Aνατροπή του δικομματικού συστήματος και ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Της Κατερίνας Ιγγλέζη
Οι δύο διαδοχικές αναμετρήσεις, της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου, θεωρήθηκαν από πολλούς, και όχι άδικα, ως οι εκλογές της νέας μεταπολίτευσης.
Το δικομματικό σύστημα, που κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική ζωή τα τελευταία 35 χρόνια, κατέρρευσε εξαιτίας της ίδιας του της πολιτικής. Η ανατροπή αυτού του δικομματικού συστήματος και η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας δεν ήταν «σπορά της τύχης αλλά τέκνο της ανάγκης και της οργής», όπως λέει και ο Βάρναλης.
Τα δύο τελευταία χρόνια, κάτω από την πίεση των πιο σκληρών αντιλαϊκών και αντιδημοκρατικών μέτρων που έζησε ποτέ ο ελληνικός λαός, οι πολίτες βγήκαν μαζικά σε δρόμους και πλατείες, οργανώθηκαν σε κινήματα στις γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά διεκδικώντας το δικαίωμά τους στη ζωή, διεκδικώντας το μέλλον του τόπου τους και των παιδιών τους. Η ανελέητη επίθεση στο εισόδημα των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων, η ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας, το ξήλωμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η επιβολή δυσβάσταχτων φόρων και χαρατσιών, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, του φυσικού πλούτου της χώρας, η καταστροφή του περιβάλλοντος, γέννησαν κινήματα όπως το «Δεν πληρώνω», το κίνημα ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ, το κίνημα των κατοίκων της Κερατέας, το αντιμεταλλευτικό κίνημα στην Χαλκιδική, στη Θράκη και στο Κιλκίς με αποκορύφωμα το παλλαϊκό κίνημα των «αγανακτισμένων».
Τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή αυτών των κινημάτων, έγιναν μέρος τους, συνεργάστηκαν, δραστηριοποιήθηκαν με συνέπεια και αποφασιστικότητα χωρίς ούτε μια στιγμή να διεκδικήσουν ηγετικό ρόλο.
Τη στάση αυτή της ριζοσπαστικής Αριστεράς επιβράβευσε ο λαός στις κάλπες, εκτινάσσοντας τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5% στο 27%.
Οι πολίτες αναγνώρισαν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ τους συναγωνιστές τους, τους ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα τους στους δρόμους, στις πλατείες, αναγνώρισαν τον ίδιο τους τον εαυτό και τους τίμησαν με την ψήφο τους.
Η νέα βουλή που προέκυψε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, τουλάχιστον όσον αφορά στην αριστερή της πτέρυγα, είναι πολύ διαφορετική από την προηγούμενη.
Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πολλαπλασίασε τη δύναμή της και αριθμεί 71 βουλευτές που θα τιμήσουν με συνέπεια το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπου τους έταξε ο λαός με την ψήφο του. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι βουλευτές αυτοί, στην πλειοψηφία τους, δεν είναι επαγγελματίες της πολιτικής, δεν είναι μεγαλοστελέχη και θεωρητικοί της Αριστεράς.
Είναι άνθρωποι της γειτονιάς, άνθρωποι του μόχθου, αγωνιστές της καθημερινότητας. Είναι αγωνιστές που ζυμώθηκαν και αναδείχτηκαν μέσα από τα κινήματα των πολιτών, είναι αυτοί που επέλεξαν τα κινήματα να τους αντιπροσωπεύσουν στη Βουλή και γι’ αυτό είναι πραγματικά οι αντιπρόσωποι του λαού.
Από τη στάση αυτών των βουλευτών θα εξαρτηθεί αν η δημοκρατία θα πάει ένα βήμα μπροστά, αν ο κοινοβουλευτισμός θα επιτελέσει τον θεσμικό του ρόλο και αν τελικά η «μεταπολίτευση των κινημάτων» θα είναι η αρχή για τη ριζική αλλαγή του πολιτικού μας συστήματος, αν θα ανοίξει δρόμο στην ελπίδα.
