Το τελευταίο ποίημα του Γ. Σεφέρη, που αγαπούσε πολύ την Κύπρο, μίλαγε για τις γάτες του Άι-Νικόλα. Για πολλά χρόνια είχαν πέσει πολλά φίδια στην περιοχή και είχαν χαλάσει πολλούς ανθρώπους και γενικά τον ρυθμό της ζωής. Τότε κάποιες ατίθασες γάτες ανέλαβαν να τα βάλουν με τα φαρμακερά φίδια και για καιρό πάλεψαν ηρωικά για να τα ξεπαστρέψουν. Τα νίκησαν μεν, αλλά μετά χάθηκαν και αυτές από το πολύ φαρμάκι που είχαν πάρει στις μάχες. Μελαγχολικός ο Σεφέρης, αλλά και βαθυστόχαστος.
Η Κύπρος που οι εμπόροι την μισούνε, και την θεωρούν ένα οικόπεδο για την καταπατούνε, να στήνουν τα ραντάρ τους, να ακούνε ως τα πέρατα του κόσμου, να έχουν πρόσβαση και μόνιμο αβύθιστο αεροπλανοφόρο στις νέες κουρσάρικες σταυροφορίες της Δύσης, η Κύπρος που την ορέγεται ολόκληρη ο τούρκικος επεκτατισμός ενώ ήδη έχει υπό την κατοχή του σχεδόν το 40%, η Κύπρος που η Αγγλία διατηρεί το 8% του εδάφους της για τις βάσεις της, αυτή η Κύπρος ξαναγίνεται τώρα επίκεντρο για τους ενεργειακούς δρόμους, τους δρόμους του πετρελαίου και των γεωτρύπανων, των δρόμων του μεταξιού. Γύρω από το νησί πολεμικά πλοία και πλωτά γεωτρύπανα, οικοπεδοποιούν και καταπατούν την κυριαρχία ενός ατελούς κράτους, που και τυπικά θέλουν να εξαφανίσουν.
Είναι η Κύπρος που λησμονήθηκε και αφήνεται στη μοίρα της χωρίς να θίγεται κανείς, αφού στο συλλογικό ασυνείδητο έχει καταγραφεί μια βαριά στρατιωτική ήττα από την Τουρκία το 1974 στο νησί. Μια ήττα που δημιουργεί ενοχές και πρέπει να ξεχαστεί. Η Κύπρος είναι πολύ μακρινή υπόθεση, κάτι σαν τη Σαρδηνία, την Κορσική, τη Μαδαγασκάρη, τα Κανάρια νησιά. «Και οι Κύπριοι δεν είναι και τόσο συμπαθείς»… αυτό δεν μας καλλιεργούν έντεχνα τόσα χρόνια;
Αγαπάμε την Κύπρο, την αγαπάμε βαθύτατα. Είναι κομμάτι μας. Και ο Ιούλης, ο Ιούλης του 1974 είναι μαύρος μήνας για την Κύπρο και αρχή της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Υπάρχει ένα μεγάλο χρέος της Ελλάδας στο μαρτυρικό νησί, σε ένα τμήμα της Ελλάδας. Ακρωτηριαζόμενος ο ελληνισμός αποκατάστησε τη δημοκρατία στη χώρα, και φρόντιζε να κρύβει για χρόνια (φάκελος της Κύπρου) τις ευθύνες και τους υπεύθυνους του ακρωτηριασμού. Η μνήμη είναι σπουδαίο πράγμα. Γι’ αυτό και τούτο το μικρό αφιέρωμα που ακολουθεί. Για να μην ξεχνάμε, για να θυμόμαστε. Μην ξεχνάς!
