Γραμμή επιθετικών «μεταρρυθμίσεων»
Η βασική γραμμή είναι η προώθηση «νέου καθεστώτος». Μεταπρατισμός σε νέες εκδόσεις στα πλαίσια μιας εθελούσια κουτσουρεμένης κυριαρχίας ενός υποτελούς μισοκράτους-κόμβου. Βασικό πρόβλημα των σχεδιασμών Μητσοτάκη αλλά και των ευρύτερων που εκτυλίσσονται εντός πολιτικού συστήματος, είναι ότι τέτοια «εγχειρήματα» μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς διεθνούς ρευστότητας και αβέβαιων βηματισμών των ΗΠΑ, έχουν μεγάλο πολιτικό ρίσκο και ρέπουν προς την αστάθεια. Ο κίνδυνος αυξάνεται από τον παρακάτω συνδυασμό: α) της οργανικής αδυναμίας των εγχώριων ελίτ να υπάρξουν εκτός του πλαισίου απόλυτης υποτέλειάς τους στη Δύση (που όλο και περισσότερο δεν είναι ούτε μοιάζει πλέον με ενιαία ασφαλή ομπρέλα προστασίας), β) με την τυπική αμερικανική έλλειψη πολιτικής λεπταισθησίας και την πεποίθησή τους ότι μπορεί να φυτεύουν πολιτικές «λύσεις» ασύμβατες προς το κοινωνικοπολιτικό κλίμα της «χώρας υποδοχής» παραβλέποντας τις παρενέργειες.
Από τις πολλές πλευρές αυτού του «νέου καθεστώτος» εδώ θα επικεντρωθούμε σε μερικές μόνο με ιδιαίτερη επιρροή ακόμα και στις βραχυπρόθεσμες πολιτικές εξελίξεις. Κατ’ αρχάς προωθείται η πολυεπίπεδη μετατροπή σε ιδιωτικό-εταιρικό χώρο της Παιδείας και της Υγείας. Αυτή η επιθετική πορεία φέρνει αναταραχή και παράγει χαοτικές καταστάσεις (τόσο εντός νοσοκομείων όσο και εντός Πανεπιστημίων) κλονίζοντας βιαίως προηγούμενες ιεραρχίες και πολιτικοινωνικές διευθετήσεις. Δημιουργεί νέες δομές μεταπρατισμού κατά ζώνες (οι σχεδιασμοί δεν αφορούν την ελληνική επικράτεια ως ενιαίο χώρο) και επιπλέον φιλοδοξεί να εκθεμελιώσει την πολιτικά πολύ κρίσιμη γνωστή ελληνική ιδιαιτερότητα ενός ιδιοσύστατου δημοκρατισμού που αφορά την πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση. Προωθεί νέες ιεραρχίες επιστημονικού-τεχνικού προσωπικού πιό χειραγωγήσιμου και ενσωματωμένου σε ξένους σχεδιασμούς και επιρροές. Θα παίξουν πολύ τα επιλεγμένα «βιογραφικά» από τη διασπορά και ήδη διανύουμε μια εποχή συγκρότησης «δεξαμενών σκέψης». Κατά δεύτερον, οι φορείς εξαγοράς είναι ξένα funds, δηλαδή σχήματα που εξασφαλίζουν την αδιαφάνεια σχετικά με το ποιός είναι εν τέλει (ο συχνά σ’ αυτές τις περιπτώσεις) μεταβαλλόμενος ιδιοκτήτης. Χρήζει προσοχής ότι το τελευταίο διάστημα εξαγοράζονται από νοσοκομεία, τουριστικές υποδομές, μέχρι ΜΜΕ και κάποιες επιχειρήσεις του αγροτοδιατροφικού τομέα. Στο ίδιο πλαίσιο, αποφασιστικής σημασίας είναι ο αυξανόμενος βαθμός διείσδυσης τουρκικών επιχειρηματικών συμφερόντων στον ελληνικό χώρο. Αυτή είναι η πιό υποφωτισμένη (αλλά εν τούτοις ικανή να εξηγήσει πολλές από τις κινήσεις σε άλλα επίπεδα) πτυχή μιας ήδη δρομολογημένης πορείας ιδιότυπης δορυφοροποίησης της χώρας περί την Τουρκία σε οργανική σύνδεση με το «εκσυγχρονισμένο» καθεστώς εξάρτησής της από τα δυτικά κέντρα ισχύος. Ακόμα μια πλευρά τέλος, με σοβαρές πολιτικές παρενέργειες, αφορά την προώθηση ενός ολόκληρου πλέγματος κακοήθων μεταλλάξεων του πολιτικού καθεστώτος και των νομικών-δικονομικών κανόνων της ελληνικής πολιτείας. Με την αναγόμενη πλέον σε κανόνα επιδεικτική παράκαμψη του Συντάγματος και την εξίσου απροσχημάτιστη επιβολή κατά το δοκούν συγκάλυψης δικαστικών υποθέσεων, από την πολιτική εξουσία και τους μηχανισμούς που αρθρώνονται γύρω της.
