H Τουρκία είναι μικρογραφία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στρεβλή. Έκτρωμα που σε καμία από τις παλαιές κτήσεις δεν έχει την παραμικρή συμπάθεια. Η Τουρκία διασώθηκε ως χώρα, με τη σημερινή έκταση, επειδή οι τότε Δυτικοί Σύμμαχοι (Άγγλοι, Γάλλοι, κ.λπ.) την ήθελαν φράχτη απέναντι στη νεαρή Σοβιετική Ένωση. Η Δύση (ΗΠΑ-Ε.Ε.) αυτό θέλει και σήμερα, με τη Ρωσία στη θέση της ΕΣΣΔ. Η ιδεολογία δεν παίζει ρόλο. Όσο η Ρωσία θεωρείται εχθρός και η Τουρκία επωμίζεται τον ρόλο του φράχτη, θα είναι πολύτιμη και στο απυρόβλητο. Όλα τα άλλα είναι περιστασιακά, περαστικά, ευκαιριακά, ασήμαντα σε τελική ανάλυση. Η Τουρκία θα έχανε μόνο αν υπήρχε συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας τύπου Γιάλτα που θα ρύθμιζε τις ισορροπίες σε τοπικό και διεθνές επίπεδο. Ζήσε Μάη μου…
Οι κατηγορίες περί αποστασίας της Τουρκίας και ένταξή της στη ρωσική/κινεζική πλευρά είναι τουλάχιστον πρόωρες. Παρά το μέγεθός της, η Τουρκία θα ήταν κομπάρσος ως μέλος της «Συμφωνίας της Σαγκάης» όπου Μόσχα-Πεκίνο κυριαρχούν. Αυτή η πόρτα είναι κλειστή για μια Τουρκία με φιλοδοξίες ανεξάρτητου διεθνούς παίκτη. Αντίθετα η Τουρκία, όσο δεν λησμονεί τον ρόλο φράχτη που της έχει ανατεθεί, μπορεί να παίζει διεθνώς, έστω ως η άτακτη της Δυτικής τάξης. Η ανάμιξή της στη Συρία, στη Λιβύη/Ιράκ ή στις συγκρούσεις στον Καύκασο επιβεβαιώνει αυτόν το ρόλο. Ως τώρα έχει ενοχλήσει τη Ρωσία, όχι τις ΗΠΑ.
Η Τουρκία όμως παρενοχλεί και τη Δύση. Επειδή δεν έχει την ισχύ να κατοχυρώσει στην πράξη, ντε φάκτο, όσα διεκδικεί. Θέλει, λοιπόν, να υπερβεί τον παθητικό ρόλο του φράχτη και να κατοχυρώσει νομικά όσα διεκδικεί ώστε να εξασφαλιστεί έναντι των Δυτικών Συμμάχων της. Γνωρίζει πόσο παραδόπιστοι είναι. Π.χ. όσο οι ΗΠΑ δεν επιτρέπουν να αναγνωριστεί διεθνώς το κατοχικό κράτος στην Κύπρο, η υπόστασή του είναι έωλη. Το κατοχικό κράτος είναι εμπόρευμα προς διαπραγμάτευση. Το ίδιο ισχύει και για τη Συνθήκη της Λωζάννης. Αλλά κανείς δεν θέλει να έχει δίπλα του μια Τουρκία αμολημένη, χωρίς λουρί. Τα δήθεν κεκτημένα της Τουρκίας, από το Αιγαίο (Ίμια) και την Κύπρο ως τη Συρία και τη Λιβύη, είναι φτερό στον άνεμο.
Οι ΗΠΑ έχουν σαν στόχο να καταρρακώσουν την Ρωσία ώστε να βγει εκτός ανταγωνισμού στο παιχνίδι με την Κίνα και άρα η Δύση να μην κινδυνεύει να βρεθεί μεταξύ δυο πυρών
Η τουρκική ανεξαρτησία και οι S-400
Οι S-400 συμβολίζουν την επιθυμία της Τουρκίας, εκφρασμένη από τον Ερντογάν, να επιβάλει νέους όρους ισοτιμίας με τους Δυτικούς. Οι ΗΠΑ το απορρίπτουν κατηγορηματικά. Ισχύει απολύτως η πολιτική Μπους: Όποιος δεν είναι μαζί μας (χωρίς επιφυλάξεις και ενστάσεις) είναι εναντίον μας.
