Άλλη μια χαμένη ευκαιρία
Ο Αλ. Τσίπρας χαρακτήρισε την επιστολή Σαμαρά «θλιβερή εξέλιξη», γιατί δεν είναι μόνο δικό του πρόβλημα αλλά «πρόβλημα για την πολιτική ζωή αυτής της χώρας». Πρόκειται για διορθωτική δήλωση προγενέστερης του Σκουρλέτη, εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΝ, σύμφωνα με την οποία «τον ελληνικό λαό τον αφήνει παγερά αδιάφορο εάν υπάρξουν γραπτές εγγυήσεις εκ μέρους των συνεταίρων της νέας μνημονιακής συγκυβέρνησης».
Από πού κι ως πού ήταν παγερά αδιάφορος ο ελληνικός λαός για το αν θα υπογράψει ο Σαμαράς; Αν ο λαός ενδιαφέρεται και πιστεύεις πως κακώς ενδιαφέρεται, μπορείς να πεις τη γνώμη σου, γιατί θα έπρεπε να είναι αδιάφορος κ.λπ. Αλλά αδιάφορος δεν ήταν. Κάθε άλλο! Αυτό είναι η χειρότερη μορφή ξύλινου λόγου από μέρους της Αριστεράς. Μοιάζει με τον ξύλινο λόγο του αστικού κόσμου που συνεχίζει να δηλώνει πως ο ελληνικός λαός επιθυμεί διακαώς να παραμείνει στο ευρώ, όταν είναι γνωστό ακόμα και δημοσκοπικά πως ένα μεγάλο και αυξανόμενο τμήμα προβληματίζεται σοβαρά ή είναι αρνητικό. Πείτε π.χ. πως «έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή και κακώς πιστεύουν πολλοί το αντίθετο», αλλά μη λέτε μπούρδες…
Υπάρχει και η πιο κλασική μορφή ξύλινου αριστερού λόγου. «Δημαγωγικό το “όχι” του Σαμαρά», υποστήριζε το ΚΚΕ πριν από την υπογραφή. Και εφόσον ο Σαμαράς υπέγραψε, το ΚΚΕ δικαιώθηκε και όλα καλά. Ή όχι; Η στάση του Περισσού για την υπογραφή Σαμαρά είναι συνεπής με τη στάση που γενικά κρατά το ΚΚΕ σε «τέτοιου επιπέδου» ζητήματα. Κάθε φορά που ξεσπά κάποιο οικονομικό σκάνδαλο, το ΚΚΕ κάνει λόγο για αποπροσανατολισμό. Με εξαίρεση το σκάνδαλο του Ελαιώνα με τον Βωβό, όταν ριζοσπαστικές δυνάμεις, τότε, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ τράβηξαν την υπόθεση σε κόντρα με διάφορα του τύπου «πού να μπλέκεις τώρα;», καμιά φορά τα τελευταία χρόνια κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα της Αριστεράς δεν «τράβηξε» κάποιο σκάνδαλο. Πρακτικά προτιμούσαν τον κόσμο «παγερά αδιάφορο» που θα έλεγε και ο Σκουρλέτης, είτε γιατί δεν πρέπει να αποπροσανατολίζεται από τον τελικό στόχο ανατροπής της κεφαλαιοκρατίας, είτε γιατί πού να μπλέκεις τώρα… Ο «παγερά αδιάφορος» κόσμος κατά Σκουρλέτη, στην πραγματικότητα ενδιαφερόταν και καλά έκανε και ενδιαφερόταν γιατί κάτι παιζόταν κι ας μην το καταλάβαινε η Αριστερά. Το ζήτημα της υπογραφής Σαμαρά ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να φανερωθεί καλύτερα τόσο το ποιον της σχέσης της Ε.