Η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα βοηθάει πολύ στο να δούμε καθαρά τα πράγματα. Η αφορμή δόθηκε από διάφορα σχόλια που διάβασα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που, ενόψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, έχουν πάρει φωτιά. Στο διά ταύτα, λοιπόν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι εμφανές πώς η περιφερειακή κεντρική σκηνή είναι η μικρογραφία της κεντρικής, σε όλα τα επίπεδα.
Εδώ και αρκετό καιρό παρατηρώ τις κινήσεις των δημοτικών παρατάξεων και το πώς αυτές μεθοδεύουν το πλασάρισμά τους. Ειδικότερα, όμως, παρατηρώ τις παρατάξεις που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και πολύ λίγες δηλώνουν ξεκάθαρα την πραγματική ταυτότητά τους. Τα περισσότερα δημοτικά σχήματα που ακολουθούν και υποστηρίζονται από την κυβέρνηση δηλώνουν ανεξάρτητα – το γιατί συμβαίνει αυτό, είναι εύκολο να εξηγηθεί.
Μέσα σε τέσσερα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε όχι απλώς να χάσει τους ψηφοφόρους του, αλλά να δημιουργήσει και φανατικούς εχθρούς, τόσο που άλλα παραδοσιακά κόμματα πάλευαν καιρό για να το επιτύχουν. Με δεδομένη αυτή την κατάσταση αποφάσισαν να εφεύρουν τον όρο «ανεξάρτητη δημοτική παράταξη». Και κατά τον συνήθη τρόπο της κεντρικής πολιτικής, προσεταιρίζονται ό,τι πρόχειρο τους προκύπτει, ό,τι πιο ετερόκλητο και ανίερο προκειμένου να κερδίσουν την εξουσία και στους δήμους.
Έτσι, βλέπουμε πώς διαμορφώνεται η κατάσταση: Ένας υποψήφιος δήμαρχος- δημοφιλές στέλεχος κοινωνικής δομής, που δεν έχει εμπλακεί μέχρι στιγμής στην πολιτική, ηγείται του ψηφοδελτίου. Από κάτω ακολουθούν, με σεμνότητα, γνωστά πρόσωπα-«μορφές» των πάλαι ποτέ ένδοξων Ο.Μ.
Η «ανεξάρτητη» αυτή δημοτική παράταξη ενισχύεται από άλλα δημοτικά σχήματα-ρετάλια των οποίων η ιδεολογία ξεκινά από ΠΑΣΟΚ και φτάνει μέχρι Δεξιά και τα οποία κουβαλούν με τη σειρά τους σωρεία κατηγοριών και ατασθαλιών στη διαδρομή τους.
Είναι προφανής η αλληλεπίδραση, όπως είναι και πρωτοφανές ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό να θέλει να κρύβεται επιδέξια σε μια δημοκρατική αναμέτρηση.
