του Γιάννη Σχίζα
Επί του παρόντος, δηλαδή όσο οι λαοί θα έχουν ανάγκη από ηγεσίες, πρέπει να συμπεράνουμε ότι η κάθε εποχή έχει τους ηγέτες της και τον τρόπο με τον οποίο αυτοί προβάλλονται. Η προβολή αυτή λαμβάνει χώρα αφενός «εξωπολιτικώς» με κάποια επίδοση στα σπορ και αφετέρου με διάφορες –μη πολιτικές– μορφές συμπεριφοράς. Ο Νέρων «ερχόταν πρώτος» στις Ελληνικές Ολυμπιάδες, αλλά αυτό ήταν ένα μεγάλο «σικέ» της εποχής. Ο Μάο Τσε Τουνγκ διάλεξε τον ποταμό Γιανγτσέ, όντας σε προχωρημένη ηλικία, για να κολυμπήσει και να κάνει μια επίδειξη της αντοχής του, παραδειγματίζοντας κατά κάποιον τρόπο τους Κινέζους για τη συμμετοχή τους στην οικοδόμηση της οικονομίας. O Πούτιν έσπασε όλα τα ρεκόρ κολύμβησης στις παγωμένες θάλασσες και λίμνες της Ρωσίας, παίρνοντας για την ώρα τα πρωτεία αντοχής από κάθε άλλο ηγέτη. Μετά από αυτόν είχαμε τον Μητσοτάκη σε επιδείξεις light της κολυμβητικής και της κοινωνικής του ισχύος, που οπωσδήποτε ήταν αρκούντως πειστικές… Είχαμε τον Αλέξη Τσίπρα να επιχειρεί μπάνιο με Φλεβάρη καιρό και να φωτογραφίζεται, μάλλον επιτυχώς αλλά χωρίς την παραγωγή διδαγμάτων για το πλατύ κοινό – παρά μόνο για εκείνους που παίρνουν τις πιο σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον της χώρας… Ανάμεσα στους άλλους πρέπει να προσθέσουμε τον Κώστα Καραμανλή κατά πρόθεση – αλλά η συμμετοχή του δεν αναγόταν ούτε στο υγρό στοιχείο ούτε καν σε ένα σπορ «διαπιστευμένο» για την περίπτωσή μας, όπως το ποδόσφαιρο, από το οποίο ειρήσθω εν παρόδω αποχώρησε γιατί έπαθε τράβηγμα… Ο Αλέκος Αλαβάνος ως παλιός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ επίσης ακούστηκε στις συζητήσεις γιατί επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας οδηγώντας ένα παπάκι – πάντως δεν είχε σχέση με τα σπορ, εκτός εάν θεωρηθεί ότι το παπάκι που καβάλησε ήταν από εκείνα που παίρνουν μέρος σε διεθνείς αγώνες μοτοσυκλέτας…
Και αυτά μεν είναι σημειώσεις περί ύφους, που προκύπτει από εμπλοκή των πολιτικών με τα σπορ. Η άλλη κατηγορία αναφέρεται στην εμπλοκή τους με διάφορες εκφράσεις, μεταξύ των οποίων και καλλιτεχνικές. Σ’ αυτή την περίπτωση θα θυμίσουμε τον Μπιλ Κλίντον, στο τέλος της δεύτερης θητείας του, ο οποίος χωρίς τον παραμικρό τουπέ αποτολμούσε τον αυτοσαρκασμό του σε ένα σπαρταριστό φιλμάκι, όπου εμφανιζόταν να διαγκωνίζεται με έναν διάσημο ηθοποιό όπως ο Μπραντ Πητ – για το ποιος από τους δυο είναι πιο σπουδαίος και άξιος προσοχής!
Έγραφα σε ένα παλιό μου άρθρο: «Το ύφος των πολιτικών και των πολιτευομένων –όπως και το ήθος– είναι μέτωπο πάλης… Το γνήσιο ύφος ενάντια στο στημένο ύφος και το ύφος της δημιουργικότητας έναντι του ύφους της υπεροχής, είναι καλά αντίδοτα “στην άνοδο της ασημαντότητας” – σύμφωνα με τον τίτλο ενός βιβλίου του Καστοριάδη…»
