δώσει την υποστήριξή του στην κυβέρνηση της Τρίπολης», ανακοίνωσε ο Στόλτενμπεργκ ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την Τουρκία και αποδίδοντας τη πραγματική σημασία των δηλώσεων ανησυχίας των ΗΠΑ και της Ε.Ε για το Τουρκο-Λιβυκό σύμφωνο. Αντίστοιχη ανοχή στον τουρκικό επεκτατισμό δείχνει η γερμανική Ευρώπη. Απόλυτη αδράνεια για την κατάλυση της κυριαρχίας της Κύπρου, σιωπή για τις πολεμικές απειλές εναντίον της Ελλάδας, απάθεια μπροστά στη συνεχιζόμενη ροή μεταναστών στα νησιά του Αιγαίου, χαιρέκακη αναπαραγωγή και στήριξη των κατηγοριών της Άγκυρας για τα γεγονότα στον Έβρο και στα νησιά. Και δίπλα σε αυτά, σιωπηλά προς το παρόν (λόγω των πιθανών αντιδράσεων άλλων χωρών της Ε.Ε.), χαμόγελα ικανοποίησης του Βερολίνου από τις δηλώσεις-απαίτηση Τσαβούσογλου για επιτάχυνση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας – Ε.Ε.
Εκκωφαντική σιωπή της ελληνικής διπλωματίας
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις η ελληνική διπλωματία έχει να επιδείξει μόνο την ανυπαρξία της. Επικαλούμενη ως επιτυχία την κοινή δήλωση με Κύπρο, Γαλλία, Αίγυπτο και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ξεχνά σκόπιμα ότι τέτοιες δηλώσεις –όπως άλλωστε και όλες οι αντίστοιχες προηγούμενες– στέκονται αδύναμες να παράξουν κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα.
Κατά τα άλλα οι περίφημες κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας έχουν παραπεμφθεί στις ευρωπαϊκές καλένδες υπό το βάρος της στήριξης της «ευρωπαϊκής πορείας» της Τουρκίας ενώ η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας επιβάλουν σιωπή και στην προκλητική νατοϊκή μεροληψία υπέρ της Τουρκίας. Το μόνο που αναμένεται είναι η ενεργοποίηση και εφαρμογή των χρησμών Σημίτη, Βενιζέλου, Ντόρας Μπακογιάννη, Κατρούγκαλου και σία για αποδοχή «επώδυνων συμβιβασμών». Μοναδικό ερωτηματικό για τους σχεδιασμούς του επίσημου πολιτικού κόσμου είναι αν η «πλύση εγκεφάλου» και η έλλειψη κάθε προετοιμασίας θα σταθεί ικανή να χειραγωγήσει την αναπόφευκτη οργή του λαϊκού παράγοντα από τέτοιες «λύσεις».
