Με το Ουκρανικό οι ΗΠΑ χώρισαν τον κόσμο στα δυο, στη σωστή και στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Ο διπολισμός τους είχε βγει σε καλό. Ο κομμουνισμός ηττήθηκε στην Ευρώπη. Η επανάληψη όμως (της διπολικής σύγκρουσης) στην Ουκρανία έκρυβε μια έκπληξη: Νικητής, φαινομενικά τουλάχιστον, είναι και πάλι η Αμερική. Αλλά ο ηττημένος δεν είναι στη λάθος πλευρά, δεν είναι η Ρωσία που πασιφανώς κερδίζει. Ο ηττημένος βρίσκεται στη σωστή πλευρά.
Ο μεγάλος χαμένος είναι η Ευρώπη. Η ήττα δεν εντοπίζεται (μόνο) στα πεδία των μαχών, στην Ουκρανική λάσπη, στον Ζελένσκι, στη γνωστή διαφθορά του καθεστώτος. Η ήττα της Ευρώπης είναι βαθύτερη. Είναι σε ότι της έδινε λόγο ξεχωριστής ύπαρξης. Δεν πήγαινε κανείς π.χ. στο Παρίσι απλώς για να δει τα ωραία του κτίρια και τους κήπους αλλά για να αναπολήσει όσα συμβόλιζαν, για τον αέρα που είχαν τα σοκάκια του, την Ιστορία τους, από το σπίτι του Ντ’ Αρτανιάν (και τους τρεις σωματοφύλακες) ως την Εντίθ Πιαφ και τον Αζναβούρ, για τις μέρες της «κομμούνας» –«εφόρμηση στον ουρανό» τις αποκάλεσε ο Μαρξ–, αλλά και την εκκλησία που έχτισαν οι νικητές των κομμουνάρων. Το ίδιο στη Ρώμη ή στη Φλωρεντία κ.λπ. Για να μείνει στη «σωστή πλευρά» η Ευρώπη ευνουχίστηκε και αποστειρώθηκε. Το Παρίσι, από κορυφαίο σημείο της αστικής Επανάστασης, γίνεται το ύστατο δείγμα της αργόσυρτης παρακμής του αστικού ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Από την ήττα των όπλων στην ήττα του πνεύματος
Η στρατιωτική ήττα των ευρωπαϊκών, πάλαι ποτέ ισχυρών, δυνάμεων καταγράφηκε πριν από περίπου 65 χρόνια, το 1956 στο Σουέζ, όταν η Αμερική (με την ανοχή της ΕΣΣΔ) υποχρέωσε τους Αγγλογάλλους να τα μαζέψουν και να αφήσουν ήσυχο τον Νάσερ, ηγέτη της Αιγύπτου. Έκτοτε με αργό αλλά σταθερό ρυθμό καταγράφεται η αποτίναξη της αποικιοκρατίας με τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, οχυρό τον Νίγηρα όπου η Γαλλία εκδιώχθηκε χωρίς να στάξει μύτη. Οι ΗΠΑ χτίστηκαν ως υπερδύναμη γκρεμίζοντας την ισχύ των φίλων και συμμάχων. Αλλά με την Ευρώπη βάρος (ή υπηρέτη) αντί για σύμμαχο, οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να πάθουν ό,τι έπαθε, κατά τον Θουκυδίδη, η Αθήνα πριν από 2,5 χιλιάδες χρόνια: γκρεμίστηκε η αυτοκρατορία της.
Η διαδοχή
Δεν υπάρχουν διάδοχοι. Ούτε Χίτλερ ούτε Τσώρτσιλ. Ο Ντε Γκωλ ήταν το τελευταίο χαρτί για μια ανεξάρτητη Ευρώπη. Η σημερινή ακροδεξιά ανά την Ευρώπη είναι χλωμές απομιμήσεις, αποσκελετωμένες, ομογάλακτες με συμμορίες κοινού εγκλήματος. Στην πραγματικότητα το κάθε κατεστημένο των Ευρωπαϊκών χωρών βαφτίζει ως ακροδεξιά κάθε πολιτική δύναμη που ξεφεύγει έστω ελάχιστα από τον πλήρη έλεγχό του. Με στόχο να φοβίζουν το πόπολο και να στηρίζουν μικρούς και μικροπρεπείς που παριστάνουν τους ηγέτες αλλά βασικό τους μέλημα είναι να αποχωρήσουν με γεμάτα πορτοφόλια χωρίς να πάνε φυλακή όπως η Καϊλή.