Ευρύ μέτωπο προώθησης των woke έμφυλων διεθνών στρατηγικών επιδιώξεων
Δεν απομένει καμία αμφιβολία ότι τα «περί γάμου ομοφύλων» είναι πρόκριμα για την προώθηση πολύ σοβαρών αποδιαρθρωτικών διαδικασιών βασικών κοινωνικών αρμών που αρθρώνονται γύρω από την οικογένεια και για την εμφύτευση βραχυκυκλωτικών διαχωρισμών μέσα στο κοινωνικό σώμα. Οι σχεδιασμοί φαίνεται να επισπεύδονται από τις άμεσες ανάγκες διαχείρισης της πολιτικής κρίσης σε ΗΠΑ και Ευρώπη (ενόψει ευρωεκλογών και αμερικανικών εκλογών τον προσεχή Νοέμβριο). Τα ίδια τα ενδιαφερόμενα κέντρα ισχύος –οι ΗΠΑ αλλά και ευρωπαϊκές πλευρές– διαλαλούν τις σχετικές προθέσεις τους σε κάθε ευκαιρία με προκλητικό τρόπο. Η ατζέντα δεν εξαντλείται στην Ελλάδα αν και την αφορά κατά προτεραιότητα ως «πρώτη ορθόδοξη χριστιανική χώρα» (γεωπολιτικά αποκαλυπτικότατο!) που θεσπίζει τέτοιες ρυθμίσεις. Σε εγχώριο πολιτικό επίπεδο, το μπλοκ συναίνεσης που περιλαμβάνει το σύστημα Μητσοτάκη-σημιτικών με την αντίστοιχη ρηγμάτωση εντός Ν.Δ., μαζί με την ομόθυμα υπερθερματίζουσα «δικαιωματική αριστερά» (όλα τα θραύσματα του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με ένα μέρος ενός ρηγματωμένου ΠΑΣΟΚ), δημιουργεί μια πολιτική διάταξη-σύστημα πολύ πρόσφορο για το πέρασμα πολύ ευρύτερων επιδιώξεων από τα «έμφυλα ζητήματα».
Αλλά βέβαια και φθορά
Σ’ ένα πρώτο επίπεδο, η επιθετικότητα των πολιτικών Μητσοτάκη παράγει πολυπαραγοντική κοινωνική δυσαρέσκεια που αναμένεται ότι θα εκδηλωθεί με υπολογίσιμο τρόπο στις ευρωεκλογές. Ένα μείγμα που τροφοδοτείται από την ακρίβεια, από την πίεση που δέχονται οι αγρότες, από τη γενικευόμενη κοινωνική ανασφάλεια, από την επιδεικτική αλαζονεία και την εξασφάλιση ατιμωρησίας, την επιθετικότητα προς τη νεολαία και πολλά άλλα. Με αποδιαρθρωμένες τις δυνατότητες πολιτικής έκφρασης ενός συνεκτικού αντικυβερνητικού ρεύματος και με όλο το πολιτικό φάσμα της κεντροαριστεράς-αριστεράς (ο ειδικός ρόλος του ΚΚΕ ως προς αυτό είναι σημαντικός τόσο στα πανεπιστήμια όσο και στους αγρότες) να συμβάλει στην εκτόνωση των διαθέσεων και στην έγκαιρη υπαγωγή τους στις ευρωεκλογικές ανάγκες. Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο η φθορά αφορά τη γενικότερη έλλειψη εφεδρειών εντός παραδοσιακού πολιτικού συστήματος και τα όλο και πιό συχνά μηνύματα από παράγοντες ισχύος ότι το ζήτημα τους απασχολεί και το έχουν βάλει στο τραπέζι. Η υπερβολική ανισορροπία του δικομματισμού παράγει δυναμικές που οδηγούν σε εκτροχιασμό και ήδη εδώ και καιρό, ο Μητσοτάκης