Ηλεκτρικές αναγνώσεις φ. 30

Διαβάζω: …Την εποχή που είναι νέος, κανείς δεν ξέρει ότι είναι νέος. Θα το μάθει αργότερα, μεγαλώνοντας: θα ξέρει ότι υπήρξε χωρίς να έχει μάθει πότε ήταν.
Διότι τα νιάτα είναι μια επινόηση των γηρατειών.
…δεν γίνονται κατανοητά παρά μόνο όταν δεν υπάρχουν, στο αρνητικό τους, ως τίτλος απουσίας. Να μην καπνίζεις πια, να μην πίνεις πια, να μην τρέχεις πια να μην ερωτεύεσαι, τόσοι ευνουχισμοί που μας αποστραγγίζουν, σταγόνα-σταγόνα, για να μας προετοιμάσουν καλύτερα για το θάνατο αυτού που υπήρξε η ζωή…

Καθώς πια μπαίνουμε στην αρχή του φθινοπώρου και νιώθω να μεγαλώνω, το βιβλίο του Pierre Rey Συναντήσεις με τον Λακάν (Κέδρος) είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμο. Ο Ηλεκτρικός γεμίζει και πάλι και γυρίζω πίσω στην πρώτη φορά που διάβασα για τον Λακάν, στις Θέσεις του Αλτουσέρ. Ούτε τότε, ούτε πολύ περισσότερο αργότερα όταν συνέβησαν όσα συνέβησαν με τη δολοφονία της γυναίκας του Γάλλου φιλοσόφου και τον εγκλεισμό του, δεν πείσθηκα να εμβαθύνω στον Λακάν. Ο συχνά διφορούμενος και σκοτεινός λόγος του ήταν μια παραπάνω… αντένδειξη!
Να, όμως, που η προσέγγιση του Pierre Rey, αν και δεν με οδήγησε σε στροφή 180 μοιρών, ωστόσο με έκανε να σταθώ σε πολλά σημεία, να σκεφτώ και να αποφασίσω να εμβαθύνω. Ο ίδιος ο συγγραφέας με δέκα χρόνια ψυχανάλυση στον Λακάν μοιράζεται μαζί μας πολύτιμες σκέψεις και εμπειρίες, που δεν μπορούν να σε αφήσουν αδιάφορο…
… και πέφτω στο πιο ενδιαφέρον μυθιστόρημα των τελευταίων μηνών: Η ανάσα τους πίσω μας της Περιχάν Μαγκντέν (Μελάνι). Δυο γυναίκες, μητέρα και κόρη αναζητούν κρυψώνα ταξιδεύοντας σε όλο τον πλανήτη, μένοντας σε δωμάτια ξενοδοχείων που τα μεταμορφώνουν κι ύστερα τα εγκαταλείπουν. Σε μια πρώτη ματιά θα μπορούσε κανείς αν μιλήσει για μια άρρωστη σχέση εξάρτησης, για μια μανία καταδίωξης. Να επικαλεστεί τον κλονισμένο ψυχικό κόσμο της μητέρας: Όποιος στέκεται εμπόδιο, τον σκοτώνει! Κι όμως, το βιβλίο είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτή την περιγραφή. Μέσα στη φρίκη υπάρχει μια απίστευτη τρυφερότητα. Και ως συνδετικός ιστός υπάρχει το αγαπημένο βιβλίο των δύο ηρωίδων, ο Μπάμπι το Ελαφάκι, που δίνει έναν δικό του ισχυρό συμβολισμό στην ιστορία.
Νομίζω πως καλύτερα θα μπορέσω να μοιραστώ μαζί σας αυτό που διάβασα μένα μικρό απόσπασμα, που κατά κάποιον τρόπο αγγίζει την ουσία του βιβλίου:
…Τα βότσαλα… δείχνουν πως κάποια πράγματα μπορούν να είναι τέλεια σ’ αυτό τον κόσμο. Το καθένα απ’ αυτά έχει τη δική του ομορφιά, τη δική του χάρη. Έχουν τη δική τους γλώσσα. Κάτι θέλουν να μας πουν…
…Η ομορφιά που έχουν τα βότσαλα στηρίζεται στο γεγονός ότι δεν σε δεσμεύουν, δεν χρειάζεται να δεθείς μαζί τους…
…Στέκονται ατάραχα στις ακροθαλασσιές. Σ’ όλα τα μέρη της γης υπάρχουν απίστευτης ομορφιάς βότσαλα και κοχύλια που σε περιμένουν. Ελπίζουν πως μια μέρα θα τα βρεις. Ελπίζουν και περιμένουν…
Σήκωσα το βλέμμα από το βιβλίο και κοίταξα έξω την Αθήνα να ξεδιπλώνεται αργά στα παράθυρα του Ηλεκτρικού…
…και βρέθηκα στο τρένο για τη Θεσσαλονίκη. Αποφάσισα να ξαναδιαβάσω το Νυχτερινό τρένο για τη Λισσαβώνα του Πασκάλ Μερσιέ (Ψυχογιός)… Η απόλαυση της ανάγνωσης και σκέψεις που μένουν αποτυπωμένες στο μυαλό. Που σε κάνουν να ξανασκεφτείς τη στάση σου απέναντι στη ζωή. Σκέφτομαι πως μόνο τέτοια βιβλία θα έπρεπε να διαβάζουμε… Και μέσα στο χάος των χιλιάδων τίτλων μπορεί και να τα προσπεράσουμε… Το προτείνω με επιμονή. Με το μολύβι μου ανάμεσα στις σελίδες υπογραμμίζω και σημειώνω…
Γυρίζω στις Συναντήσεις με τον Λακάν και βρίσκω την απάντηση για όσους αμφιβάλλουν για τη χρησιμότητα της ψυχανάλυσης:
Η προοπτική του να πεθάνεις λιγότερο ηλίθιος, από μόνη της, θα έπρεπε να εξαλείφει κάθε αμφιβολία.
…μήπως ισχύει το ίδιο και για τους αγώνες που δίνουμε, ακόμη κι όταν μοιάζουν μάταιοι;

Σχόλια