Το δικομματικό σύστημα, που κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική ζωή τα τελευταία 35 χρόνια, κατέρρευσε εξαιτίας της ίδιας του της πολιτικής. Η ανατροπή αυτού του δικομματικού συστήματος και η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας δεν ήταν «σπορά της τύχης αλλά τέκνο της ανάγκης και της οργής», όπως λέει και ο Βάρναλης.
Τα δύο τελευταία χρόνια, κάτω από την πίεση των πιο σκληρών αντιλαϊκών και αντιδημοκρατικών μέτρων που έζησε ποτέ ο ελληνικός λαός, οι πολίτες βγήκαν μαζικά σε δρόμους και πλατείες, οργανώθηκαν σε κινήματα στις γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά διεκδικώντας το δικαίωμά τους στη ζωή, διεκδικώντας το μέλλον του τόπου τους και των παιδιών τους. Η ανελέητη επίθεση στο εισόδημα των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων, η ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας, το ξήλωμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η επιβολή δυσβάσταχτων φόρων και χαρατσιών, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, του φυσικού πλούτου της χώρας, η καταστροφή του περιβάλλοντος, γέννησαν κινήματα όπως το «Δεν πληρώνω», το κίνημα ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ, το κίνημα των κατοίκων της Κερατέας, το αντιμεταλλευτικό κίνημα στην Χαλκιδική, στη Θράκη και στο Κιλκίς με αποκορύφωμα το παλλαϊκό κίνημα των «αγανακτισμένων».
Τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή αυτών των κινημάτων, έγιναν μέρος τους, συνεργάστηκαν, δραστηριοποιήθηκαν με συνέπεια και αποφασιστικότητα χωρίς ούτε μια στιγμή να διεκδικήσουν ηγετικό ρόλο.
Τη στάση αυτή της ριζοσπαστικής Αριστεράς επιβράβευσε ο λαός στις κάλπες, εκτινάσσοντας τα εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5% στο 27%.
Οι πολίτες αναγνώρισαν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ τους συναγωνιστές τους, τους ανθρώπους που βρέθηκαν δίπλα τους στους δρόμους, στις πλατείες, αναγνώρισαν τον ίδιο τους τον εαυτό και τους τίμησαν με την ψήφο τους.
Η νέα βουλή που προέκυψε μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, τουλάχιστον όσον αφορά στην αριστερή της πτέρυγα, είναι πολύ διαφορετική από την προηγούμενη.
Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πολλαπλασίασε τη δύναμή της και αριθμεί 71 βουλευτές που θα τιμήσουν με συνέπεια το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπου τους έταξε ο λαός με την ψήφο του. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι βουλευτές αυτοί, στην πλειοψηφία τους, δεν είναι επαγγελματίες της πολιτικής, δεν είναι μεγαλοστελέχη και θεωρητικοί της Αριστεράς.
Είναι άνθρωποι της γειτονιάς, άνθρωποι του μόχθου, αγωνιστές της καθημερινότητας. Είναι αγωνιστές που ζυμώθηκαν και αναδείχτηκαν μέσα από τα κινήματα των πολιτών, είναι αυτοί που επέλεξαν τα κινήματα να τους αντιπροσωπεύσουν στη Βουλή και γι’ αυτό είναι πραγματικά οι αντιπρόσωποι του λαού.
Από τη στάση αυτών των βουλευτών θα εξαρτηθεί αν η δημοκρατία θα πάει ένα βήμα μπροστά, αν ο κοινοβουλευτισμός θα επιτελέσει τον θεσμικό του ρόλο και αν τελικά η «μεταπολίτευση των κινημάτων» θα είναι η αρχή για τη ριζική αλλαγή του πολιτικού μας συστήματος, αν θα ανοίξει δρόμο στην ελπίδα.
* Η Κατερίνα Ιγγλέζη είναι βουλευτής Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ
Σχόλια
