Αν μπορούσαν δύο λέξεις να χαρακτηρίσουν την κατάσταση του Κουρδιστάν τους τελευταίους μήνες, αυτές είναι οι λέξεις αιματηρή καταστολή. Η σύγκρουση μεταξύ του τουρκικού κράτους και του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK), φθάνει συνεχώς σε νέα επίπεδα, καθώς η ιστορικά πολύπαθη περιοχή στην νοτιοανατολική Τουρκία γίνεται πεδίο ακόμα μεγαλύτερων αντιπαραθέσεων. Ο κουρδικός λαός που παλεύει να κερδίσει την αυτονομία του, οι νέες τακτικές «πολιορκίας» που οι αντάρτες εφαρμόζουν, η κυβέρνηση Ρετζέπ Νταγίπ Ερντογάν που σκληραίνει συνεχώς την στάση της σχετικά με το κουρδικό ζήτημα, η τεράστια καταπίεση που δέχονται οι Κούρδοι, καθώς και η εύφλεκτη ύλη της ευρύτερης περιοχής της Μ. Ανατολής, συνθέτουν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ.
Το χρονικό ενός «αφανούς» πολέμου
Σχετικά με άλλες συγκρούσεις στην Μ. Ανατολή, όπως ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, ο «πόλεμος χαμηλής έντασης» στο Κουρδιστάν έχει λάβει μικρό μερίδιο προσοχής από τα ΜΜΕ και ακόμη μικρότερη προσοχή από τη διεθνή κοινότητα. Κατά τους τελευταίους μήνες, οι αντάρτες του PKK έχουν κλιμακώσει το είδος και τη συχνότητα των επιθέσεών τους και το τουρκικό κράτος έχει κι αυτό από την πλευρά του κλιμακώσει τις επιθέσεις και την καταστολή ενάντια στην κουρδική μειονότητα.
Το τουρκικό κράτος συστηματικά χρησιμοποιεί στις μάχες αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας που βομβαρδίζουν τις πιθανές εξόδους διαφυγής των Κούρδων μαχητών. Οι επίσημες τουρκικές πηγές κάνουν λόγο για σημαντικές απώλειες των Κούρδων μαχητών, ως αποτέλεσμα επίθεσης των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, όπου χρησιμοποιήθηκαν χιλιάδες στρατιώτες. Ωστόσο, όπως ισχυρίζονται οι Κούρδοι, συγκεντρωτικά τον Αύγουστο Κούρδοι μαχητές πραγματοποίησαν 183 επιχειρήσεις και κατά τις συγκρούσεις σκοτώθηκαν περισσότεροι από 400 Τούρκοι στρατιώτες και αστυνομικοί, ενώ 31 αντάρτες έχασαν τη ζωή τους. Μεγάλη αύξηση σημείωσαν οι βομβαρδισμοί κουρδικών περιοχών, καθώς ο τουρκικός στρατός πραγματοποίησε 31 επιχειρήσεις από την ξηρά και βομβάρδισε 77 φορές με όλμους, οβίδες και άρματα, αλλά και 46 φορές με εναέρια μέσα.
Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν και το μήνα που διανύουμε. Περίπου 50 Τούρκοι στρατιώτες και αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους, δεκάδες τραυματίστηκαν ενώ μεγάλες ήταν οι απώλειες για την κουρδική μειονότητα, καθώς δεν έχασαν τη ζωή μόνο μαχητές αλλά και πολίτες, και ολόκληρες κοινότητες τρομοκρατήθηκαν από τη στρατιωτική κατοχή και τους βομβαρδισμούς που εξαπέλυσε ο τουρκικός στρατός. Οι συγκρούσεις πλέον είναι καθημερινές.
Επιπρόσθετα, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε προκλητικές δηλώσεις τους διακήρυξε ότι οι τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας έχουν σκοτώσει ή αιχμαλωτίσει 500 Κούρδους αντάρτες κατά τη διάρκεια εχθροπραξιών, ζητώντας ταυτόχρονα για άλλη μια φορά από τους Κούρδους να καταθέσουν τα όπλα, ως προϋπόθεση για το τουρκικό κράτος να σταματήσει τις επιθέσεις του. Στο θέμα αναφέρθηκε τις προηγούμενες μέρες και ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, δηλώνοντας ότι «Δεν πρέπει να επιτρέψουμε νέες αποσπάσεις. Ο εθνικισμός, ως ιδεολογία του 19ου αιώνα, συγκέντρωσε στην Ευρώπη [σ.σ. σε ενιαίες κρατικές οντότητες] τα διχοτομημένα, λόγω φεουδαλισμού σύνολα. Σε εμάς, όμως, διέλυσε τα ιστορικά οργανικά σύνολα [σ.σ. Οθωμανική Αυτοκρατορία] και δημιούργησε προσωρινές και τεχνητές αντιθέσεις και ταυτότητες».
Ακραία φτώχεια και καταπίεση
Οι αιτίες για τον κουρδικό ξεσηκωμό είναι πολλές και όταν εξετασθούν καθιστούν απόλυτα κατανοητό το γεγονός ότι ένας ισχυρός στρατός, όπως ο τουρκικός, αδυνατεί να καταστείλει το PKK. Περισσότερο από 60 έτη η κουρδική μειονότητα έχει γνωρίσει ακραίο κοινωνικό αποκλεισμό, μεγάλη φτώχεια και αφάνταστη πολιτιστική, πολιτική αλλά και φυσική καταστολή. Η τουρκική αστυνομία έχει συλλάβει χιλιάδες ακτιβιστές που δραστηριοποιούνται για το κουρδικό ζήτημα μέσω της Ένωσης των Κουρδικών Κοινοτήτων. Ακόμα και δεκαπεντάχρονα παιδιά βρίσκονται στη φυλακή επειδή έλαβαν μέρος σε συγκέντρωση Κούρδων (πριν από μερικές ημέρες 6 έφηβοι κάτω των 18 τέθηκαν υπό αστυνομική κράτηση, έπειτα από έφοδο των δυνάμεων ασφαλείας στις κατοικίες τους, στην πόλη Idil). Oι περισσότερες διαδηλώσεις της μειονότητας δέχονται επιθέσεις από το στρατό και την αστυνομία και αφήνουν πίσω τους νεκρούς. Η κουρδική γλώσσα είναι υπό καθεστώς κρατικού διωγμού, ενώ πλήθος κουρδικών κομμάτων τίθεται εκτός νόμου, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το Κόμμα Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTP). Δημοσιογράφοι που ανήκουν στη μειονότητα αντιμετωπίζουν πλήθος κρατικών διώξεων και δεκάδες είναι έγκλειστοι σε φυλακές. Ακόμη, η μεγάλη φτώχεια, η ανεργία, η μετανάστευση καθώς και η γενικότερη απουσία ευκαιριών για τους νέους συνθέτουν έναν καμβά όπου, όση καταστολή και να εξαπολύσει το τουρκικό κράτος, οι Κούρδοι δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να συνεχίσουν να αντιστέκονται.
