Οι φοιτητές ψήφισαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ σε ποσοστό πάνω από 50% και οι ταξιτζήδες το ίδιο και παραπάνω, συν 13% Χρυσή Αυγή.
Δηλαδή, οι περισσότεροι νέοι, σήμερα, που κάνουν ανώτερες σπουδές, εν έτη 2013, στο τέταρτο έτος του Μνημονίου, ψηφίζουν τη συγκυβέρνηση. Επίσης, οι ιδιοκτήτες ταξί, άνθρωποι της πιάτσας, βιοπαλαιστές, κατά κανόνα με σχολική μόρφωση πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ψηφίζουν Δεξιά και Καραδεξιά.
Τα πτυχία έχουν χάσει την αξία τους, όπως και τα διαμερίσματα των γονιών τους, η ανεργία στους νέους είναι στο 65% και οι απόφοιτοι ΑΕΙ και ΤΕΙ ψάχνουν για δουλειά από τη Γερμανία ώς την Τουρκία και το Ντουμπάι. Εντούτοις, με χαμένα τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα και με εντελώς αβέβαιο μέλλον, οι μισοί φοιτητές ψηφίζουν Σαμαρά και Βενιζέλο.
Η συγκυβέρνηση εκμηδένισε την επαγγελματική τους περιουσία, ενώ πολλοί ακόμα χρωστούν στις τράπεζες για τις άδειες που αγόρασαν πανάκριβα και οι οποίες με απόφαση της κυβέρνησης δεν έχουν πλέον καμία αξία. Η δουλειά τους έχει πέσει κατακόρυφα, όλοι, μα όλοι, διαμαρτύρονται ότι δύσκολα βγάζουν τα έξοδα κίνησης του αυτοκινήτου, πολλοί δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τις ασφαλιστικές τους εισφορές, ουρά τα ταξί στις πιάτσες και η τιμή της βενζίνης παραμένει αδικαιολόγητα στα ύψη. Το επάγγελμα του ταξιτζή ξεφτιλίστηκε. Ψηφίζουν, όμως, στην πλειοψηφία τους, φουλ Δεξιά. 16 στις 21 έδρες του σωματείου ιδιοκτητών ταξί (ΣΑΤΑ) πήγαν σε Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Χρυσή Αυγή. Από τα 4.321 μέλη, 1.920 ταξιτζήδες ψήφισαν το κόμμα του Σαμαρά που τους έριξε με τον πιο αυταρχικό και ταπεινωτικό τρόπο μερικές επαγγελματικές και κοινωνικές κατηγορίες πιο χαμηλά και 594 ψήφισαν το φασιστικό μόρφωμα του Μιχαλολιάκου. Οι τρεις άλλες παρατάξεις πήραν περίπου 27% και 5 έδρες, με τον ΣΥΡΙΖΑ στο 7% σε πλήρη αναντιστοιχία με το 27% στις βουλευτικές εκλογές.
Αν συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ άντλησαν τις περισσότερες ψήφους από τους συνταξιούχους, που έχουν υποστεί εξαντλητικές μειώσεις των συντάξεων και του εφάπαξ που δικαιούνται, αυξήσεις στο μερίδιο που καταβάλλουν για τα φάρμακά τους και μεγάλη αβεβαιότητα για την τύχη των καταληστευμένων ασφαλιστικών φορέων τους, βλέπει ότι τρεις ομάδες από τις χειρότερα πληγείσες από τις πολιτικές του ΔΝΤ και των Γερμανοευρωπαίων, με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, αποτελούν στυλοβάτες της συγκυβέρνησης και των Μνημονίων.
«Καλύτερα να βγάζω 200 ευρώ το μήνα παρά τίποτα», έλεγε ένας απ’ αυτούς τους ταξιτζήδες στη συνάδερφό του που μας πήρε από το αεροδρόμιο μετά το ταξίδι μας στην Κριμαία. «Και πώς ζεις, ρε φίλε, με 200 ευρώ; Ζητιανεύεις έξω από την εκκλησία;», του απάντησε η γυναίκα στο τιμόνι, με ένα παιδί και μία δόση 800 ευρώ το μήνα για ένα σπίτι που είχε την ατυχία να αγοράσει πριν από πέντε χρόνια. «145 χιλιάδες δανείστηκα κι ακόμα χρωστάω 142! Πάω, στις καλές μέρες, για 20-25 ευρώ μεροκάματο, με 13-14 ώρες στο δρόμο. Και το διαμέρισμα δεν αξίζει πια ούτε 80 χιλιάδες. Και η άδεια μερικά κατοστάρικα. Αφού δεν αυτοκτόνησα όταν ταράχτηκα με τα ειδοποιητήρια και τα τηλεφωνήματα από την τράπεζα, το ξανασκέφτηκα και ηρέμησα. Ας το πάρουνε. Αλλά όχι και να τους ψηφίσω! Δυστυχώς, πολλοί συνάδερφοι έχουν γονατίσει όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ψυχολογικά. Ελπίζουν ότι αυτά τα καθάρματα, κάποια στιγμή, θα τους λυπηθούνε. Οι περισσότεροι ταξιτζήδες δεν είναι τόσο μάγκες όσο θέλουν να φαίνονται. Κατά βάθος, κο, κο, κο, κο…»
Κακαρίζων,
Γκαούρ
