του Χρύσανθου Ξάνθη
Λάθη γίνονται και θα γίνονται. Δείκτης πολιτισμού το να ζητάς συγγνώμη. Δείκτης βλακείας το να επαναλαμβάνεις τα ίδια κάθε φορά. Δείκτης αλητείας το να συνεχίζεις να εκθέτεις ανθρώπους χωρίς να διασταυρώνεις πληροφορίες, χωρίς να περιμένεις να δεις τι ακριβώς έχει συμβεί. Ο πρώτος δείκτης στο 2 με ανώτερη τιμή το 10, ο δεύτερος κολλημένος στο 9 (εθίζεσαι στη βλακεία, είναι σαν το τσιγάρο…), ο τρίτος ασφυκτιά στην δεκαβάθμια κλίμακα.
Όλα αυτά με αφορμή τη «δημοσιογραφία» και όπως αυτή λειτούργησε στην περίπτωση του 11μηνου βρέφους. «Σεξουαλική κακοποίηση», κατακραυγή απέναντι στους «γονείς-τέρατα», ρατσιστικά σχόλια μιας και ταίριαζε σε πολλούς που δεν ήταν Έλληνες από την Θήβα ή το Περιστέρι. Σε ελάχιστες ώρες η είδηση θα διαχυθεί σαν κορονοϊός πνευματικός, σε σάιτ, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και λιγότερο σε εφημερίδες. (Πέραν του ότι αυτές είναι γενικώς πιο σοβαρές, είναι και η φύση του μέσου τέτοια που δεν μπορεί να έχει τη ταχύτητα του διαδικτύου).
Τελικά μετά από λίγες ώρες η εικόνα άλλαξε. Δεν υπήρχε κακοποίηση και βιασμός στο άτυχο πλασματάκι. Κακοποίηση και βιασμός υπήρχε στην κοινή λογική, στην ανθρωπιά και στο λειτούργημα (λέμε και καμιά μαλακία που και που…) της δημοσιογραφίας. Για λίγες ώρες ο τίτλος παρέμενε αλλά με την προσθήκη ενός υπότιτλου που μάλλον προϊδέαζε για αλλαγή πλεύσης. Ε την επόμενη μέρα η είδηση ήταν πια τελείως διαφορετική… Χωρίς ούτε μια συγνώμη. Αυτό το φαινόμενο κρατάει εδώ και χρόνια. Πριν λίγο καιρό ήταν ένας γεράκος στην Κρήτη που δήθεν έσερνε ένα σκυλί. Αύριο θα είναι κάτι άλλο…
Όλα αυτά δε θα γινόντουσαν εάν δεν υπήρχε ο ιντερνετικός όχλος που βγάζει όλη την οργή και την αλητεία του στα σχόλια. Κάποιοι πουλάνε κάποιοι αγοράζουν. Κάποιοι παράγουν κάποιοι καταναλώνουν. Εμετικά σχόλια, βία, φασισμός, νεοελληνική μαγκιά. Επιχείρησα από τις πρώτες ώρες να ανεβάσω σχόλιο σε μεγάλο σάιτ που απλά έλεγε «ας περιμένουμε λίγο». Ποτέ δε δημοσιεύτηκε. Δεν πέρασε φαίνεται τον έλεγχο. Ακόμα και όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, διάφοροι ούγκανοι συνέχιζαν να πυροβολούν. «Κουκουλώθηκε η αλήθεια, θα μπορούσε να είχε γίνει, έξω οι τζιχαντιστές» κλπ. κλπ.
Στην αρένα του διαδικτύου και της είδησης ο αυτοκράτορας ούτε καν φαίνεται. Οι δημοσιολάγνοι τραμπουκίζουν αδύναμους. Και ο νταβραντισμένος όχλος αφιονίζεται. Βασικά δε μας λείπει η ανάπτυξη μα ο πολιτισμός. Α και η εξυπνάδα.
* Αναδημοσίευση από το free press “Η Πόλη Ζει”
