Η ελπίδα δεν έχει χαθεί, υπάρχει… Του Μανώλη Κυπραίου
Κάπου προς το απόγευμα ήταν. Κυριακή. Ένας παππούς με κοίταζε κατάματα, στον ίδιο καφενείο και οι δυο σ’ ένα χωριό στην Κορινθία. «Τι έχεις παππού;» τον ρωτάω. «Φοβάμαι γιε μου. Μας πολεμούν και δεν ξέρουμε τον εχθρό».
Αυτό το «φοβάμαι» και ο «εχθρός» που δεν βλέπουμε καρφώθηκε στο μυαλό μου. Κι όμως. Ο γέροντας είχε δίκιο. Βρισκόμαστε ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά που δεν έχουν σφαίρες. Όμως είναι το ίδιο φονικά. Είναι αριθμοί, νομίσματα, χαρτιά, αγορές. Και γύρω μας νεκροί και τραυματίες. Νεκροί από τις αυτοκτονίες και τραυματισμένοι, είτε έγκλειστοι σε ψυχιατρεία, είτε θεραπευόμενοι με ψυχοφάρμακα.
Ποιοι συγκρούονται όμως; Και γιατί; Βρισκόμαστε αντιμέτωποι σε μια πρωτοφανούς σφοδρότητας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο μοντέλα. Ο άκρατος απάνθρωπος φιλελευθερισμός από τη μία και ο Ανθρωπος από την άλλη. Το μοντέλο της ισοπέδωσης, την άγνοιας κάθε αρχής ισότητας και αξιοπρέπειας, το μοντέλο που θέλει τους ανθρώπους σκλάβους των φεουδαρχών, χωρίς αυτονομία και κυρίως χωρίς λόγο και σκέψη.
Το μοντέλο που στερεί στον παππού να «φύγει» με αξιοπρέπεια, στους νέους να ελπίζουν και τους οικογενειάρχες να ζήσουν. Αυτό το μοντέλο είναι λοιπόν από τη μια πλευρά. Ίσως χειρότερο κι από τον ίδιο τον φασισμό και το ναζισμό. Μια και τα δύο ήταν «παιδιά του». Τώρα έχει αναλάβει το ρόλο ο ίδιος ο «πατέρας». Η εμποροκρατία. Αντί για φασίστα ή σβάστικα, φορά ένα λαμπιρίζον κοστούμι με γραβάτα. Μια δερμάτινη κουκούλα που κρύβει μέσα ένα ερπετό, που μας χύνει αργά αλλά σταθερά τις δόσεις δηλητηρίου που χρειάζονται για να είμαστε πειθήνια όργανά του.
Κι όμως. Αγνοήσαμε την Ιστορία. Αγνοήσαμε τι είχε γράψει και γιατί είχε προειδοποιήσει ο Άνταμ Σμιθ στο βιβλίο του Πλούτος των Εθνών. Διαβάστε προσεκτικά: «Στον παρόντα και τον παρελθόντα αιώνα, οι ιδιότροπες φιλοδοξίες των βασιλιάδων και των υπουργών δεν ήταν τόσο μοιραίες για την ειρήνη της Ευρώπης, όσο η αυθάδης ζηλοτυπία εμπόρων και βιομηχάνων. Η βιαιότητα και η αδικία των ηγετών της ανθρωπότητας είναι παλαιό κακό. Αλλά η άθλια αρπακτικότητα, το μονοπωλιακό πνεύμα των εμπόρων και των βιομηχάνων, οι οποίοι δεν είναι και ούτε έπρεπε να είναι ταγοί της ανθρωπότητας. Μπορεί εύκολα να προληφθεί ώστε να μη διαταράσσουν την ηρεμία κανενός άλλου παρά μόνο του εαυτού τους».¹
Ακόμη και βάσει του νέου Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου των ενόπλων συρράξεων (τα Πρωτόκολλα της Γενεύης του 1977) μέθοδος πολέμου είναι και η εξής: «Οικονομικός, πολιτικός, ψυχολογικός (π.χ. οικονομικές κυρώσεις (εμπάργκο αποκλεισμός) πολιτική διείσδυσης, αποσταθεροποίησης μέσω μυστικών υπηρεσιών, ψυχολογικές δραστηριότητες (εκστρατεία μαύρης προπαγάνδας).²
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε πόλεμο. Είτε το θέλουμε, είτε όχι. Όσο και να τρέξουμε προς τα πίσω, ο εχθρός θα μας προλάβει. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό. Με νύχια και δόντια. Και αυτός ο εχθρός δεν παίρνει αιχμαλώτους. Οι αιχμάλωτοι εκτελούνται επιτόπου. Και το ξέρουμε όλοι μας.
