Ξεπούλημα σε μαφιόζους
[…] Τρεις γυναίκες στη (συμβολική) διαχείριση της Δημοκρατίας, του Πολιτισμού, της Παιδείας και μια τέταρτη, μπροστάρισσα Γιορτής για τα διακόσια χρόνια μεθοδικού αφανισμού της ελληνικής διαφοράς: Ναι, «γίναμε επιτέλους Ευρωπαίοι». Τουλάχιστον στον φεμινισμό, πετύχαμε, αλλά και στον κύριο στόχο του εξευρωπαϊσμού μας: να είμαστε τα γκαρσόνια και οι ξενοδόχοι για τις διακοπές των Ευρωπαίων – όλα τα εισοδήματά μας μόνο από τον «τουρισμό»: Το πετύχαμε.
Η τερατώδης καταστροφή και ο βανδαλισμός του πάγκαλου ελληνικού τοπίου, μοναδικού στον κόσμο – δεν μετράει. Ο αφανισμός και η απαξίωση της διαχρονικής αρχιτεκτονικής σοφίας των Ελλήνων – δεν λογαριάζεται. Η βαρβαρική αγλωσσία, η αποκοπή από εθισμούς και εκφραστική καλλιέπεια – δεν μας ενοχλεί. Το ξεπούλημα κάθε κοινωνικού πλούτου σε αδίστακτους μαφιόζους – ούτε. Η ντροπή μας (σωστή καταισχύνη) για τη δημοσιοϋπαλληλία, την ευτελισμένη εξαγορά ισόβιας σίτισης με αντάλλαγμα την ψήφο – ανήκεστο στίγμα. Η φορομπηχτική παράνοια, ο πνιγμός της αδικίας, η νυχθήμερη ντροπή της ραδιοτηλεοπτικής ξεφτίλας.
Βασιλικός στο αφτί μας οι αβράβευτοι, οι αγνοημένοι, οι ασυμβίβαστοι. Η «μέσα-Ελλάδα».
(απόσπασμα από την επιφυλλίδα με τίτλο «Αυτονόητη η ακρισία» του Χρήστου Γιανναρά στην «Καθημερινή», 14 Ιουν. 2020)
Δώσε και μένα, μπάρμπα!
Το συγκρότημα είναι αναφανδόν υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων των πάντων, ακόμα και των πανεπιστημίων και των ορφανοτροφείων, αρκεί να έχει μερίδιο. Γι’ αυτό, εκθειάζει τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά δεν μπορεί να μην αποδοκιμάσει την εκποίηση του ΟΠΑΠ που φέρνει το πιο εύκολο και χοντρό χρήμα στους ιδιοκτήτες του. Γι’ αυτό, διαβάζει κανείς στο editorial, στο «Βήμα»: «Το 2013, σε συνθήκες χρεοκοπίας της χώρας, το μονοπώλιο των τυχερών παιγνίων του ΟΠΑΠ αποδόθηκε έναντι ευτελούς τιμήματος σε ιδιώτες, οι οποίοι το μετέτρεψαν σε μια μηχανή παραγωγής χρημάτων για τους ίδιους.» Δηλαδή, οι επιχειρήσεις του κ. Μαρινάκη ή του κ. Αλαφούζου ή του κ. Μυτιληναίου, για ποιον παράγουν χρήματα; Για τον ελληνικό λαό ή για τον Παγκόσμιο Οργανισμό Φτώχειας; Οι εφημερίδες τελικά στέκονται στο ύψος τους. Μπορεί να μην πουλάνε φύλλα, αλλά θαυμάσια χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία πίεσης στους πολιτικούς ώστε να μην αφήνουν τους ολιγάρχες έξω από τις πιο πλούσιες «πίτες» που αφαιρούνται από τη δημόσια περιουσία και διαμοιράζονται «έναντι ευτελούς τιμήματος»…
Δήμητρα Παπαδημητρίου
