Με την τριήμερη (4-6/6) και πρώτη στα χρονικά επίσκεψη του πάπα Βενέδικτου στην Κύπρο δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξει μια βεντάλια θεμάτων που άπτονται τόσο της γεωπολιτικής όσο και του ρόλου των Εκκλησιών.
Καταρχάς φάνηκε πόσο προσεκτικά κινείται σε «ευαίσθητα» για τους ισχυρούς θέματα το Βατικανό και ο επικεφαλής του, ο οποίος απέφυγε να αναφερθεί στην κατοχή του βόρε ιου τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία παρά τις παρεμβάσεις επί του θέματος τόσο από τον πρόεδρο της Κύπρου όσο και από τον ορθόδοξο αλλά και τον μαρωνίτη αρχιεπίσκοπο. Είχε προηγηθεί δήλωση αξιωματούχου της Άγκυρας ότι η τουρκική κυβέρνηση παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς την επίσκεψη και ίσως προβεί σε σχολιασμούς αν υπάρξει ένδειξη πολιτικής υποστήριξης των Ελληνοκυπρίων. Ο πάπας λοιπόν, ως ικανός διπλωμάτης, αρκέστηκε σε γενικές εκκλήσεις για «αρμονία και ειρήνη», αν και αναρωτιέται κανείς μήπως έργο της εκκλησίας είναι να επισημαίνει νηφάλια το δίκαιο ή το άδικο και όχι απλώς να τα έχει καλά με όλους.
Η επίσκεψη του πάπα στην Κύπρο, σύμφωνα με σχολιαστές, αποτέλεσε επίσης, τρόπον τινά, ένα «κρας τεστ» διπλωματικών προοπτικών, μετά από τις προ τετραετίας δηλώσεις του στη Γερμανία με τις οποίες είχε συνδέσει το Ισλάμ με τη βία, μέσω της αναφοράς σε απόσπασμα διαλόγου του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου με Πέρση λόγιο, κάτι που είχε προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις. Η ανεπίσημη συνάντηση με τον ογδονταπεντάχρονο θρησκευτικό ηγέτη των μουσουλμάνων μάλλον εντάσσεται στη δημιουργία θετικών εντυπώσεων σ’ αυτό το πλαίσιο.
Σημαντικό στοιχείο της επίσκεψης, σύμφωνα με την ειδησεογραφία ιδίως καθολικών ΜΜΕ, ήταν η συνάντηση με τους καθολικούς ιεράρχες της ευρύτερης περιοχής οι οποίοι έσπευσαν στην Κύπρο. Σκοπός της συνάντησης ήταν η προετοιμασία της ατζέντας της Ειδικής Συνόδου Επισκόπων για τη Μέση Ανατολή, η οποία θα λάβει χώρα στα τέλη Οκτωβρίου στη Ρώμη. Θέμα της η διαμόρφωση μιας στρατηγικής που θα ανακόψει την έξοδο πιστών της Καθολικής Εκκλησίας από την Ιερουσαλήμ, το Ιράκ και αλλού, «λόγω των συνθηκών βίας και οικονομικής δυσπραγίας». Όπως αναφέρεται στο Catholic News Agency, τον περασμένο Μάιο ο αρμένιος καθολικός πατριάρχης περιέγραψε ως στόχους της Συνόδου: την «εσωτερική ανανέωση» της ταύτισης μεταξύ των Καθολικών Εκκλησιών της περιοχής, τη «βελτίωση των σχέσεων» με μη Καθολικούς, δηλαδή τους Ορθοδόξους και τους Διαμαρτυρόμενους, αλλά και το «άνοιγμα» στους μη χριστιανούς, στους οπαδούς της ισλαμικής και εβραϊκής πίστης. Γενικώς, την ενδυνάμωση των χριστιανικών Εκκλησιών στις μουσουλμανικές χώρες μιας και παρουσιάζονται προβλήματα μεταξύ αυτών και του τοπικού μουσουλμανικού πληθυσμού από την Αίγυπτο μέχρι το Πακιστάν.
Δεν ξέρουμε αν ο «κοσμικός» τρόπος σκέψης κάθε λογικού ανθρώπου είναι απλοϊκός, αλλά ο οποιοσδήποτε θα καταλάβαινε ότι αν οι Εκκλησίες έριχναν το βάρος τους στη δίκαιη επίλυση των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής και ιδίως της μακροχρόνιας αδικίας που συντελείται εις βάρος των Παλαιστινίων, αλλά και των Ιρακινών και των Αφγανών κ.ά., αντί να επιδίδονται σε διπλωματικά παιχνίδια κρατικού τύπου, θα προσέφεραν πολύ καλύτερες υπηρεσίες στους πιστούς τους και στη μεταξύ τους συνεννόηση και θα ήταν πολύ πιο συμβατή η δράση τους με την αποστολή την οποία επαγγέλλονται. Ιδίως δεν θα πρέπει να ξεχνούν τι σημαίνει ιστορικά «χριστιανός» σ’ αυτήν τη γωνιά του κόσμου…
Αρ. Α.
