«…40 εκατομμύρια Άραβες ζουν σε πόλεις. Αν η οργή αυτών των τρομερών ανθρώπινων μπλοκ εκραγεί και ξεσηκωθούν, θα κάνουν σκόνη όποιον προσπαθήσει να τους κλείσει τον δρόμο προς την ελευθερία και την ελπίδα».
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το άρθρο του Τζορτζ Χαμπάς, ιδρυτή του PFLP και του Αραβικού Εθνικού Κινήματος που δημοσιεύτηκε το 2000 στην εφημερίδα Al-Hadaf με τίτλο Η Παλαιστίνη ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Σε αυτό το άρθρο προσπάθησε να διαβάσει την πραγματικότητα του παλαιστινιακού και αραβικού έθνους και πώς αυτή μπορεί να διαμορφωθεί στο μέλλον, προχωρώντας σε μια εκτενή ανάλυση των γεγονότων και των τάσεων της κοινωνίας. Έγραφε, λοιπόν, πριν από 11 χρόνια: «Η παγκοσμιοποίηση βλέπει το αραβικό έθνος σαν ένα πεδίο πειραματισμού. Για την ακρίβεια, αποτέλεσε και το πρώτο της πείραμα που όχι μόνο ήθελε την υποταγή των πολιτικών καθεστώτων και αρχηγών, αλλά και την προσέλκυση κοινωνικών και θεσμικών δυνάμεων που οι δραστηριότητές τους επηρεάζουν τη λαϊκή βάση… Σκοπός της είναι να την κάνει να ξεχάσει τελείως τα πιο σημαντικά ζητήματα και σκοπούς – ελευθερία, ανεξαρτησία, πατρίδα, κοινωνική ηθική και να μετατρέψει το άτομο σε καταναλωτικό ον, που θα ανταγωνίζεται με τους άλλους μόνο και μόνο για βελτιώσει την αξία του στην αγορά και παραπλανάται βλακωδώς από τον ίδιο του τον εγωισμό». Παρατήρησε, μάλιστα, ότι «τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης θα οδηγήσουν στην καταστροφή των Αράβων, αν δεν ξεσηκωθούν και δεν ενωθούν».
Χαρακτήριζε την αραβική κοινωνία ως μια κοινωνία άρρωστη, όπου οι κυρίαρχες δυνάμεις, σχέσεις και ιδέες έχουν ξεπεραστεί ενώ οι εναλλακτικές δυνάμεις της επανάστασης δεν έχουν γεννηθεί, λέγοντας πως βρίσκονταν σε μια κατάσταση ανικανότητας και ήττας. Όμως, «ως επακόλουθο της άρρωστης κοινωνίας, αμβλύνονται οι πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αντιθέσεις και η απαίτηση για έναν κοινωνικό σωτήρα που θα τους βγάλει από αυτό, γίνεται πιο έντονη».
Ως προφητικές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και οι εκτιμήσεις που διατυπώνει στην συνέχεια, επισημαίνοντας ότι: «Η κάμψη στην οποία ζει το αραβικό έθνος ετοιμάζει το δρόμο για μια σαρωτική λαϊκή αναβίωση… Αυτό που σχεδιάζει η παγκοσμιοποίηση – ένα κέντρο που θα παράγει και μια καταναλωτική περιφέρεια, μια Αμερική που σκέφτεται και ένας κόσμος που επαναλαμβάνει… όλα αυτά δεν είναι παρά ο πρόλογος μιας μεγάλης επιχείρησης», για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι: «Δεν μένει πια παρά να πάρουν το τιμόνι οι λαϊκές δυνάμεις. Σήμερα η λαϊκή δύναμη είναι αποπροσανατολισμένη και διασπασμένη, είναι όμως η απάντηση στο ερώτημα της αλλαγής. Είναι το υποκείμενο και το μέσο για αλλαγή».
Σε αυτό το άρθρο προσπάθησε να διαβάσει την πραγματικότητα του παλαιστινιακού και αραβικού έθνους και πώς αυτή μπορεί να διαμορφωθεί στο μέλλον, προχωρώντας σε μια εκτενή ανάλυση των γεγονότων και των τάσεων της κοινωνίας. Έγραφε, λοιπόν, πριν από 11 χρόνια: «Η παγκοσμιοποίηση βλέπει το αραβικό έθνος σαν ένα πεδίο πειραματισμού. Για την ακρίβεια, αποτέλεσε και το πρώτο της πείραμα που όχι μόνο ήθελε την υποταγή των πολιτικών καθεστώτων και αρχηγών, αλλά και την προσέλκυση κοινωνικών και θεσμικών δυνάμεων που οι δραστηριότητές τους επηρεάζουν τη λαϊκή βάση… Σκοπός της είναι να την κάνει να ξεχάσει τελείως τα πιο σημαντικά ζητήματα και σκοπούς – ελευθερία, ανεξαρτησία, πατρίδα, κοινωνική ηθική και να μετατρέψει το άτομο σε καταναλωτικό ον, που θα ανταγωνίζεται με τους άλλους μόνο και μόνο για βελτιώσει την αξία του στην αγορά και παραπλανάται βλακωδώς από τον ίδιο του τον εγωισμό». Παρατήρησε, μάλιστα, ότι «τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης θα οδηγήσουν στην καταστροφή των Αράβων, αν δεν ξεσηκωθούν και δεν ενωθούν».
Χαρακτήριζε την αραβική κοινωνία ως μια κοινωνία άρρωστη, όπου οι κυρίαρχες δυνάμεις, σχέσεις και ιδέες έχουν ξεπεραστεί ενώ οι εναλλακτικές δυνάμεις της επανάστασης δεν έχουν γεννηθεί, λέγοντας πως βρίσκονταν σε μια κατάσταση ανικανότητας και ήττας. Όμως, «ως επακόλουθο της άρρωστης κοινωνίας, αμβλύνονται οι πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αντιθέσεις και η απαίτηση για έναν κοινωνικό σωτήρα που θα τους βγάλει από αυτό, γίνεται πιο έντονη».
Ως προφητικές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και οι εκτιμήσεις που διατυπώνει στην συνέχεια, επισημαίνοντας ότι: «Η κάμψη στην οποία ζει το αραβικό έθνος ετοιμάζει το δρόμο για μια σαρωτική λαϊκή αναβίωση… Αυτό που σχεδιάζει η παγκοσμιοποίηση – ένα κέντρο που θα παράγει και μια καταναλωτική περιφέρεια, μια Αμερική που σκέφτεται και ένας κόσμος που επαναλαμβάνει… όλα αυτά δεν είναι παρά ο πρόλογος μιας μεγάλης επιχείρησης», για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι: «Δεν μένει πια παρά να πάρουν το τιμόνι οι λαϊκές δυνάμεις. Σήμερα η λαϊκή δύναμη είναι αποπροσανατολισμένη και διασπασμένη, είναι όμως η απάντηση στο ερώτημα της αλλαγής. Είναι το υποκείμενο και το μέσο για αλλαγή».
Το πολύ ενδιαφέρον άρθρο θα το βρείτε στο
https://r-freepalestine.blogspot.com/2009/05/blog-post_2506.html
* Στις 26 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από το θάνατο του Χαμπάς.
Σχόλια
