Της Δέσποινας Κουτσούμπα. Από το βήμα Διεθνούς Διάσκεψης για την Ασφάλεια που διεξήχθη στο Μόναχο την προηγούμενη βδομάδα, ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, διακήρυξε το τέλος του δόγματος της πολυπολιτισμικότητας. Όπως υποστήριξε, η «παθητική ανοχή» των ευρωπαϊκών κοινωνιών τελικά ενίσχυσε τις παραβατικές συμπεριφορές κατά των δυτικών αξιών. Και συνέδεσε, εμμέσως πλην σαφώς, την αποτυχία αυτού του μοντέλου με (τι άλλο;) την ισλαμική τρομοκρατία.
Κανείς δεν εντυπωσιάστηκε, όμως. Από τα σκίτσα του Μωάμεθ μέχρι την καταστολή της εξέγερσης στα παρισινά προάστια, από το πογκρόμ ενάντια στους Ρομά μέχρι την άνοδο της ακροδεξιάς σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, το σύνθημα είναι σαφές: η πολυπολιτισμικότητα μάς τελείωσε, η σύγκρουση των πολιτισμών θα έχει νικητές και ηττημένους.
Οι εν Ελλάδι εκφραστές του ίδιου νοήματος διαθέτουν και ατράνταχτα επιχειρήματα: «Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κουλτούρα, είναι διαφορετικοί», δήλωσε η υφυπουργός Εργασίας Άννα Νταλάρα, υπεύθυνη για θέματα μετανάστευσης(!) και πρέσβειρα της ενδεδειγμένης (πανανθρώπινα) μα-γιατί-δεν-τρώνε-παντεσπάνι κουλτούρας.
Δεν θα βρεθούν και πολλοί να κλάψουν για το χαμό της πολυπολιτισμικότητας -εκτός εκείνων που τρέφονται από αυτήν (στην κυριολεξία: με πακτωλό κονδυλίων, προγραμμάτων, αμφιλεγόμενων ΜΚΟ, πανεπιστημιακών εδρών και διεθνών οργανισμών). Παρά τις φιοριτούρες, η «ειρηνική συνύπαρξη των πολιτισμών» στις χώρες της Ε.Ε. δεν ήταν παρά η άλλη όψη της άγριας εκμετάλλευσης της εργασίας των μεταναστών. Όσο δεν διεκδικούσαν, είχαν δικαίωμα να είναι «διαφορετικοί», δηλαδή, υποδεέστεροι. Όσο μπορούσαν να προσφέρουν φτηνά και χωρίς δικαιώματα εργατικά χέρια, είχαν τη δυνατότητα να αναπτύσσουν «τις διαφορετικές τους κουλτούρες», για να είναι ακόμη πιο σίγουρο ότι, αν τα πράγματα άλλαζαν, θα μπορούσαν να τους ξεριζώσουν, ως ξένο σώμα. Και πράγματι, άλλαξαν.
Η Ά. Μέρκελ δήλωσε χαρακτηριστικά: «Η Γερμανία είναι μια χώρα που ζήτησε εργάτες τη δεκαετία του ’60. Για λίγο κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας ότι αυτοί οι μετανάστες θα έφευγαν κάποια στιγμή. Η αντίληψη ότι θα γινόμασταν πολυπολιτισμική χώρα και θα ζούμε ικανοποιημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο απέτυχε». Και συμπλήρωσε, με νόημα, ότι η χώρα της παραμένει ανοιχτή στον κόσμο, ιδιαίτερα αν πρόκειται για μετανάστες υψηλής εκπαίδευσης και κατάρτισης…
Νέα γενιά άνεργων μορφωμένων πτυχιούχων, τα κάτεργα της Γερμανίας σας περιμένουν!
Όσο μελάνι κι αν έχει χυθεί υπέρ ή κατά της πολυπολιτισμικότητας, δεν υπάρχει πιο στιβαρό επιχείρημα από τις εκπληκτικές εξεγέρσεις των λαών της Τυνησίας και της Αιγύπτου. Με τα λόγια του Σλ. Ζίζεκ, οι εξεγέρσεις αυτές «ανατρέπουν όλες τις γλυκανάλατες θεωρίες για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Γιατί, όταν πολεμάμε την τυραννία, δεν είμαστε απλώς ίσοι. Είμαστε όλοι ίδιοι. (…) Πόσο φτηνή και εκτός θέματος έχει γίνει η συζήτηση για την πολυπολιτισμικότητα!
Η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτισμών χαιρετίζεται μέσα από τη μάχη για την ελευθερία και όχι από τις βλακείες που λέει η UNESCO για το σεβασμό του πολιτισμού των άλλων. (…) Όταν πολεμάμε την τυραννία είμαστε ενωμένοι. Δεν υπάρχει καμία σύγκρουση πολιτισμών. Ξέρουμε όλοι τι εννοούμε. Δεν υπάρχει κανένα κενό επικοινωνίας».
Η εικόνα (που άξιζε για πολύ περισσότερες από χίλιες λέξεις) των χριστιανών διαδηλωτών στην Πλατεία Ταχρίρ να περιφρουρούν την προσευχή των μουσουλμάνων συναγωνιστών τους, ήταν η καλύτερη απάντηση σε όσους συνεχίζουν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους, για έναν κόσμο συμβίωσης και ανεκτικότητας, στην πρόοδο του καπιταλισμού.
Οι εν Ελλάδι εκφραστές του ίδιου νοήματος διαθέτουν και ατράνταχτα επιχειρήματα: «Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κουλτούρα, είναι διαφορετικοί», δήλωσε η υφυπουργός Εργασίας Άννα Νταλάρα, υπεύθυνη για θέματα μετανάστευσης(!) και πρέσβειρα της ενδεδειγμένης (πανανθρώπινα) μα-γιατί-δεν-τρώνε-παντεσπάνι κουλτούρας.
Δεν θα βρεθούν και πολλοί να κλάψουν για το χαμό της πολυπολιτισμικότητας -εκτός εκείνων που τρέφονται από αυτήν (στην κυριολεξία: με πακτωλό κονδυλίων, προγραμμάτων, αμφιλεγόμενων ΜΚΟ, πανεπιστημιακών εδρών και διεθνών οργανισμών). Παρά τις φιοριτούρες, η «ειρηνική συνύπαρξη των πολιτισμών» στις χώρες της Ε.Ε. δεν ήταν παρά η άλλη όψη της άγριας εκμετάλλευσης της εργασίας των μεταναστών. Όσο δεν διεκδικούσαν, είχαν δικαίωμα να είναι «διαφορετικοί», δηλαδή, υποδεέστεροι. Όσο μπορούσαν να προσφέρουν φτηνά και χωρίς δικαιώματα εργατικά χέρια, είχαν τη δυνατότητα να αναπτύσσουν «τις διαφορετικές τους κουλτούρες», για να είναι ακόμη πιο σίγουρο ότι, αν τα πράγματα άλλαζαν, θα μπορούσαν να τους ξεριζώσουν, ως ξένο σώμα. Και πράγματι, άλλαξαν.
Η Ά. Μέρκελ δήλωσε χαρακτηριστικά: «Η Γερμανία είναι μια χώρα που ζήτησε εργάτες τη δεκαετία του ’60. Για λίγο κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας ότι αυτοί οι μετανάστες θα έφευγαν κάποια στιγμή. Η αντίληψη ότι θα γινόμασταν πολυπολιτισμική χώρα και θα ζούμε ικανοποιημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο απέτυχε». Και συμπλήρωσε, με νόημα, ότι η χώρα της παραμένει ανοιχτή στον κόσμο, ιδιαίτερα αν πρόκειται για μετανάστες υψηλής εκπαίδευσης και κατάρτισης…
Νέα γενιά άνεργων μορφωμένων πτυχιούχων, τα κάτεργα της Γερμανίας σας περιμένουν!
Όσο μελάνι κι αν έχει χυθεί υπέρ ή κατά της πολυπολιτισμικότητας, δεν υπάρχει πιο στιβαρό επιχείρημα από τις εκπληκτικές εξεγέρσεις των λαών της Τυνησίας και της Αιγύπτου. Με τα λόγια του Σλ. Ζίζεκ, οι εξεγέρσεις αυτές «ανατρέπουν όλες τις γλυκανάλατες θεωρίες για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Γιατί, όταν πολεμάμε την τυραννία, δεν είμαστε απλώς ίσοι. Είμαστε όλοι ίδιοι. (…) Πόσο φτηνή και εκτός θέματος έχει γίνει η συζήτηση για την πολυπολιτισμικότητα!
Η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτισμών χαιρετίζεται μέσα από τη μάχη για την ελευθερία και όχι από τις βλακείες που λέει η UNESCO για το σεβασμό του πολιτισμού των άλλων. (…) Όταν πολεμάμε την τυραννία είμαστε ενωμένοι. Δεν υπάρχει καμία σύγκρουση πολιτισμών. Ξέρουμε όλοι τι εννοούμε. Δεν υπάρχει κανένα κενό επικοινωνίας».
Η εικόνα (που άξιζε για πολύ περισσότερες από χίλιες λέξεις) των χριστιανών διαδηλωτών στην Πλατεία Ταχρίρ να περιφρουρούν την προσευχή των μουσουλμάνων συναγωνιστών τους, ήταν η καλύτερη απάντηση σε όσους συνεχίζουν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους, για έναν κόσμο συμβίωσης και ανεκτικότητας, στην πρόοδο του καπιταλισμού.
Σχόλια