Ε. και της διεθνούς οικονομικής «τάξης» με τη χώρα μας, σχέση πια μισοαποικιακή, όσο και το υποτακτικό δέσιμο της άρχουσας τάξης, του πολιτικού της προσωπικού, άρα και του Σαμαρά με τους ξένους πάτρονές τους. Αυτά μάλλον δεν ενδιαφέρουν αυτή την Αριστερά, ίσως τα πολεμά κιόλας. Έτσι, αφέθηκε και αυτή η ευκαιρία να περάσει, αν και έμοιαζε με στημένη μπάλα μπροστά σε κενή εστία. Γιατί οι μεν Ευρωπαίοι, ειδικά τις τελευταίες μέρες, εξέφραζαν πέρα από κάθε πιθανότητα παρερμηνείας τη βούληση να σώσουν τον «Αντωνάκη», ο δε «Αντωνάκης» δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να πράξει κάτι άλλο αν οι πρώτοι επέμεναν. Στημένη μπάλα μπροστά σε κενή εστία τόσο εναντίον της Ε.Ε. και των υποτακτικών της όσο και εναντίον του «αντιμνημονιακού» Σαμαρά, αλλά αυτή η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται να βάζει γκολ… Όταν ο Σαμαράς πια υπέγραψε, τότε μόνο η τελευταία ξεσπάθωσε εναντίον του αλλά αφού πρώτα είχε περιορίσει το όλο πολιτικό ζήτημα σε μια φιλολογία για «παγερές αδιαφορίες» και «δημαγωγίες». Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως η Αριστερά θα επικρατήσει γιατί κάποια μέρα ο κόσμος θα καταλάβει τι «κακός» που είναι ο καπιταλισμός; Θα επικρατήσει γιατί κάποια μέρα ο κόσμος θα καταλάβει τα αγαθά της πλειοψηφίας με πυρήνα την Αριστερά; Δεν θα γίνει τίποτα από αυτά. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να συγκεντρώνονται δυνάμεις μέσα από μικρές και μεγάλες μάχες όπου θα σημειώνονται κάποιες στιγμές και «γκολ», επιτυχίες (όχι μόνο εκλογικές, ούτε κυρίως εκλογικές ή και καθόλου εκλογικές), γιατί όταν τρώμε γκολ δεν συγκεντρώνονται δυνάμεις, απλώς στρατεύονται αλλού.
Από πού κι ως πού ήταν παγερά αδιάφορος ο ελληνικός λαός για το αν θα υπογράψει ο Σαμαράς; Αν ο λαός ενδιαφέρεται και πιστεύεις πως κακώς ενδιαφέρεται, μπορείς να πεις τη γνώμη σου, γιατί θα έπρεπε να είναι αδιάφορος κ.λπ. Αλλά αδιάφορος δεν ήταν. Κάθε άλλο! Αυτό είναι η χειρότερη μορφή ξύλινου λόγου από μέρους της Αριστεράς. Μοιάζει με τον ξύλινο λόγο του αστικού κόσμου που συνεχίζει να δηλώνει πως ο ελληνικός λαός επιθυμεί διακαώς να παραμείνει στο ευρώ, όταν είναι γνωστό ακόμα και δημοσκοπικά πως ένα μεγάλο και αυξανόμενο τμήμα προβληματίζεται σοβαρά ή είναι αρνητικό. Πείτε π.χ. πως «έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή και κακώς πιστεύουν πολλοί το αντίθετο», αλλά μη λέτε μπούρδες…
Υπάρχει και η πιο κλασική μορφή ξύλινου αριστερού λόγου. «Δημαγωγικό το “όχι” του Σαμαρά», υποστήριζε το ΚΚΕ πριν από την υπογραφή. Και εφόσον ο Σαμαράς υπέγραψε, το ΚΚΕ δικαιώθηκε και όλα καλά. Ή όχι; Η στάση του Περισσού για την υπογραφή Σαμαρά είναι συνεπής με τη στάση που γενικά κρατά το ΚΚΕ σε «τέτοιου επιπέδου» ζητήματα. Κάθε φορά που ξεσπά κάποιο οικονομικό σκάνδαλο, το ΚΚΕ κάνει λόγο για αποπροσανατολισμό. Με εξαίρεση το σκάνδαλο του Ελαιώνα με τον Βωβό, όταν ριζοσπαστικές δυνάμεις, τότε, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ τράβηξαν την υπόθεση σε κόντρα με διάφορα του τύπου «πού να μπλέκεις τώρα;», καμιά φορά τα τελευταία χρόνια κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα της Αριστεράς δεν «τράβηξε» κάποιο σκάνδαλο. Πρακτικά προτιμούσαν τον κόσμο «παγερά αδιάφορο» που θα έλεγε και ο Σκουρλέτης, είτε γιατί δεν πρέπει να αποπροσανατολίζεται από τον τελικό στόχο ανατροπής της κεφαλαιοκρατίας, είτε γιατί πού να μπλέκεις τώρα… Ο «παγερά αδιάφορος» κόσμος κατά Σκουρλέτη, στην πραγματικότητα ενδιαφερόταν και καλά έκανε και ενδιαφερόταν γιατί κάτι παιζόταν κι ας μην το καταλάβαινε η Αριστερά. Το ζήτημα της υπογραφής Σαμαρά ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να φανερωθεί καλύτερα τόσο το ποιον της σχέσης της Ε.Ε. και της διεθνούς οικονομικής «τάξης» με τη χώρα μας, σχέση πια μισοαποικιακή, όσο και το υποτακτικό δέσιμο της άρχουσας τάξης, του πολιτικού της προσωπικού, άρα και του Σαμαρά με τους ξένους πάτρονές τους. Αυτά μάλλον δεν ενδιαφέρουν αυτή την Αριστερά, ίσως τα πολεμά κιόλας. Έτσι, αφέθηκε και αυτή η ευκαιρία να περάσει, αν και έμοιαζε με στημένη μπάλα μπροστά σε κενή εστία. Γιατί οι μεν Ευρωπαίοι, ειδικά τις τελευταίες μέρες, εξέφραζαν πέρα από κάθε πιθανότητα παρερμηνείας τη βούληση να σώσουν τον «Αντωνάκη», ο δε «Αντωνάκης» δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να πράξει κάτι άλλο αν οι πρώτοι επέμεναν. Στημένη μπάλα μπροστά σε κενή εστία τόσο εναντίον της Ε.Ε. και των υποτακτικών της όσο και εναντίον του «αντιμνημονιακού» Σαμαρά, αλλά αυτή η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται να βάζει γκολ… Όταν ο Σαμαράς πια υπέγραψε, τότε μόνο η τελευταία ξεσπάθωσε εναντίον του αλλά αφού πρώτα είχε περιορίσει το όλο πολιτικό ζήτημα σε μια φιλολογία για «παγερές αδιαφορίες» και «δημαγωγίες». Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως η Αριστερά θα επικρατήσει γιατί κάποια μέρα ο κόσμος θα καταλάβει τι «κακός» που είναι ο καπιταλισμός; Θα επικρατήσει γιατί κάποια μέρα ο κόσμος θα καταλάβει τα αγαθά της πλειοψηφίας με πυρήνα την Αριστερά; Δεν θα γίνει τίποτα από αυτά. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να συγκεντρώνονται δυνάμεις μέσα από μικρές και μεγάλες μάχες όπου θα σημειώνονται κάποιες στιγμές και «γκολ», επιτυχίες (όχι μόνο εκλογικές, ούτε κυρίως εκλογικές ή και καθόλου εκλογικές), γιατί όταν τρώμε γκολ δεν συγκεντρώνονται δυνάμεις, απλώς στρατεύονται αλλού.
Τι θα πρέπει να σκεφτούμε για μια Αριστερά που αδιαφορεί ακόμη κι όταν πρόκειται για τη μπάλα μπροστά σε κενή εστία; Μάλλον ότι χρειαζόμαστε επειγόντως να διαμορφώσουμε και να οικοδομήσουμε μια άλλη Αριστερά…
Τ.Τ.
Σχόλια
