Του Θοδωρή Ρουμελιωτάκη
Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πραγματοποιείται μέσα σε ένα ρευστό και ανασφαλές παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και περισσότερο ελληνικό οικονομικοκοινωνικό περιβάλλον.
Αυτό το περιβάλλον που καθορίζεται από τις νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές πολιτικές, εφαρμόζεται στις χώρες από τις κυβερνήσεις τους που έτσι εξυπηρετούν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, χωρίς να τις ενδιαφέρουν οι οδυνηρές συνέπειες της πολιτικής τους στην κοινωνία. Αντιθέτως, όταν η κοινωνία αντιδρά, οι κυβερνήσεις καταστέλλουν βίαια και αντιδημοκρατικά τις αγωνιστικές αντιδράσεις και χαλαρώνουν λίγο το «σχοινί της καταπίεσης» όταν δυσκολεύουν πολύ γι’ αυτές (κυβερνήσεις τύπου τρικομματικής ελληνικής) τα πράγματα. Τέλος, στο μοναδικό ουσιαστικά ψεύτικο ιδεολόγημα που στηρίζονται είναι ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν».
Στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έπεσε ο «κλήρος» για να παίξει τον ρόλο του πρωτοπόρου κόμματος της Αριστεράς, σε ευρωπαϊκό επίπεδο και στις χώρες τις επονομαζόμενες «αναπτυγμένες» διεθνώς ώστε να δώσει το παγκόσμιο παράδειγμα του άλλου εναλλακτικού δρόμου που οδηγεί στην έξοδο από τις νεοφιλελεύθερες καταστροφικές πολιτικές για την κοινωνία, σε μία νέα πορεία (μπορεί δύσκολη στην αρχή) που να οδηγεί στην πραγματική απελευθέρωση του ατόμου, στην κοινωνική δικαιοσύνη, με τελικό στόχο τον σοσιαλισμό που δεν μπορεί να υφίσταται χωρίς την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να προχωρήσει σε αυτήν την πορεία με επιτυχία πρέπει αρχικά να καταφέρει τα εξής:
• Να μπορέσει να κερδίσει ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών, τηρώντας μία σταθερή αριστερή ριζοσπαστική δράση χωρίς αμφισημίες και διαφορετικές δημόσιες εκφωνήσεις που θα διαμορφώνεται μέσα μόνο από την έκφραση των συλλογικών συνθετικών αποφάσεων των κομματικών οργάνων του, για να αναλύσει τους στόχους του και να αφηγηθεί το όραμά του για το μέλλον ώστε να εμπνεύσει την κοινωνία.
• Αφού πετύχει τα παραπάνω θα μπορέσει να πείσει την κοινωνία να περάσει από την ανάθεση (που έχει μάθει για πολλά χρόνια) στη συμμετοχή, που είναι απαραίτητα αναγκαία και βασικό συστατικό για να πετύχει το πολιτικό του σχέδιο.
• Να εκλαϊκεύσει και κωδικοποιήσει το επεξεργασμένο συλλογικά πρόγραμμά του, που να δίνει φιλολαϊκές απαντήσεις σε κάθε πρόβλημα (κοστολογημένες όπου είναι εφικτό), να το κάνει κτήμα σε κάθε μέλος του, να βγει δυναμικά στην κοινωνία και να το παρουσιάσει με θεματικές εκδηλώσεις παντού (ήδη έχει ξεκινήσει κάποιο πρόγραμμα), βάζοντας έτσι κάθε φορά την ατζέντα της συζήτησης ο ίδιος. Αυτό το πρόγραμμα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν του όλες τις εκδοχές που μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστούν στο παρόν και στο μέλλον και να δίνει λύσεις μόνο σε όφελος πάντα της κοινωνίας, χωρίς βέβαια να αλλοιώνει τη φυσιογνωμία του στα βασικά πολιτικά χαρακτηριστικά του και να εξουδετερώνει (και επικοινωνιακά ακόμη) τα κύρια όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε οποιαδήποτε περίπτωση χρειαστεί.
• Να στηρίζει ουσιαστικά με όλες τις δυνάμεις του και με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να διαθέσει, τις δράσεις των κινημάτων που είναι ενάντια σε αυτήν την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και στέκονται αλληλέγγυα στην κοινωνία που μαστίζεται και υποφέρει από αυτήν την πολιτική, σεβόμενος πάντα την αυτονομία τους.
• Να δοθεί ιδιαίτερο βάρος στη σύγκλιση των δυνάμεων της εργασίας σε όλα τα επίπεδα (ελληνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο) σε ένα πεδίο ταξικών συγκρούσεων λαμβάνοντας πάντα υπ’ όψιν τις ιδιαιτερότητες και ασυμμετρίες που υπάρχουν.
Για να καταφέρει τα παραπάνω ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει μία μεγάλη ευκαιρία (ίσως και η τελευταία): είναι αυτό το ιδρυτικό του συνέδριο που θα βάλει τις κύριες βάσεις του ώστε να οικοδομηθεί ένα σύγχρονο, πλουραλιστικό, ριζοσπαστικό ενιαίο κόμμα που θα ξεφύγει για πάντα από τις «εξουσίες των μηχανισμών» που παράγουν «μόνιμα στελέχη κορυφής» και παράγοντες, με αποτέλεσμα να φαλκιδεύεται σε κόμμα ισορροπιών και συμβιβασμών και θα περάσει στην εξουσία των μελών του και στην ηγεμονία των ιδεών, όπως ταιριάζει σε ένα τέτοιο κόμμα που έχει ανάγκη η σημερινή κοινωνία και να γίνει ελκυστικό για νέα μέλη -περισσότερο στη νεολαία- που θα γνωρίζουν ότι η φωνή τους ακούγεται και μπορούν να εξελιχθούν μέσα από τη δράση τους.
Τρόποι και βέβαια υπάρχουν, αρκεί να μπορέσει να εκφραστεί η πραγματική θέληση των μελών όχι μέσα από λίστες μηχανισμών που χωρίζουν το κόμμα σε πλειοψηφίες και μειοψηφίες (βολεύοντας έτσι ουσιαστικά τους μηχανισμούς) αλλά μέσα από την επιλογή επί του συνόλου των μελών -με χαμηλή σταυροδοσία- που τα μέλη ελεύθερα (και χωρίς παρεμβάσεις με μυστικά χαρτάκια και λίστες ονομάτων) θα επιλέξουν με γνώμονα αυτές/αυτούς που γνωρίζουν ότι δρούσαν και θα δράσουν συλλογικά και σταθερά με ανιδιοτέλεια μέσα στις συλλογικές αποφάσεις του νέου κόμματος, ακόμη και αν έχουν άλλη άποψη για οτιδήποτε επίδικο, προσπαθώντας παράλληλα να πείσουν για την άποψή τους, χωρίς να εκθέτουν το κόμμα με διαφορετικές δημόσιες εκφωνήσεις που (άθελα θέλω να πιστεύω πάντα) δίνουν όπλα στους πανίσχυρους αντιπάλους μας.
Επειδή τα πολιτικά περιθώρια στενεύουν και η ζωή δεν συγχωρεί τους άτολμους, ας το… τολμήσουμε να αλλάξουμε το τοπίο!
*Ο Θοδωρής Ρουμελιωτάκης είναι συντονιστής
Ν.Ε. Εύβοιας, ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ
