Τελικά υπήρχε εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στους ανελέητους εκβιασμούς των εταίρων-δανειστών. Και μάλιστα όχι ένα, αλλά περισσότερα. Το σχέδιο Λαφαζάνη, το σχέδιο Βαρουφάκη και ίσως και άλλα που θα μας φανερώσουν τα ΜΜΕ συν τω χρόνω, και αναλόγως ποιον άλλον θέλει το Μαξίμου να αποδομήσει. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν ήταν τα Plans B, C κ.λπ. Το πρόβλημα ήταν ότι η πρωθυπουργική παρέα είχε από νωρίς αποφασίσει να πάει όπως πήγε (ακόμη και το δημοψήφισμα ήταν μέρος του σχεδίου, αλλά δεν της βγήκε όπως ήθελε, δηλαδή ένα οριακό «ναι» ή ένα οριακό «όχι»). Κι επίσης πρόβλημα, μεγαλύτερης μάλλον σημασίας, ήταν ότι κανένα μυστικό σχέδιο δεν έχει πιθανότητα επιτυχίας αν δεν γίνει κτήμα του λαού, ο οποίος θα κληθεί να το υποστηρίξει και να υπομείνει και τις δυσκολίες. Άρα, καταδικασμένα σε τελική αποτυχία θα ήταν μάλλον και τα B και τα C.
Εκείνο, όμως, που μένει από το σχέδιο του πολυλογά Βαρουφάκη ήταν η ανάγκη να απαντηθεί, έστω και με… ανορθόδοξο ενδεχομένως τρόπο, η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην αποικία Ελλάδα: η κατάσταση όπου βασικοί τομείς του κράτους δεν ανήκουν στη δικαιοδοσία της χώρας. Μια κατάσταση όπου η Γενική Γραμματεία Εσόδων, όπως και η Τράπεζα της Ελλάδος, λειτουργούν ως προκεχωρημένα φυλάκια του εχθρού.
Ας τα έχουν όλα αυτά υπ’ όψιν όσοι φαντασιώνονται παιχνίδια προσομοίωσης. Γιατί στο κάτω-κάτω δεν μιλάμε για video game, όπου ανοίγεις τον υπολογιστή, κάνεις load το game, setάρεις το στρατό σου, καταστρώνεις το super plan και στο τέλος «αν χάσω έχασα. Δεν πειράζει, θα παίξω κι αύριο». Σιγά το πρόβλημα εξάλλου, ο gamer δεν έχει δα και το άγχος να θρέψει έντεκα εκατομμύρια στόματα… Ούτε να διαχειριστεί μια εθνική κρίση σε συνθήκες γεωπολιτικών αναταράξεων.
Τ.Τ.
