Ποιοι «είδαν» τον… Καλλικράτη. Του Μιχάλη Σιάχου.
Ένα ταξίδι στην επαρχία και οι καθημερινές συζητήσεις με τον κόσμο που ζει εκεί, τις περισσότερες φορές είναι άκρως αποκαλυπτικές της πραγματικότητας, την οποία συνήθως παραμορφώνει η παραμονή στο κέντρο (είτε αυτό είναι γεωγραφικό, είτε αφορά το κέντρο τον πολιτικών σχεδιασμών και εξελίξεων).
Η (δυστυχώς μόνο) για δυο βδομάδες παραμονή μου σε ένα από τα μεγαλύτερα ορεινά χωριά της Μυτιλήνης και όσα πρόλαβα να συζητήσω με φίλους και γνωστούς, κατέδειξαν περίτρανα τη θολούρα (σωστότερα άγνοια) που έχει ο πολύς κόσμος για τον Καλλικράτη και τις συνέπειές του, μόλις δύο μήνες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Ενώ σχεδόν από όλους έβγαινε η αντίληψη ότι «μάλλον πρόκειται για κάτι γενικά κακό», κανείς δεν είχε συγκεκριμένη και ξεκάθαρη γνώμη για το τι πραγματικά θα σημάνει στην καθημερινότητα και στη ζωή του η εφαρμογή της περιβόητης διοικητικής «μεταρρύθμισης».
Να σημειωθεί, ότι μιλάμε για το τρίτο σε μέγεθος νησί, με σχεδόν 100.000 κατοίκους, το οποίο γίνεται (άκουσον άκουσον) ένας δήμος. Με δεδομένο ότι στη Μυτιλήνη υπάρχουν χωριά στα οποία συμπυκνώνονται τεράστιες διαφορές (τόσο γεωγραφικές, όσο και κυρίως σε επίπεδο υποδομών, ανάπτυξης, απασχόλησης κ.λπ.) όσες και στην ηπειρωτική Ελλάδα, είναι προφανές τι θα σημάνει ο Καλλικράτης.
Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη μας ότι πρόκειται για ένα νησί στο οποίο η Αριστερά (σε όλες της τις εκφράσεις) παραδοσιακά έχει υψηλά ποσοστά, το έλλειμμα πληροφόρησης του κόσμου και κυρίως ενεργοποίησής του σε αγωνιστική κατεύθυνση γίνεται ακόμα πιο μεγάλο και (δυστυχώς) πιο σημαδιακό για την ίδια την Αριστερά στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.
