Πριν 10 χρόνια
«Τέρμα τα αστεία για την Αριστερά» γράφει ο κεντρικός τίτλος στο πρωτοσέλιδο του Δρόμου, ακολουθούμενος από έναν μεγάλο υπότιτλο: «Το μέλλον της Αριστεράς θα κριθεί από το αν θα αναμετρηθεί με την πραγματικότητα, οικοδομώντας ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο ενάντια στη χρεοκοπία, την επιτήρηση και το μνημόνιο ΔΝΤ και Ε.Ε. – Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής πρότασης οικονομικής και πολιτικής διεξόδου». Είναι η εποχή που η βασική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ, έχει μπει σε βαθιά κρίση, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται ήδη κάτω από την μπότα της τρόικας και ξεσπούν μαχητικές λαϊκές κινητοποιήσεις. Τελικά η διάσπαση δεν έρχεται από τα «αριστερά», όπως περίμενε και φοβόταν η ηγεσία του, αλλά από την Ανανεωτική Πτέρυγα, που στο 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ αποχωρεί αιφνιδιαστικά για να ιδρύσει τη ΔΗΜΑΡ. Το σχετικό σημείωμα του Δρόμου (που για τίτλο έχει ένα στίχο τραγουδιού των αδελφών Κατσιμίχα: «Συγγνώμη, δεν κατάλαβα ότι το εννοούσες…»), αναρωτιέται: «Πήρε κανείς χαμπάρι κάποια σοβαρή αντιπολιτευτική κίνηση ή πρωτοβουλία από τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα ή έξω από τη Βουλή; Έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ κάποιο ζήτημα αιχμής, συσπείρωσε κάποιες δυνάμεις, άνοιξε κάποια διεργασία; Ή ομφαλοσκοπούσε προσπαθώντας να αντιμετωπίσει “εσωτερικούς” εχθρούς και μιάσματα; … Ποιος συζήτησε ή κατέληξε ότι το πρόβλημα είναι οι “αριστερές ακρότητες και παραδοξότητες”, όπως χαρακτηρίστηκαν προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους και της κρίσης;». Το σημείωμα αναφέρεται και στο γεγονός ότι «αφέθηκε να καλλιεργείται μια αντίθεση ανάμεσα σε “διεθνιστές-ευρωπαϊστές” και “εθνοπατριώτες-αναδιπλωτές”. Αυτός ο χειρισμός εξυπηρετούσε εσωτερικές σκοπιμότητες ή και επιδιώξεις στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είχε καμία σχέση με τις απαιτήσεις της συγκυρίας»… Την εβδομάδα αυτή ο Δρόμος φιλοξενεί και το τετρασέλιδο ένθετο «Οι δρόμοι της Λατινικής Αμερικής» με άρθρα για το Μεξικό, την Κολομβία, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, αλλά και τον ρόλο του Ισραήλ στη Λατινική Αμερική.
(εφημερίδα Δρόμος, 12/6/2010, φύλλο 17)
Πριν 20 χρόνια
«Ολοκληρωτική Νεοφιλελεύθερη Επίθεση» γράφει το πρωτοσέλιδο, παίζοντας με τα αρχικά της ΟΝΕ, στην οποία εντάσσεται η Ελλάδα «χάρη» στην κυβέρνηση Σημίτη. Η Σύνταξη της εφημερίδας επισημαίνει τις δύο ελάχιστες προϋποθέσεις για μια άλλη πορεία: «1) Η συζήτηση ενός ουσιαστικού προσανατολισμού με όσο το δυνατόν πλατύτερο κόσμο, με το παλιό και νέο δυναμικό που καθημερινά –μέσα από μικρούς ή μεγάλους αγώνες ή άτυπες αντιστάσεις– έρχεται αντιμέτωπο με τον οδοστρωτήρα της ΟΝΕ. 2) Η ανάδειξη μιας ανταγωνιστικής και ελπιδοφόρας προοπτικής και η προώθηση μιας πράξης με την πλήρη έννοια της λέξης, πέρα από μιμητισμούς, “λύσεις” ευκολίας και περιθωριακές αντιλήψεις»…
(εφημερίδα Αριστερά!, 10/6/2000, φύλλο 55)
