Το θέατρο είναι πάντα μια πράξη πολιτική, αλλά το θέατρο-ντοκουμέντο είναι κάτι περισσότερο από αυτό: Είναι ένα είδος ακτιβισμού, στοχεύει -και μερικές φορές το πετυχαίνει- στο να μην ξεχνάμε αυτό που δεν πρέπει να ξεχαστεί και να μην επαναπαυόμαστε μέσα σ’ ένα σύστημα, επειδή απλώς μας έχει δεχτεί… Οφείλουμε, οι άνθρωποι της τέχνης, να δείχνουμε αυτό που μένει ανοιχτή πληγή στον κόσμο και η Λωρίδα της Γάζας είναι μια ανοιχτή πληγή»…
Με την άποψη αυτή της Μάνιας Παπαδημητρίου ταυτίστηκε η Δημοτική Κίνηση «Ηλίου-πόλις, ανθρώπινη πόλη», αλλά και εκατοντάδες πολίτες οι οποίοι παρακολούθησαν τη θεατρική παράσταση Το όνομά μου είναι Rachel Corrie που έγινε στις 7 Ιουλίου στο Θέατρο του Δημαρχείου της Ηλιούπολης. Οι νεαρές ηθοποιοί Δήμητρα Σύρου και Μάρω Αγρίτη, με τις συγκλονιστικές τους ερμηνείες «έδεσαν» για 80 λεπτά όλους μας στις θέσεις μας, άφωνους και γεμάτους αντικρουόμενα συναισθήματα οργής και λύπης. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν και χαιρέτησαν οι: Ναιμ Ελγαντούρ, πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας, Νόρμα Ρισμάουι, εκπρόσωπος του συλλόγου «ALAWDA – Το δικαίωμα στην επιστροφή», Κατερίνα Θεοχαροπούλου, ακτιβίστρια και μέλος του «Ένα Καράβι για τη Γάζα».
Οι εκπρόσωποι της κίνησης «Ένα Σχολείο για τη Γάζα» πρόσφεραν το υλικό για την έκθεση φωτογραφίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοτική κίνηση «Ηλίου-πόλις…» αναδεικνύει το Παλαιστινιακό και ειδικότερα το ζήτημα του αποκλεισμού της Γάζας με στόχους, πάντα, την ενεργοποίηση της κοινωνίας και της αλληλεγγύης στο λαό της Παλαιστίνης.
Οι εκπρόσωποι της κίνησης «Ένα Σχολείο για τη Γάζα» πρόσφεραν το υλικό για την έκθεση φωτογραφίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοτική κίνηση «Ηλίου-πόλις…» αναδεικνύει το Παλαιστινιακό και ειδικότερα το ζήτημα του αποκλεισμού της Γάζας με στόχους, πάντα, την ενεργοποίηση της κοινωνίας και της αλληλεγγύης στο λαό της Παλαιστίνης.
Σχόλια
