Το μοιραίο άθροισμα, τα υποστυλώματα και το απειλητικό ρήγμα. Του Δημήτρη Υφαντή
Η ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου αποτύπωσε το υπολειπόμενο κυβερνητικό άθροισμα μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ. Τα 153 «ναι» συγκεντρώθηκαν με τις ψήφους των «ανεξάρτητων» Λοβέρδου και Αρχοντή, ενώ επιστρατεύτηκε μέχρι κι ο ασθενής Σηφουνάκης από το νοσοκομείο ώστε να αποφευχθεί το απρόβλεπτο «ατύχημα».
Απρόβλεπτο; Όχι και τόσο πλέον, όπως αποδεικνύεται…
Η μοιραία αριθμητική
Τα επαναλαμβανόμενα κοινοβουλευτικά παράδοξα της κενής δημοκρατίας των μνημονίων δεν είναι δευτερεύοντα στοιχεία. Παράγουν τετελεσμένα, την καθημερινή έννομη τάξη μιας κοινωνίας σε πρόγραμμα θανάτου που υπερψηφίζεται και εφαρμόζεται σε ολοένα και πιο τοξικές δόσεις. Έτσι, το ειδικό καθεστώτος της αποικίας χρέους διατηρεί την (ακόμη;) απαραίτητη κοινοβουλευτική ενδυμασία του.
Ο Γ. Παπανδρέου, τον Νοέμβρη του 2011, πήρε ψήφο εμπιστοσύνης με μόλις 153 βουλευτές προκειμένου να αυτοκαταργηθεί άμεσα ως πρωθυπουργός μέσω της κυβέρνησης Παπαδήμου. Η τάξη αποκαταστάθηκε μετά τις διπλές εκλογές, με 162 ψήφους στην τρικομματική συγκυβέρνηση. Υπέρ του νέου Μνημονίου εντός λίγων μηνών με το «παρών» της ΔΗΜΑΡ και την αποχή ή καταψήφιση έξι βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ενός της Ν.Δ. και τριών βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, σχηματίστηκε πάλι το οριακό 153. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ διαγράφηκαν και μέσα σε λίγες εβδομάδες επανέκαμψαν με δηλώσεις μετανοίας. Σε αυτούς ακριβώς στηρίζεται σήμερα η επίπλαστη πλειοψηφία της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. «Πόση» πλειοψηφία, δηλαδή; 153 ξανά!
Τα υποστυλώματα
Η διαφοροποίηση στη μεθόδευση της ψήφισης του τελευταίου νόμου πιστοποιεί την αστάθεια της νέας κυβέρνησης από τα πρώτα της βήματα. Δεν επιλέχθηκε η γνωστή τακτική, «ψηφίζουμε τα πάντα σε ένα άρθρο, σε ένα βράδυ πριν από την κρίσιμη Σύνοδο του Eurogroup για να εξασφαλίσουμε τη δόση». Η πιο θεσμική διαδικασία, όμως, δεν απέτρεψε τη διαφοροποίηση ακόμη και του στενού συνεργάτη του Βενιζέλου, Π. Κουκουλόπουλου. Ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, άραγε, μπορεί να διακινδυνεύσει κάτι περισσότερο από… συστάσεις; Επίσης, πέρασε απαρατήρητη, εσκεμμένα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, η αποχή από την ψηφοφορία του προέδρου της ΔΗΜΑΡ. Δεν πρόκειται μόνο για ακροβασία τήρησης των ελαχίστων προσχημάτων συνέπειας, αφού ο Φ. Κουβέλης είχε συνομολογήσει πλήρως στους στόχους του επικαιροποιημένου Μνημονίου. Το «παρών», τώρα έγινε «απών», δηλώνοντας έμπρακτα τη διαθεσιμότητα της ΔΗΜΑΡ, ως απαραίτητο υποστύλωμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας που ήδη τρίζει. Ακολούθησε η καταψήφιση μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. της πρότασης Εξεταστικής Επιτροπής για την ΕΡΤ που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η ΔΗΜΑΡ έχει σπαταλήσει, σε μεγάλο βαθμό, το πολιτικό της κεφάλαιο. Οι αλλεπάλληλες παλινωδίες στοιχίζουν. Η ανταλλακτική της αξία ως χρήσιμος μικρομέτοχος στο καρτέλ της διαπλοκής εξαντλείται. Αντιθέτως, στο… άλλο άκρο (εδώ ίσως ταιριάζει ο τοπογραφικός προσδιορισμός) η Χρυσή Αυγή διατηρεί άφθαρτη και πολλαπλά αξιοποιήσιμη τη δική της δύναμη πυρός. Στην κυβέρνηση δεν αρκούν ούτε τα αντίδωρα τύπου μείωσης του ΦΠΑ, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός τα ευτελίζει με θλιβερά διαγγέλματα, ούτε οι επικοινωνιακές ενέσεις της επίσκεψης Σόιμπλε. Καταφεύγει στην «εκμίσθωση», ξανά, των χρυσαυγιτών σε ρόλο πυροκροτητή της τρομοκρατικής προπαγάνδας των «δύο άκρων».
Το ρήγμα
Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται πόσο εύθραυστη είναι η πολιτική της κυριαρχία. Τόσο, όσο αποδείχτηκε απατηλό το success story. Στις δημοσκοπήσεις αυξημένα πλειοψηφικά ποσοστά απορρίπτουν το ιδεολόγημα των «μεταρρυθμίσεων». Κι αν η παρούσα δυναμική των αντιδράσεων δεν λαμβάνει, σε αυτή τη φάση, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που κλόνισαν το πολιτικό σύστημα μέχρι τις περυσινές εκλογές, ωστόσο δεν μπορεί να μην αξιολογηθούν τα νέα σημάδια λαϊκής αντίστασης στο «μαύρο» της ΕΡΤ και στις απολύσεις.
Η μαζικότητα και το πάθος επανεμφανίστηκαν πανελλαδικά, ενώ ξαναφουντώνει η «αφορισμένη» οργή απέναντι στους κυβερνητικούς εκπροσώπους.
Έτσι επιστρατεύεται ως «λαγός» η Χρυσή Αυγή για τη διχαστική απειλή των «δύο άκρων». Είναι εντυπωσιακή η ευθυγράμμιση και των κυβερνητικών παραγόντων και των τηλεπαραθύρων και της «υπεύθυνης» ΔΗΜΑΡ. Εύστοχα δήλωσε στη Βουλή ο Ν. Βούτσης, πως πειθαναγκάζουν σε πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης. Όχι την Αριστερά μόνο, αλλά το λαