► Χιλή-Κολομβία: Η λαϊκή αναταραχή δεν λέει να κοπάσει, καθώς οι αντίστοιχες δεξιές κυβερνήσεις αδυνατούν να σταθεροποιηθούν παρά την ταυτόχρονη χρήση μαστίγιου (αιματηρή καταστολή) και καρότου (ανάκληση όλων των αντιλαϊκών πολιτικών και εφαρμογή φιλολαϊκών μέτρων). Η λαϊκή πλειοψηφία και στις δύο αυτές χώρες απαιτεί κάτι παραπάνω από ημίμετρα: μια πραγματική και βαθιά δημοκρατική αλλαγή. Ταυτόχρονα στη Βολιβία τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα ακονίζουν τα (άνισα) ξίφη τους για τις προεδρικές και κοινοβουλευτικές εκλογές του Μαΐου: οι πραξικοπηματίες της ντε φάκτο κυβέρνησης μπορεί να αρπάζονται μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζουν τις διώξεις των υποστηρικτών του Μοράλες και παίρνουν αποφάσεις ανατροπής παλιότερων πολιτικών, παρόλο που αυτό δεν είναι αρμοδιότητα μιας «μεταβατικής» κυβέρνησης. Από την άλλη, το στρατόπεδο του Μοράλες φαίνεται να έχει βρει έναν κοινό βηματισμό, αν και ακόμη είναι νωρίς για να φανεί αν θα μπορέσει να επιβάλει μια στοιχειωδώς δίκαιη εκλογική αναμέτρηση.
► Αργεντινή: Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές μονοπωλεί την επικαιρότητα: ο νέος κεντροαριστερός-περονιστής πρόεδρος Φερνάντεζ ζητά από τις διεθνείς τράπεζες και το ΔΝΤ να περικόψουν κατά 50% το χρέος της χώρας, και να επιμηκύνουν την περίοδο αποπληρωμής του. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι μεγάλο μέρος του χρέους, που εκτινάχθηκε επί προεδρίας του δεξιού Μάκρι, είναι παράνομο και απεχθές: τα κεφάλαια δεν έφτασαν ποτέ στη χώρα, ούτε χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος της ανάπτυξης της οικονομίας και της βελτίωσης της ζωής των πολιτών. Η τραπεζοκρατία πάντως μέχρι τώρα κρατά σκληρή στάση, απαιτώντας την αποπληρωμή ολόκληρου του χρέους, κάνοντας όλο και πιο πιθανή μια ρήξη – ιδίως αφού η πολιτική επιβίωση του Φερνάντεζ θα κινδύνευε σε περίπτωση μη εφαρμογής των προεκλογικών του δεσμεύσεων.
► Βενεζουέλα: Φαίνεται ότι η κυβέρνηση Μαδούρο ενισχύει κι άλλο τη θέση της. Χαρακτηριστικό της αυξανόμενης σταθερότητας είναι το γεγονός ότι η φιλοδυτική αντιπολίτευση δεν μπορεί πια να κινητοποιήσει παρά μερικές εκατοντάδες ανθρώπων, ενώ πριν δύο μόλις χρόνια κατέβαζε εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους. Όσο για τον αυτοανακηρυγμένο «πρόεδρο» Γκουαϊδό, πλέον οι Βενεζουελάνοι τον θεωρούν καμμένο χαρτί – όσο κι αν οι ΗΠΑ συνεχίζουν τις απελπισμένες προσπάθειες να βελτιώσουν το προφίλ του και να του προσδώσουν κύρος προσκαλώντας τον στο Λευκό Οίκο. Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι οι παραχωρήσεις που αναγκάστηκε να κάνει η κυβέρνηση Μαδούρο στις «αγορές», μειώνοντας τη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους. Αυτή η εξέλιξη την αποξενώνει από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα – αυτά δηλαδή που επίσης βγήκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους το προηγούμενο διάστημα για να αποκρούσουν την απόπειρα ανατροπής της…