Ο μοιραίος κύκλος
Η Ευρώπη έχει κάνει τον κύκλο της ως δύναμη ισχύος, παγκόσμιας σημασίας. Με την Αγγλία τσιράκι των ΗΠΑ και τη Γερμανία «πατημένη στη χώμα» (όπως προβλέπει ιδρυτικά το ΝΑΤΟ) έμενε μόνο το Παρίσι, ως σύμβολο, ως σημείο στήριξης στον Πολιτισμό και στην Ομορφιά, ως πιθανότητα να διασωθούν τα «Γράμματα, οι Τέχνες και το Πνεύμα».
Το Παρίσι παρέδωσε την τελευταία του ανάσα σε όλη τη γραμμή ζωής. Συμβολίζοντας το τέλος εποχής με την επιλογή ενός κομψού νέου ως πρωθυπουργού από τον Μακρόν, επιλογή ο ίδιος του Ρότσιλντ, κορυφαίου ανθρώπου του Μεγάλου Κεφαλαίου. Η Κατρίν Ντενέβ, διάσημη Γαλλίδα ηθοποιός αντέδρασε μελαγχολικά στους περιορισμούς επαφής ανδρών-γυναικών που έχει επιβάλει ο αντιδραστικός αγγλοσαξωνικός προτεσταντισμός λέγοντας «δεν θα μπορούμε πια ούτε να φλερτάρουμε». Στεγνώνουν οι δυτικές κοινωνίες από τη χαρά της ζωής. Όταν το «ανήθικο ήθος» των αγγλοσαξόνων της σημερινής εποχής αποδέχεται και επιβάλει το κυνήγι ανθρώπων για υποτιθέμενα εγκλήματα (βιασμούς) που καταγγέλλονται ύστερα από 20 ή 30 (!) χρόνια και «σεβαστοί» δικαστές αποδέχονται το αληθές της καταγγελίας. Με αποτέλεσμα να εκπατρίζεται π.χ. ο κορυφαίος Γάλλος ηθοποιός, ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, όχι άσχετα προφανώς με το ότι ο ηθοποιός υπήρξε φίλος του Πούτιν. Τέτοιου τύπου διώξεις «απαγορεύουν» τις παραδοσιακές σχέσεις των δύο φύλων και ενισχύουν τα «νέου τύπου» ζευγάρια.
Η υποταγμένη Γαλλία γίνεται παράρτημα της αγγλοσαξωνικής αντίληψης για τα μύχια της ζωής. Η Γαλλία επιβεβαίωσε, και με την επιλογή του κομψού νέου πρωθυπουργού, ότι έβαλε πλώρη για το χρονοντούλαπο της Ιστορίας πρωτοπόρος στον μοιραίο δρόμο της Ευρώπης. Το επόμενο βήμα δεν αποκλείεται να είναι, για μια ακόμα φορά, η διάσπασή της. Ολοκληρώνοντας την παρακμή της. Το μέλλον της Ε.Ε. ως το 2027, έτος εκλογών για Πρόεδρο στη Γαλλία, δεν προδιαγράφεται ευοίωνο.
Ο Κίσινγκερ προέβλεψε
Ο Κίσινγκερ, γνωστός για τον ρεαλισμό του, έλεγε ήδη τη δεκαετία του 1970: Να είσαι εχθρός της Αμερικής μπορεί να είναι επικίνδυνο. Αλλά να είσαι φίλος της είναι μοιραίο, καταστροφικό. Αυτό ο κ. Γεραπετρίτης το κατάλαβε πρώτος και υποκλίθηκε στον τοπάρχη. Η υπόλοιπη κυβέρνηση παριστάνει ότι το αγνοεί. Η Αριστερά των Σπετσών και διάφορα αποκόμματα είναι νεκρά και περιμένουν να το μάθουν.
