Απεργιακός αναβρασμός στην Ευρώπη.
Σε πολλές χώρες της Ευρώπης τις τελευταίες δύο βδομάδες σημειώθηκαν πολλές κινητοποιήσεις. Απεργίες σε τόπους εργασίας, σε ολόκληρους κλάδους ή ακόμα και γενικές απεργίες (Πορτογαλία).
Πολιτικές κινητοποιήσεις ενάντια στην επιβολή μέτρων τύπου Μνημονίου (Ιρλανδία). Νεολαΐστικα ξεσπάσματα με πρωταγωνιστές τους μαθητές, τους φοιτητές και τους νέους ερευνητές που εργάζονται σε πανεπιστημιακά ιδρύματα (Ιταλία, Αγγλία) ενάντια σε νομοσχέδια για την τριτοβάθμια παιδεία ή για την αύξηση των διδάκτρων και την ταυτόχρονη περικοπή δαπανών για την στοιχειώδη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Παράλληλα έχουν εξαγγελθεί για τις επόμενες μέρες πολλές κινητοποιήσεις και αναμένεται ένα «θερμό» 15ήμερο μέχρι τις γιορτές.
Αυτή η κοινωνική σύγκρουση είναι η πιο σημαντική πλευρά όσων διαδραματίζονται στο έδαφος της Γηραιάς Ηπείρου. Δεν είναι η μόνη σύγκρουση που γίνεται στο ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά είναι αυτή που διαπερνά οριζόντια και κάθετα όλες τις κοινωνίες και κατορθώνει να ενοποιεί τον έναν πόλο της κοινωνίας (το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές) γύρω από πολιτικές διαχείρισης της κρίσης και της εργατικής δύναμης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο άλλος πόλος δεν είναι συντονισμένος ούτε ενοποιημένος. Και τούτος ο όρος είναι που σκιάζει τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης για τη ζωντανή εργασία και τη νεολαία. Το αίτημα κατεδάφισης, εδώ και τώρα, του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού σχεδίου δεν ενοποιεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε ένα πανευρωπαϊκό μέτωπο πάλης, σε έναν αναγκαίο συντονισμό κινητοποιήσεων και αγώνων που θα μπορούσε να έχει μεγάλη ευρύτητα και αποδοχή. Ο «ευρωπαϊσμός» έχει διαβρώσει τμήματα του συνδικαλιστικού και αριστερού πολιτικού κόσμου, σε τέτοιο βαθμό, που έχει επιτραπεί να μην υπάρχει εναλλακτική – ανταγωνιστική φωνή και αντίσταση. Η ηγεμονία δεκαετιών του «ευρωπαϊσμού» δεν μπορεί να θρυμματιστεί από τη μια μέρα στην άλλη παρά τη μεγάλη απονομιμοποίηση που έχει δεχθεί σε ορισμένες περιοχές και χώρους.
