Η παραίτηση του Γιουκίο Χατογιάμα, μόλις οχτώ μηνών πρωθυπουργού της Ιαπωνίας μετά από σαρωτική νίκη, και του Χορστ Κέλερ, προέδρου της Γερμανίας, πριν κλείσει το πρώτο έτος της δεύτερης θητείας του, αποτελούν εμβληματικά παραδείγματα του πόσο γρήγορα και εύκολα ευτελίζονται στην εποχή μας οι κυβερνώντες και φανερώνουν μια άλλοτε λανθάνουσα και άλλοτε φανερή πολιτική κρίση.
Ο Χατογιάμα – γόνος μεγάλης επιχειρηματικής οικογένειας (ελαστικά Bridgestone) – αναγκάστηκε να παραιτηθεί, όχι λόγω μιας ειλικρινούς αίσθησης «πολιτικής τιμής» κατά τα ασιατικά ήθη, αφού παραβίασε τις προεκλογικές του υποσχέσεις, αλλά ενόψει των εκλογών του Ιουλίου για την Άνω Βουλή και της προοπτικής να χάσει το κυβερνόν κόμμα την πλειοψηφία σ’ αυτήν. Μπροστά στη συλλογική σωτηρία επιλέχθηκε η θυσία του Χατογιάμα και του επίσης ισχυρού ανδρός, Ιχίρο Οζάβα, που είχε εμπλακεί σε οικονομικά σκάνδαλα.
Οχτώ μήνες, περίπου όσο και για τον Γ. Παπανδρέου, ήταν αρκετοί για να φανεί ότι οι προεκλογικές υποσχέσεις ήταν μια μεγάλη εξαπάτηση. Η πιο ισότιμη συμμαχία με τις ΗΠΑ αποδείχθηκε ψευδής και οι κάτοικοι του Οκινάουα, αλλά και μεγάλο μέρος όλων των Ιαπώνων που διαδηλώνουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες κατά της παρουσίας των βάσεων στην Ιαπωνία, καταβαράθρωσαν στις δημοσκοπήσεις το κυβερνόν κόμμα. Ο κ. Χατογιάμα δεν ήταν καθόλου φειδωλός, όπως εξάλλου και ο κ. Παπανδρέου, σε προεκλογικές πολιτικές σαπουνόφουσκες που γαργαλούν τ’ αφτιά και με τα «κατεστημένα συμφέροντα» πάντα σε προτεραιότητα. Δεν μπόρεσε, όμως, να παίξει το ρόλο που αυτά του είχαν αναθέσει, να πείσει δηλαδή τους Ιάπωνες ότι τελικά δεν πρέπει να διαταραχτεί ο ρόλος των Αμερικανών στην Άπω Ασία. Από την άλλη, ο Χορστ Κέλερ, πρόεδρος της Γερμανίας και πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, υπέβαλε την παραίτησή του γιατί επικρίθηκε ευρέως για προκλητικές δηλώσεις σχετικά με τις στρατιωτικές δραστηριότητες της Γερμανίας. Επιστρέφοντας από ταξίδι στο Αφγανιστάν είπε ότι μια χώρα σαν τη Γερμανία «που βασίζεται στο διεθνές εμπόριο, πρέπει να γνωρίζει ότι οι στρατιωτικές επεμβάσεις μπορεί να είναι αναγκαίες για την υπεράσπιση των γερμανικών συμφερόντων». Ειλικρινής ο πρόεδρος, αλλά οι γερμανικές ελίτ δεν μπορούν να ανεχθούν τις αλήθειες. Πολύ περισσότερο τη στιγμή που η κοινή γνώμη εναντιώνεται και απαιτεί την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων, ενώ ο υπουργός Άμυνας βρίσκεται στο επίκεντρο της συγκάλυψης μιας υπόθεσης δολοφονίας 140 Αφγανών αμάχων από γερμανική στρατιωτική μονάδα.
Όταν το κατεστημένο δεν μπορεί να κυβερνήσει ούτε με το ψεύδος ούτε με την αλήθεια, τα πράγματα δείχνουν βαθύ ρήγμα στις σχέσεις κυβερνωμένων και κυβερνώντων.
Αρ.Α.
