Το κοινωνικό κίνημα κάνει βήματα το τελευταίο διάστημα στο δρόμο μιας άλλης ποιότητας. Συνδέεται πιο στενά με την καθημερινή ζωή της γειτονιάς. Καθόλου τυχαία, το σύνθημα «Δεν πληρώνω» που ξεφυτρώνει στις γειτονιές δείχνει να αποκτά σημαντική απήχηση στην κοινωνία. Και να εμπνέει ενοποιητικές δράσεις που μπορούν να εμπλέξουν με διάρκεια και σταθερότητα δυνάμεις πολύ πέρα της παραδοσιακής επιρροής της Αριστεράς. Δράσεις που στην πράξη τείνουν να ξεπεράσουν τον κατακερματισμό των δυνάμεων της Αριστεράς αλλά και τον κατατεμαχισμό των συνδικαλιστικών δυνάμεων που επιφέρει η κυβερνητική πολιτική.
2) Οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς και το κοινωνικό κίνημα
Το έλλειμμα βούλησης για το στήσιμο ενός πραγματικά ενιαίου κοινωνικού κινήματος, έστω και γύρω από ένα επιμέρους ζήτημα (όπως τα εισιτήρια) οδηγεί τη σχέση της πολιτικής Αριστεράς με κρίσιμα ριζοσπαστικά πολιτικοποιημένα τμήματα της κοινωνίας αλλά και με τη νεολαία σε οριακό σημείο. Αρκεί να σκεφτούμε πόσο δύσκολα μπορούμε να πείσουμε ένα νέο άνθρωπο να συμμετάσχει σε μια κοινωνική διαδικασία που οργανώνεται από έναν πολιτικό χώρο της Αριστεράς.
3) Ποια πολιτική είναι σήμερα αριστερή
Μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο γίνεται όλο και πιο φανερό ότι αριστερή πολιτική δεν είναι αυτή που πλειοδοτεί σε ριζοσπαστική ρητορεία, αντίθετα αυτό αποτελεί συχνά την ασφαλέστερη ένδειξη ενσωμάτωσης. Φυσικά, αριστερή πολιτική δεν είναι και αυτό το τόσο γνώριμο μοτίβο της μπαταριάς που ρίχνεται για την «τιμή των όπλων». Από αυτή την άποψη, η κινητοποίηση στην Κερατέα –με σχετικά μικρή συμβολή των αριστερών δυνάμεων– δείχνει απελευθερωμένη από τους περιορισμούς που συχνά εκφυλίζουν ένα κίνημα, περιορισμούς που επιβάλλει μια σημαντική μερίδα της Αριστεράς.
Αριστερή πολιτική είναι ο επιστημονικός εντοπισμός των κομβικών προβλημάτων, το διαζύγιο από τον εμπειρισμό, τον ερασιτεχνισμό και την επιπολαιότητα. Είναι η προσπάθεια για την αλλαγή των πραγμάτων με την εκπόνηση πολιτικού σχεδίου. Είναι να δουλεύεις για την ανάπτυξη μιας πλατιάς μετωπικής λαϊκής δύναμης, να παράγεις λόγο που ακούει τα πάθη, τους καημούς και τον τρόπο σκέψης των καθημερινών ανθρώπων. Και ίσως το βασικότερο, είναι να είσαι ευαίσθητος να πιάσεις τη στιγμή αλλά και έτοιμος να αντέξεις σε έναν λαϊκό αγώνα που θα είναι παρατεταμένος.
4) Με το χέρι στην καρδιά
Πορευόμαστε ως πολιτική Αριστερά σε έναν τέτοιο δρόμο σήμερα; Πώς διαβάζουμε την εμπειρία της Αργεντινής; Εμπνεόμαστε μόνο από τη λαϊκή της εξέγερση; Βλέπουμε στην αποτυχία της αργεντίνικης Αριστεράς, με την εκτός τόπου και χρόνου πολιτική της, κάτι από αυτό που γίνεται μέσα στο ίδιο μας το σπίτι; Ακούμε ότι χτυπάει και για μας η ίδια καμπάνα; Μάθαμε ότι η Ιστορία τιμωρεί όλους τους «αναντίστοιχους με τις περιστάσεις», μαζί και αυτούς που είχαν λίγο περισσότερο δίκιο από τους υπόλοιπους;
Όλο και περισσότερο, η δράση μας, η μαθημένη να κινείται στους χώρους της Αριστεράς και με τους κώδικές της, πνίγει την υπόθεσή μας. Αισθανόμαστε την απίστευτη δύναμη που τραβάει προς το βυθό οποιαδήποτε αυθεντική πρωτοβουλία προερχόμενη από άτομα ή από οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, που παίρνει ό,τι κάνουμε και το μεταμορφώνει σε τίποτα;
Μήπως είναι ακριβώς η στιγμή άτομα και οργανώσεις (όσες το θέλουν και το μπορούν) να κόψουμε δρόμο, να αλλάξουμε τις στοιχήσεις μας και τη βολή μας; Να κοιτάξει αλλού το βλέμμα μας, με άλλους όρους και με άλλη διάθεση πειραματισμού;