Και το ερώτημα παραμένει: Τι μπορεί, άραγε, να γίνει για αυτό; Πολλά! Η ελπίδα δεν έχει χαθεί. Ελπίδα υπάρχει. Και ελπίδα είναι να δομήσουμε ένα υγιές κράτος. Ένα κράτος που θα υπερασπίζεται τους πολίτες του. Αυτούς που πρέπει να υπερασπίζεται. Που θα «κόβει το χέρι» των κερδοσκόπων. Που θα φορολογεί τίμια. Θα ενισχύει την ανάπτυξη μα όχι την κερδοσκοπία. Που θα προσφέρει σε χαμηλές τιμές το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο. Που θα είναι δίπλα στις ανάγκες του πολίτη και θα του παρέχει υπηρεσίες υψηλής ποιότητας σε όλους τους τομείς.
Άραγε οι χώρες-πρότυπα (όπως οι Σκανδιναβικές), έχουν κάτι περισσότερο από εμάς; «Όχι» είναι η απάντηση. Ήξεραν όμως πώς έπρεπε να βαδίσουν μόνες τους. Χωρίς εξαρτήσεις που θα τις έδεναν «χειροπόδαρα». Οι λαοί εκεί δεν φοβήθηκαν την Αριστερά. Της έδωσαν βήμα και την ευκαιρία να κυβερνήσει. Και φυσικά, βγήκαν ωφελημένοι. Αυτό που βλέπουμε σήμερα σε αυτές τις χώρες τις οποίες θαυμάζουμε, είναι έργο της Αριστεράς.
Επίκαιρος όσο ποτέ, είναι ο όρκος που έδωσαν οι τότε «ωραίοι τρελοί» της Επανάστασης του 1821. Αυτοί που πίστεψαν στην ελπίδα να διώξουν τον κατακτητή. Αυτόν που σήμερα μας απειλεί με τα μνημόνια και τον «οικονομικό στραγγαλισμό». Ο όρκος αυτός ήταν μοναδικός: «Ελευθερία η θάνατος». Αυτό θα αποφασίσουμε την 17η Ιουνίου.
Και είναι στο χέρι μας αν θα κάνουμε τον παππού να μη φοβάται, το νέο να ελπίζει και τον οικογενειάρχη να αναπτύσσεται. Να «χύσουμε το αίμα» μας αν χρειαστεί για μια καλύτερη Ελλάδα. Μια φωτεινή Ελλάδα. Μια Ελλάδα όλων των πολιτών. Όπως είναι και στο χέρι μας, να βάλουμε τις σφαίρες στο μυδράλιο του εχθρού και να παρατηρούμε τον άδικο χαμό γύρω μας, περιμένοντας άβουλοι και χωρίς να έχουμε καν αντισταθεί, τη σειρά μας…
Αυτό το «φοβάμαι» και ο «εχθρός» που δεν βλέπουμε καρφώθηκε στο μυαλό μου. Κι όμως. Ο γέροντας είχε δίκιο. Βρισκόμαστε ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά που δεν έχουν σφαίρες. Όμως είναι το ίδιο φονικά. Είναι αριθμοί, νομίσματα, χαρτιά, αγορές. Και γύρω μας νεκροί και τραυματίες. Νεκροί από τις αυτοκτονίες και τραυματισμένοι, είτε έγκλειστοι σε ψυχιατρεία, είτε θεραπευόμενοι με ψυχοφάρμακα.
Ποιοι συγκρούονται όμως; Και γιατί; Βρισκόμαστε αντιμέτωποι σε μια πρωτοφανούς σφοδρότητας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο μοντέλα. Ο άκρατος απάνθρωπος φιλελευθερισμός από τη μία και ο Ανθρωπος από την άλλη. Το μοντέλο της ισοπέδωσης, την άγνοιας κάθε αρχής ισότητας και αξιοπρέπειας, το μοντέλο που θέλει τους ανθρώπους σκλάβους των φεουδαρχών, χωρίς αυτονομία και κυρίως χωρίς λόγο και σκέψη.
Το μοντέλο που στερεί στον παππού να «φύγει» με αξιοπρέπεια, στους νέους να ελπίζουν και τους οικογενειάρχες να ζήσουν. Αυτό το μοντέλο είναι λοιπόν από τη μια πλευρά. Ίσως χειρότερο κι από τον ίδιο τον φασισμό και το ναζισμό. Μια και τα δύο ήταν «παιδιά του». Τώρα έχει αναλάβει το ρόλο ο ίδιος ο «πατέρας». Η εμποροκρατία. Αντί για φασίστα ή σβάστικα, φορά ένα λαμπιρίζον κοστούμι με γραβάτα. Μια δερμάτινη κουκούλα που κρύβει μέσα ένα ερπετό, που μας χύνει αργά αλλά σταθερά τις δόσεις δηλητηρίου που χρειάζονται για να είμαστε πειθήνια όργανά του.