παίρνει ανησυχητικά μηνύματα ότι υπάρχουν σημαντικές αξιώσεις για το ξαναμοίρασμα της πίτας και των επιρροών εντός του υπό διαμόρφωση συστήματος της δορυφοροποιούμενης «Ελλάδας-κόμβου». Οι αντιδράσεις του τελευταία δείχνουν σπασμωδικότητα (εσπευσμένο κλείσιμο επιτροπής για τα Τέμπη, αντιμετώπιση της καμπάνας από το ευρωκοινοβούλιο για το κράτος δικαίου και άλλα πιό υπόκωφα όπως το άνοιγμα συζήτησης για μεταπήδησή του σε ευρωπαϊκό πόστο και η «πόρτα που έφαγε» προς ώρας τουλάχιστον). Δείχνουν ότι η πολιτική του πιθανώς παράγει περισσότερες παρενέργειες / αντιθέσεις απ’ όσες μπορεί να διαχειριστεί.
Ο κουτσός πόλος της Κεντροααριστεράς υπό ανακατασκευή
Οι τελευταίες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ σαν απόληξη ενός πολύμηνου σήριαλ, είναι η ολοκληρωτική (και ίσως αξεπέραστη για το πολιτικό μέλλον του μορφώματος) δημόσια έκθεση του απόλυτου τυχοδιωκτισμού όλων των ενεχόμενων πλευρών, του Α. Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου σε περίοπτη θέση. Η εναρκτήρια ομιλία Κασσελάκη στο συνέδριο όμως δείχνει κάτι επιπλέον. Καθιστά πιο ορατή μια πολιτική πλατφόρμα αμερικανικής – ελληνοαμερικανικής «απόβασης στα ελληνικά πολιτικά πράγματα». Αυτή παίζει με ευαίσθητες και υπό συνθήκες πολιτικά εκμεταλλεύσιμες χορδές –πατριωτικά αισθήματα (με την σύμπραξη του Ν. Κοτζιά!), οργή για τις τράπεζες και τους δανειστές, για το σάπιο πολιτικό σύστημα, προβολή της «υγιούς εταιρικότητας»! απέναντι στο φαύλο «παλαιό» πολιτικό προσωπικό!– σε φτηνή, πρόδηλα απατηλή συσκευασία «ελληνικού ονείρου-πες το κι’ έγινε». Αν και το συγκεκριμένο εγχείρημα προσκρούει σε πολλά εμπόδια (μηχανισμοί ΣΥΡΙΖΑ, έλλειψη σοβαρότητας και εντυπωσιακές τροχιοδεικτικές βολές χωρίς συνέχεια από πλευράς Κασσελάκη κ.λπ.) ίσως προλειαίνει το έδαφος για εξελίξεις. Αυτά τα πολιτικά μοτίβα δεν είναι υπερβολική εκτίμηση ότι ήρθαν για να δουλευτούν, έστω με άλλους πρωταγωνιστές. Το τοπίο ζυμώσεων στην κεντροαριστερά συμπληρώνεται από τα δημοσιεύματα με συγκεκριμένες πληροφορίες για προσπάθειες απόσυρσης Ανδρουλάκη από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, από την κινητικότητα του Χ. Δούκα, από κινήσεις εντός «Νέας Αριστεράς» που επιδιώκουν να τσιμπήσουν κάτι από την πτώση ΣΥΡΙΖΑ (προσχώρηση Γ. Σακελλαρίδη – σχέσεις με ΕΤΕΡΟΝ), και από τους ειδικούς συστημικούς ρόλους (και την συστηματική υποστύλωση κρίσιμων κυβερνητικών επιλογών) που όλο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι έχει αναλάβει η «Πλεύση Ελευθερίας».
