Εδώ και μήνες είχαν αρχίσει να κινητοποιούνται για να σταματήσει το μακελειό στη Γάζα πολλοί φοιτητές των αμερικανικών πανεπιστημίων, με πρωτοστάτες μια σειρά ριζοσπαστικές και αντιιμπεριαλιστικές κινήσεις, αλλά και τις οργανώσεις των προοδευτικών αντισιωνιστών Εβραίων. Τις τελευταίες εβδομάδες όμως αυτό το ρεύμα διαμαρτυρίας πήρε –όπως περιγράφαμε και στο προηγούμενο φύλλο– μορφή χιονοστιβάδας, συσπειρώνοντας δεκάδες χιλιάδες φοιτητές αλλά και πολλούς καθηγητές. Τρομαγμένη η κυβέρνηση Μπάιντεν, ιδίως αφού οι αντισιωνιστές Εβραίοι είχαν καταστήσει άσφαιρο τον μπαμπούλα του δήθεν αντισημιτισμού, κατέφυγε στην παλιά καλή κρατική τρομοκρατία για να τσακίσει αυτό το διαρκώς αιχμηρότερο αγκάθι.
Όμως οι ξυλοδαρμοί, οι συλλήψεις, ακόμη και η απειλή καταστροφής του προσωπικού μέλλοντος όσων αντιστέκονται (ή και απέλασης, στην περίπτωση ξένων φοιτητών) δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Σχεδόν 160 έφτασαν αυτήν την εβδομάδα τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, περιλαμβανομένων των πιο φημισμένων (συν μια 20άδα στον Καναδά), που εκδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στην Παλαιστίνη. Και απαιτούν από τις κρατικές και πανεπιστημιακές αρχές να πάψουν να ενισχύουν τη γενοκτονία. Αυτή η νέα γενιά που ρισκάρει το μέλλον της στη Βόρεια Αμερική, και όσοι εξίσου γενναίοι διδάσκοντες στέκονται περήφανα στο πλάι της, είναι η πιο ενθαρρυντική αχτίδα φωτός σε μια στιγμή που οι ολιγάρχες, οι ελίτ και οι νέοι «Άριοι» σκοτεινιάζουν τους ουρανούς.
Θα χρειαστεί ίσως να περάσει περισσότερος καιρός ωσότου καταλάβουμε ότι αυτό το κίνημα μάλλον δεν είναι συγκυριακό. Δημιουργεί ήδη μια νέα κατάσταση πνευμάτων κι έναν καινούριο συσχετισμό – που πιθανά θα χρωματίσει τον ορίζοντα των ΗΠΑ πολύ πέρα από τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, το ρεύμα κατά της γενοκτονίας, και της συνενοχής των ΗΠΑ σ’ αυτήν, κατέστη ένας προεκλογικός συντελεστής που κανείς δεν φανταζόταν λίγους μήνες πριν. Πολλοί από τους ανθρώπους που κινητοποιούνται έχουν γυρίσει οριστικά την πλάτη τους στην μέχρι πρόσφατα «αναπόφευκτη» δεξαμενή τους, δηλαδή τους Δημοκρατικούς. Και βέβαια δεν θα στηρίξουν ποτέ τον Τραμπ που (όντας πολλαπλά «υπόχρεος» στο Ισραήλ, ήδη από το 2016) υπόσχεται να είναι ακόμη χειρότερος από τον Μπάιντεν. Η βορειοαμερικάνικη κοινωνία θα σημαδευτεί από αυτό το υποδειγματικό κίνημα που έχει ξεδιπλωθεί στις μέρες μας, όπως συνέβη πριν πολλές δεκαετίες με τον ξεσηκωμό της νεολαίας (και όχι μόνο) ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Η σκυτάλη πέρασε και στην «παλιά» Δύση
Ιδίως στους πρώτους μήνες του πολέμου εκδηλώθηκαν και σε βασικές ευρωπαϊκές δυνάμεις μεγάλες κινητοποιήσεις υπέρ της Παλαιστίνης και του δικαιώματος του λαού της να ζει ελεύθερος στη γη του. Με την εξαίρεση όμως λίγων χωρών, όπως η Βρετανία, σταδιακά οι κινητοποιήσεις ατόνησαν. Αλλά ο ξεσηκωμός της βορειοαμερικάνικης σπουδάζουσας νεολαίας, σε συνδυασμό με την κλιμάκωση του εγκλήματος (36.000 νεκροί, 12.000 αγνοούμενοι, 84.000 τραυματίες και ακρωτηριασμένοι, 2 εκατομμύρια εκτοπισμένοι), κάνει τώρα και τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια να βράζουν. Στη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ελβετία, το Βέλγιο, τις σκανδιναβικές χώρες κ.α. οι φοιτητές μπαίνουν στην πρώτη γραμμή.
Κι εδώ η απάντηση των περισσότερων κυβερνήσεων και ακαδημαϊκών διοικήσεων κοπιάρει αυτήν των ΗΠΑ. Οι διαμαρτυρόμενοι συκοφαντούνται ως βίαιοι αντισημίτες, και η αστυνομία «προσκαλείται» να εισβάλει στα πανεπιστήμια και να τους διαλύσει. Πλέον σε εκατοντάδες μετριούνται οι συλληφθέντες, ιδίως στην Ολλανδία, τη Γερμανία και ορισμένες ακόμη χώρες των οποίων οι αρχές μοιάζουν να μην συνειδητοποιούν ότι η κατάσταση πνευμάτων έχει αλλάξει (μόνο στο Άμστερνταμ συνελήφθησαν την Τετάρτη 126 φοιτητές). Όμως και στη Γηραιά Ήπειρο οι κινητοποιήσεις δεν κάμπτονται. Οι συκοφαντίες των απολογητών της γενοκτονίας και οι χειροπέδες των Δυτικών κυβερνήσεων που την καθιστούν δυνατή δεν μπορούν να φιμώσουν τους πάντες.
Πράγματι, το κίνημα που απαιτεί να πάψει η συνενοχή της Ευρώπης στη σφαγή έχει δυναμώσει αρκετά ώστε να μην μετρά μόνο συλληφθέντες, αλλά να αποσπά και κάποιες πρώτες νίκες. Η αρχή έγινε στη Χώρα των Βάσκων και στην Ιρλανδία: δυο χώρες στις οποίες το αίσθημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη είναι παραδοσιακά ισχυρό. Έτσι το πανεπιστήμιο του Μπιλμπάο και το κολέγιο Trinity του Δουβλίνου έγιναν τα πρώτα ευρωπαϊκά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα που αποφάσισαν να σταματήσουν κάθε επένδυση σε ισραηλινές εταιρίες και να διακόψουν τα προγράμματα συνεργασίας με ισραηλινά πανεπιστήμια. Ακολούθησε το καταλανικό πανεπιστήμιο (Βαρκελόνη), ώσπου τελικά η συνομοσπονδία πανεπιστημίων του ισπανικού κράτους, στην οποία συμμετέχουν 76 δημόσια και ιδιωτικά ΑΕΙ, ανακοίνωσε ότι «διακόπτει τις σχέσεις της με ισραηλινά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα τα οποία δεν έχουν εκφράσει σταθερή δέσμευση για την ειρήνη και τη συμμόρφωση με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο». Είναι μια καλή αρχή.
