Με τον νόμο 4249/2014, επί Νέας Δημοκρατίας, καταργήθηκε η αυτόνομη, υπό τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, λειτουργία των εθελοντικών οργανώσεων, τους επιβλήθηκε ένα ασφυκτικό πλαίσιο και υπαχθήκανε, όσες θα μπορούσαν να συνεχίσουν, στην αρμοδιότητα της πυροσβεστικής. Το συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο στην ουσία κατάργησε τις οργανωμένες σε ευρύτερες περιοχές εθελοντικές οργανώσεις.
Ένα από τα θύματα του νόμου ήταν και το ΕΣΕΠΑ (Εθελοντικό Σώμα Ελλήνων Πυροσβεστών Αναδασωτών). Το ΕΣΕΠΑ τότε είχε α) 30 πυροσβεστικούς σταθμούς σε Δήμους σε όλη την Ελλάδα, πλήρως εξοπλισμένους, β) 2.000 μέλη, που προσέφεραν υπηρεσίες προληπτικής και κατασταλτικής πυρόσβεσης, με εντολή του Δημάρχου ως Προέδρου του Τοπικού Συντονιστικού Οργάνου Πολιτικής Προστασίας, αναδασώσεων, και καθαρισμού από ξερόκλαδα σε συνδυασμό με άλλες υποστηρικτικές κοινωνικές δράσεις κ.λπ. και γ) 80 και πλέον μεγάλα πυροσβεστικά οχήματα κατάλληλα για τα βουνά. Επίσης διέθετε μια έκταση 40 στρεμμάτων με τα αναγκαία οικήματα στα Ριζώματα Ημαθίας, που αποτελούσε ένα διεθνών προδιαγραφών εκπαιδευτικό κέντρο δασοπυρόσβεσης στο οποίο εκτός από τα μέλη του ΕΣΕΠΑ εκπαιδεύτηκαν τουλάχιστον δύο χιλιάδες και πλέον εθελοντές από 11 διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες σε διάστημα μιας δεκαετίας. Όλα αυτά στην πράξη «καταργήθηκαν» με το νόμο Δένδια. Σήμερα παραμένουν ανενεργά στα Ριζώματα οι εγκαταστάσεις, ο εξοπλισμός και κυρίως τα οχήματα. Η Πολιτική Προστασία ακόμη δεν δημιούργησε την σχολή για τους εθελοντές που προβλέπει ο νόμος. Το ΕΣΕΠΑ προσέφερε και τις εγκαταστάσεις και τα οχήματα αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», ακόμα και για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.
Ακόμα όμως και αν υπάρχουν οι εθελοντικές οργανώσεις δασοπυρόσβεσης και ικανοποιούν όλα τα προβλεπόμενα κριτήρια απαγορεύεται να επέμβουν σε φωτιά ακόμα και αν είναι μπροστά! Αυτό προβλέπει η φετινή εγκύκλιος της Πολιτικής Προστασίας, που κυκλοφόρησε στις 25/5/2018 με αρ. πρωτ. 3752 στη σελίδα 19 για την αντιπυρική περίοδο! Τα αποτελέσματα αυτής της λογικής τα ζήσαμε από το 2015 έως και αυτές τις μέρες. Η ανεπάρκεια διαδικασιών, μέσων και η έλλειψη εθελοντών καταγράφηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο.
Π.Δ.