Πρόκειται για πάγια πολιτική των ΗΠΑ, πολιτική διαχρονική κάθε αυτοκρατορίας, από την Αθηναϊκή Δημοκρατία έναντι π.χ. των κατοίκων της Μήλου (θα σας σκοτώσουμε επειδή μπορούμε, είπαν αλαζονικά στους Μήλιους), έως τις χιλιόχρονες αυτοκρατορίες των Ρωμαίων ή των Βυζαντινών. Οι S-400 περισσότερο από όπλο μάχης είναι σύμβολο ανεξαρτησίας. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ δεν θα κάνουν πίσω. Δεν αντιτίθενται στην Τουρκία αλλά μόνο στην απόπειρα ανεξαρτησίας της. Οι ΗΠΑ θα ασκούν ισχυρή πίεση ώστε η πληγή που άνοιξε να μην κακοφορμίσει και γίνει γάγγραινα. Και γι’ αυτό πιστεύουν ότι χωρίς Ερντογάν η Τουρκία θα φρονιμέψει. Κάνουν λάθος. Τελικά η Τουρκία ή θα ικανοποιηθεί ή θα καταστραφεί. Το πραξικόπημα του 2016 άφησε και τις δυο πόρτες ανοιχτές. Πρόσκαιρη ανοχή και ισοπαλία.
Με τη Ρωσία είναι αλλιώς
Η Ρωσία κατάφερε, χάρη στον Πούτιν, να ξαναγίνει Μεγάλη Δύναμη πρώτης κατηγορίας, χωρίς να ανασυστήσει την παλαιά τσαρική αυτοκρατορία και παρά το ότι έχασε την Ανατολική Ευρώπη που ήλεγξε μεταπολεμικά ο Στάλιν. Οι ΗΠΑ, ευρύτερα οι Αγγλοσάξωνες, δεν το έχουν χωνέψει ακόμα. Γι’ αυτό υποθάλπουν κάθε αντικαθεστωτικό Ρώσο τύπου Ναβάλνυ, ελπίζοντας ότι έτσι ενισχύουν τους φιλοδυτικούς ολιγάρχες που συνωμοτούν να ρίξουν τον Πούτιν.
- Στόχος πρώτος: Αυτοτελής η Ρωσία να αποδυναμωθεί, να ελεγχθεί, ένας προαιώνιος αντίπαλος να καταστραφεί επιτέλους. Ο θρίαμβος της Δύσης έχει γίνει στάχτη.
- Στόχος δεύτερος: Η καταρράκωση της Ρωσίας τη βγάζει εκτός ανταγωνισμού στο παιχνίδι με την Κίνα και άρα η Δύση δεν κινδυνεύει να βρεθεί μεταξύ δυο πυρών.
Οι μπολσεβίκοι εκσυγχρόνισαν (με τον Στάλιν και υπέρμετρες ανθρώπινες θυσίες) την ΕΣΣΔ, την προετοίμασαν ώστε να μπορεί να τοποθετηθεί ανταγωνιστικά στον διεθνή ανταγωνισμό. Η Ρωσία εύκολα αντικατάστησε την ΕΣΣΔ ως διεθνής παίκτης. Η Τουρκία μόνο πρόσφατα, επί Ερντογάν, έκανε άλμα, εύθραυστο όπως φαίνεται.
Η ενέργεια (αέριο/πετρέλαιο) είναι για τη Ρωσία ό,τι είναι οι S-400 για την Τουρκία. Είναι η στρατηγική νίκη/ήττα στον ανταγωνισμό ΗΠΑ-Ρωσίας. Αν η Ευρώπη, κυρίως η Γερμανία, εξαρτηθεί μονομερώς από τη Μόσχα στην προμήθεια ενέργειας (ο αγωγός Nord Stream 2) είναι μοιραίο να διαμορφωθούν συμφέροντα και συμμαχίες με τη Ρωσία που θα ανατρέψουν τον συσχετισμό δυνάμεων Ρωσίας (και Κίνας) με τις ΗΠΑ. Χωρίς πειθήνια Ευρώπη δεν υπάρχει αυτοκρατορία των ΗΠΑ. Ήδη από το 1940 οι ΗΠΑ ήθελαν και σχεδίαζαν την Ενωμένη Ευρώπη ως προτεκτοράτο τους (Μπρζεζίνσκι). Εξ ου η αντιπάθεια στον Ντε Γκολ που τελικά ηττήθηκε αλλά άφησε παρακαταθήκη. Στο Παρίσι κυοφορείται διαρκώς το αντάρτικο για μια ανεξάρτητη Γαλλία – και Ευρώπη.
Την Ελλάδα μπορεί να την ακούσει κανείς, όταν μαλώνουν τα βόδια στο ποτάμι, να φωνάζει ήλιε νοητέ και μυρσίνη δοξαστική μη λησμονάτε τη χώρα μου. Φωνή βοώντος…
