Ξεκινώ λέγοντας το αυτονόητο: Μια κοινωνία για να ζήσει πρέπει να παράγει. Μια χώρα, όπως η Ελλάδα σήμερα, για να απεμπλακεί με ουσιαστικούς όρους από την εξάρτηση και την οικονομική κατοχή, θα πρέπει να καταναλώνει κυρίως από αυτά που παράγει η ίδια.
Και αυτό το αυτονόητο βάζει επί τάπητος στις σημερινές συνθήκες, το ζήτημα της παραγωγικής αναδιάρθρωσης της χώρας μας. Ένα ζήτημα που καθόλου δεν θίχτηκε, στις μέχρι τώρα παρεμβάσεις στη συνδιάσκεψη, γιατί, κατά την άποψή μας, αποτελεί καυτή πατάτα. Καυτή πατάτα γιατί από μόνο του, πέρα από ιδεοληψίες, θέτει το ζήτημα της Eυρωζώνης, του ευρώ, της Ε.Ε. και έτσι μένει στην άκρη. Και πηγαίνοντας παραπέρα, μπαίνουν τα ερωτήματα, τι μπορούμε να παράξουμε και πώς να τα παράξουμε, θέμα που έχει να κάνει με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό που έθεσαν αρκετοί.
Δεν αναγνωρίζουμε το Xρέος, ωραία. Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, ωραία. Και μετά τι; Τι πρόταση έχουμε; Τι διέξοδο δίνουμε στον κόσμο; Πώς απαντάμε στον εκβιασμό, μνημονιακές πολιτικές ή χάος; Απαριθμούμε μια σειρά αιτήματα και μέχρι εκεί. Μιλάμε για εθνικοποίηση, κοινωνικοποίηση των τραπεζών. Σωστά. Αλλά το τραπεζικό σύστημα, είναι το εργαλείο που θα υποστηρίξει μια οικονομική ανάπτυξη. Αν δεν ορισθεί αυτή η ανάπτυξη, η εθνικοποίηση παραμένει κενό γράμμα.
Ειπώθηκε από ορισμένους συντρόφους ότι σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, ελλοχεύει ο φασισμός. Σωστά. Αλλά ο φασισμός, δεν ελλοχεύει από μερικά ελληνικά σημαιάκια, που κουνιούνται στο Σύνταγμα, που άλλωστε μπορούν να εκληφθούν και ως αντιιμπεριαλιστικά σύμβολα, απέναντι στην τρόικα και τους ξένους. Ο φασισμός ελλοχεύει από την αδυναμία της Αριστεράς να προβάλει ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που θα συσπειρώσει το λαό προβάλλοντας λύσεις στα προβλήματά του, σε μια προοδευτική κατεύθυνση της χώρας. Και αυτή ακριβώς την αδυναμία μας, θα εκμεταλλευθεί ο κάθε αντιδραστικός σαλτιμπάγκος δημαγωγός, δίνοντας στον κόσμο τις δικές του λύσεις.
Στις παρούσες συνθήκες είναι αναγκαίο να μιλήσουμε, να πείσουμε και να συσπειρώσουμε το λαό, σ’ ένα μεγάλο μέτωπο οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας. Ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός, λέμε. Πρέπει, όμως, να τον δείξουμε, να πούμε νάτος!
Είναι επιτακτική η ανάγκη της ύπαρξης ενός μεγάλου πλειοψηφικού ρεύματος, που θα εκφράσει εν συντομία τούς από κάτω και θα στοχεύσει σε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Σε μια νέα μεταπολίτευση του λαού που θα ανατρέψει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Θα θέσει τα ζητήματα της δημοκρατίας και της αντιπροσώπευσης «των πιο κάτω». Θα θέσει, το τίμημα μιας προοδευτικής οικονομικής διεξόδου της χώρας.
Ένα τέτοιο μεγάλο πλειοψηφικό μέτωπο δεν μπορεί να συγκροτηθεί με πλατφορμισμούς, με κόψε-ράψε και τεχνητές συγκολλήσεις, με παράγοντες του δικομματισμού, που αναζητούν σήμερα πολιτική επιβίωση.