Κι όμως. Αγνοήσαμε την Ιστορία. Αγνοήσαμε τι είχε γράψει και γιατί είχε προειδοποιήσει ο Άνταμ Σμιθ στο βιβλίο του Πλούτος των Εθνών. Διαβάστε προσεκτικά: «Στον παρόντα και τον παρελθόντα αιώνα, οι ιδιότροπες φιλοδοξίες των βασιλιάδων και των υπουργών δεν ήταν τόσο μοιραίες για την ειρήνη της Ευρώπης, όσο η αυθάδης ζηλοτυπία εμπόρων και βιομηχάνων. Η βιαιότητα και η αδικία των ηγετών της ανθρωπότητας είναι παλαιό κακό. Αλλά η άθλια αρπακτικότητα, το μονοπωλιακό πνεύμα των εμπόρων και των βιομηχάνων, οι οποίοι δεν είναι και ούτε έπρεπε να είναι ταγοί της ανθρωπότητας. Μπορεί εύκολα να προληφθεί ώστε να μη διαταράσσουν την ηρεμία κανενός άλλου παρά μόνο του εαυτού τους».¹
Ακόμη και βάσει του νέου Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου των ενόπλων συρράξεων (τα Πρωτόκολλα της Γενεύης του 1977) μέθοδος πολέμου είναι και η εξής: «Οικονομικός, πολιτικός, ψυχολογικός (π.χ. οικονομικές κυρώσεις (εμπάργκο αποκλεισμός) πολιτική διείσδυσης, αποσταθεροποίησης μέσω μυστικών υπηρεσιών, ψυχολογικές δραστηριότητες (εκστρατεία μαύρης προπαγάνδας).²
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε πόλεμο. Είτε το θέλουμε, είτε όχι. Όσο και να τρέξουμε προς τα πίσω, ο εχθρός θα μας προλάβει. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό. Με νύχια και δόντια. Και αυτός ο εχθρός δεν παίρνει αιχμαλώτους. Οι αιχμάλωτοι εκτελούνται επιτόπου. Και το ξέρουμε όλοι μας.
Και το ερώτημα παραμένει: Τι μπορεί, άραγε, να γίνει για αυτό; Πολλά! Η ελπίδα δεν έχει χαθεί. Ελπίδα υπάρχει. Και ελπίδα είναι να δομήσουμε ένα υγιές κράτος. Ένα κράτος που θα υπερασπίζεται τους πολίτες του. Αυτούς που πρέπει να υπερασπίζεται. Που θα «κόβει το χέρι» των κερδοσκόπων. Που θα φορολογεί τίμια. Θα ενισχύει την ανάπτυξη μα όχι την κερδοσκοπία. Που θα προσφέρει σε χαμηλές τιμές το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο. Που θα είναι δίπλα στις ανάγκες του πολίτη και θα του παρέχει υπηρεσίες υψηλής ποιότητας σε όλους τους τομείς.
Άραγε οι χώρες-πρότυπα (όπως οι Σκανδιναβικές), έχουν κάτι περισσότερο από εμάς; «Όχι» είναι η απάντηση. Ήξεραν όμως πώς έπρεπε να βαδίσουν μόνες τους. Χωρίς εξαρτήσεις που θα τις έδεναν «χειροπόδαρα». Οι λαοί εκεί δεν φοβήθηκαν την Αριστερά. Της έδωσαν βήμα και την ευκαιρία να κυβερνήσει. Και φυσικά, βγήκαν ωφελημένοι. Αυτό που βλέπουμε σήμερα σε αυτές τις χώρες τις οποίες θαυμάζουμε, είναι έργο της Αριστεράς.
Επίκαιρος όσο ποτέ, είναι ο όρκος που έδωσαν οι τότε «ωραίοι τρελοί» της Επανάστασης του 1821. Αυτοί που πίστεψαν στην ελπίδα να διώξουν τον κατακτητή. Αυτόν που σήμερα μας απειλεί με τα μνημόνια και τον «οικονομικό στραγγαλισμό». Ο όρκος αυτός ήταν μοναδικός: «Ελευθερία η θάνατος». Αυτό θα αποφασίσουμε την 17η Ιουνίου.
Και είναι στο χέρι μας αν θα κάνουμε τον παππού να μη φοβάται, το νέο να ελπίζει και τον οικογενειάρχη να αναπτύσσεται. Να «χύσουμε το αίμα» μας αν χρειαστεί για μια καλύτερη Ελλάδα. Μια φωτεινή Ελλάδα. Μια Ελλάδα όλων των πολιτών. Όπως είναι και στο χέρι μας, να βάλουμε τις σφαίρες στο μυδράλιο του εχθρού και να παρατηρούμε τον άδικο χαμό γύρω μας, περιμένοντας άβουλοι και χωρίς να έχουμε καν αντισταθεί, τη σειρά μας…
1. Άνταμ Σμιθ, Ο Πλούτος των Εθνών σελίδα 460
2. Το νέο διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο των ενόπλων συρράξεων-Τα Πρωτόκολλα της Γενεύης του 1977 Στέλιος Περράκης, Εκδόσεις Σάκκουλα.
*Ο Μανώλης Κυπραίος είναι δημοσιογράφος, υποψήφιος βουλευτής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Σχόλια
