Σε πείσμα όσων οραμάτων προδόθηκαν, εκατοντάδες εθελοντές είναι εκεί καθημερινά
Έμαθα ότι οι χώροι υποδοχής των προσφύγων στο Λιμάνι του Πειραιά δεν είναι «δομή», αλλά «τράνζιτ». Τι με νοιάζει πώς το λένε, αυτό που ξέρω είναι ότι άνθρωποι ήδη ταλαιπωρημένοι, έρχονται και φεύγουν, υφιστάμενοι μια ακόμη ταλαιπωρία.
Η Πύλη 1 είναι ένας χώρος υποδοχής, η Πύλη 2 μια σκοτεινή, υγρή, τσιμεντένια αποθήκη.
Η μόνη μέριμνα που υπάρχει, είναι η δουλειά των εθελοντών. Όταν φτάνεις εκεί, δεν υπάρχει χρόνος, ξεπερνάς σε λίγα λεπτά τη θλίψη και την αμηχανία, και βρίσκεις μόνος τι πρέπει να κάνεις. Μπορεί να χρειάζεται γάλα για βρέφη, ή να μοιραστεί βρεφική τροφή, μοίρασμα γεύματος ή καθαριότητα.
Συναντάς ανθρώπους αφοπλιστικά ευγενείς. Δεν λυπάσαι, γιατί τα μάτια τους έχουν μια παράξενη λάμψη, πέρα από την κούραση. Προφανώς ευθύνεται γι’ αυτό η κόλαση από την οποία γλίτωσαν.
Όλα δείχνουν ανθρώπους που, οι περισσότεροι, είχαν κάποτε άνετη ζωή στον τόπο τους. Ξαφνικά βρίσκονται σε έναν άγνωστο τόπο, σε χώρο με υποτυπώδεις έως απαράδεκτες συνθήκες και είναι στο έλεος αυτών που τους δίνουν: φαγητό, νερό, χαρτί υγείας, πάνες για τα μωρά. Και να έχουν χρήματα, πού να πάνε να ψωνίσουν και τι; Έτσι, κάθε φορά που μοιράζεται κάτι, τρέχουν να πάρουν, οτιδήποτε, από μπισκότα μέχρι μωρομάντηλα. Γιατί δεν ξέρουν πότε θα είναι η επόμενη φορά που θα έχουν κάτι, για να ξεδιψάσουν, να ξεπεινάσουν, να καθαριστούν.
Οφείλουν, λοιπόν, όσοι συμμετέχουν να ξεπερνούν τη συμπάθεια και τη συμπόνια, να μην υποκύπτουν στα αφοπλιστικά παιδικά ματάκια που ζητούν μια σοκολάτα και με ψυχραιμία να τηρούν κανόνες, τάξη και σειρά. Αλλιώς δημιουργείται χάος.
Πολίτες φέρνουν συνεχώς, φαγητό, φάρμακα και ρούχα. Η δουλειά που χρειάζεται, πολλή. Ταξινόμηση και μοίρασμα. Κι αν υπάρχει χρόνος, λίγη κουβέντα και παιχνίδι. Αν έχεις την πολυτέλεια ενός 5λεπτου κενού και πας κοντά σε μια οικογένεια, να σκουπίσεις ένα παιδικό μουτράκι, πιστέψτε με, βγάζεις φτερά. Απίστευτα χαμόγελα, όχι ευγνωμοσύνης, μακριά από μας, αλλά συνύπαρξης, συντροφικότητας και επικοινωνίας.
Και εδώ μπαίνει η απορία, πού είναι όλες αυτές οι δομές αλληλεγγύης που ακούγαμε συνεχώς ότι είχαμε φτιάξει; Μήπως τις ρούφηξε όλες το κράτος; Τι σημασία έχει αν είναι τράνζιτ κι όχι «δομή» το λιμάνι, όταν κάθε μέρα κατά μέσο όρο βρίσκονται εκεί περίπου 2.000 άνθρωποι;
Έτσι κι αλλιώς, ευτυχώς, σε πείσμα όσων οραμάτων προδόθηκαν, εκατοντάδες πολίτες είναι και θα είναι εκεί καθημερινά.
Και μια μικρή καταγραφή 2 περιστατικών:
Μοιράζουμε φρέσκο γάλα, γιατί έχουν γεμίσει τα ψυγεία. Είμαστε στο τελευταίο ποτήρι. Το παίρνει ένας δεκαπεντάχρονος, που βοηθάει στη μετάφραση (υπάρχουν πολλοί νεολαίοι που μιλούν άπταιστα αγγλικά). Εκείνη την ώρα έρχεται μια ηλικιωμένη, θέλει γάλα και της εξηγούμε ότι τελείωσε, αλλά σε λίγο θα μοιραστεί το φαγητό. Ο πιτσιρικάς, σκύβει το κεφάλι, σκέφτεται για δευτερόλεπτα, απλώνει το χέρι, της δίνει το γάλα του και φεύγει.
Με τις μέρες αποκτάμε μια σχέση με αυτούς που μιλούν αγγλικά. Έρχεται μια παρέα, με έναν νεολαίο. Μας λέει ενθουσιασμένος ότι βρέθηκε λεωφορείο που θα τους πάει στα σύνορα. Το δεχόμαστε με δισταγμό και του δίνουμε τηλέφωνο να μας πάρει μόλις φτάσει. («Κάνε μας αναπάντητη και θα σε πάρουμε»). Δεν περνάνε 3 ώρες και μας παίρνει. «Φτάσαμε». Καταλαβαίνουμε ότι είναι αδύνατο. Ανακαλύπτουμε, μετά από έρευνα, ότι ένας τύπος τους πήρε τα λεφτά και τους παράτησε στο Καρπενήσι.
Όσοι μπορείτε να πάτε και να βοηθήσετε, κι ας κουραστείτε. Θα γυρίζετε σπίτι, κι όσο κι αν πονάει η μέση, θα νιώθετε τέτοια ομορφιά, γύρω σας και εντός σας! Άλλωστε το χρωστάμε.
Δήμητρα Μαραγκουδάκη