Συγκροτείται, πρώτα και κύρια, μέσα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες αντίστασης και αλληλεγγύης που ήδη έχουν αρχίσει και θα ενταθούν το επόμενο διάστημα στις πόλεις, τις γειτονιές, τους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους.
Αναφέρουμε ότι το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα. Αλλά η πείνα σήμερα είναι οι μισθοί, οι συντάξεις, οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, οι απολύσεις, τα μέτωπα της παιδείας, της υγείας κ.λπ. Σε λίγο καιρό, θα αρχίσουν να καταφθάνουν τα πρώτα «μπουγιουρντιά» της εφορίας, απότοκα του Μεσοπρόθεσμου. Τι θα κάνουμε εμείς; Θα αρνηθούμε την πληρωμή, θα δώσουμε άλλη διέξοδο; Θα δημιουργήσουμε δίχτυ νομικής προστασίας για τον κόσμο που δεν έχει να πληρώσει; Θα πρωτοστατήσουμε, οργανώνοντας και συσπειρώνοντας το λαό; Κατά την άποψή μας, έτσι χτίζεται ένα πλατύ, νικηφόρο, πλειοψηφικό μέτωπο.
Τελειώνοντας θέλω να θίξω ένα ακόμη ζήτημα. Το ζήτημα της κοινωνικής συνείδησης. Το θέμα της ιδεολογικής μας πάλης απέναντι στον καπιταλισμό.
Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει επικρατήσει η ιδεολογία του καταναλωτισμού, του ατομικισμού. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος, έχουν επιβάλει ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης στην κοινωνία.
Πώς το αντιμετωπίζουμε εμείς αυτό; Τι αντιπροβάλλουμε στην κοινωνία; Ποια είναι η άποψή μας, για τις αξίες και τις ανάγκες της κοινωνίας και του ατόμου μέσα σ’ αυτήν;
Δεν μπορούμε να προβάλουμε μια ανάπτυξη, όπου το ιδανικό τους είναι δύο ενεργοβόρα αυτοκίνητα και μια βίλα μέσα στο δάσος, σαν ολοκλήρωση του πολίτη.
Κάθε κίνημα αλλαγής, κουβαλάει μαζί του ένα άλλο τρόπο ζωής, μια άλλη κουλτούρα. Συνοδεύεται από τις αξίες του για τη ζωή, από τις μουσικές του, από τη λογοτεχνία του. Με δύο λόγια, από την ιδεολογία του. Δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε μεγάλη αλλαγή στην κοινωνία, αν αυτή δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη ιδεολογική συναίνεση.
Δεν αναγνωρίζουμε το Xρέος, ωραία. Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, ωραία. Και μετά τι; Τι πρόταση έχουμε; Τι διέξοδο δίνουμε στον κόσμο; Πώς απαντάμε στον εκβιασμό, μνημονιακές πολιτικές ή χάος; Απαριθμούμε μια σειρά αιτήματα και μέχρι εκεί. Μιλάμε για εθνικοποίηση, κοινωνικοποίηση των τραπεζών. Σωστά. Αλλά το τραπεζικό σύστημα, είναι το εργαλείο που θα υποστηρίξει μια οικονομική ανάπτυξη. Αν δεν ορισθεί αυτή η ανάπτυξη, η εθνικοποίηση παραμένει κενό γράμμα.
Ειπώθηκε από ορισμένους συντρόφους ότι σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, ελλοχεύει ο φασισμός. Σωστά. Αλλά ο φασισμός, δεν ελλοχεύει από μερικά ελληνικά σημαιάκια, που κουνιούνται στο Σύνταγμα, που άλλωστε μπορούν να εκληφθούν και ως αντιιμπεριαλιστικά σύμβολα, απέναντι στην τρόικα και τους ξένους. Ο φασισμός ελλοχεύει από την αδυναμία της Αριστεράς να προβάλει ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που θα συσπειρώσει το λαό προβάλλοντας λύσεις στα προβλήματά του, σε μια προοδευτική κατεύθυνση της χώρας. Και αυτή ακριβώς την αδυναμία μας, θα εκμεταλλευθεί ο κάθε αντιδραστικός σαλτιμπάγκος δημαγωγός, δίνοντας στον κόσμο τις δικές του λύσεις.
Στις παρούσες συνθήκες είναι αναγκαίο να μιλήσουμε, να πείσουμε και να συσπειρώσουμε το λαό, σ’ ένα μεγάλο μέτωπο οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας. Ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός, λέμε. Πρέπει, όμως, να τον δείξουμε, να πούμε νάτος!
Είναι επιτακτική η ανάγκη της ύπαρξης ενός μεγάλου πλειοψηφικού ρεύματος, που θα εκφράσει εν συντομία τούς από κάτω και θα στοχεύσει σε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Σε μια νέα μεταπολίτευση του λαού που θα ανατρέψει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Θα θέσει τα ζητήματα της δημοκρατίας και της αντιπροσώπευσης «των πιο κάτω». Θα θέσει, το τίμημα μιας προοδευτικής οικονομικής διεξόδου της χώρας.
Ένα τέτοιο μεγάλο πλειοψηφικό μέτωπο δεν μπορεί να συγκροτηθεί με πλατφορμισμούς, με κόψε-ράψε και τεχνητές συγκολλήσεις, με παράγοντες του δικομματισμού, που αναζητούν σήμερα πολιτική επιβίωση.
Συγκροτείται, πρώτα και κύρια, μέσα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες αντίστασης και αλληλεγγύης που ήδη έχουν αρχίσει και θα ενταθούν το επόμενο διάστημα στις πόλεις, τις γειτονιές, τους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους.
Αναφέρουμε ότι το ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα. Αλλά η πείνα σήμερα είναι οι μισθοί, οι συντάξεις, οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, οι απολύσεις, τα μέτωπα της παιδείας, της υγείας κ.λπ. Σε λίγο καιρό, θα αρχίσουν να καταφθάνουν τα πρώτα «μπουγιουρντιά» της εφορίας, απότοκα του Μεσοπρόθεσμου. Τι θα κάνουμε εμείς; Θα αρνηθούμε την πληρωμή, θα δώσουμε άλλη διέξοδο; Θα δημιουργήσουμε δίχτυ νομικής προστασίας για τον κόσμο που δεν έχει να πληρώσει; Θα πρωτοστατήσουμε, οργανώνοντας και συσπειρώνοντας το λαό; Κατά την άποψή μας, έτσι χτίζεται ένα πλατύ, νικηφόρο, πλειοψηφικό μέτωπο.
Τελειώνοντας θέλω να θίξω ένα ακόμη ζήτημα. Το ζήτημα της κοινωνικής συνείδησης. Το θέμα της ιδεολογικής μας πάλης απέναντι στον καπιταλισμό.
Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει επικρατήσει η ιδεολογία του καταναλωτισμού, του ατομικισμού. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος, έχουν επιβάλει ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης στην κοινωνία.
Πώς το αντιμετωπίζουμε εμείς αυτό; Τι αντιπροβάλλουμε στην κοινωνία; Ποια είναι η άποψή μας, για τις αξίες και τις ανάγκες της κοινωνίας και του ατόμου μέσα σ’ αυτήν;
Δεν μπορούμε να προβάλουμε μια ανάπτυξη, όπου το ιδανικό τους είναι δύο ενεργοβόρα αυτοκίνητα και μια βίλα μέσα στο δάσος, σαν ολοκλήρωση του πολίτη.
Κάθε κίνημα αλλαγής, κουβαλάει μαζί του ένα άλλο τρόπο ζωής, μια άλλη κουλτούρα. Συνοδεύεται από τις αξίες του για τη ζωή, από τις μουσικές του, από τη λογοτεχνία του. Με δύο λόγια, από την ιδεολογία του. Δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε μεγάλη αλλαγή στην κοινωνία, αν αυτή δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη ιδεολογική συναίνεση.
* Το παραπάνω άρθρο είναι η τοποθέτηση του Γιώργου Νικολακάκη, στελέχους της ΚΟΕ, στην 4η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ.
Σχόλια
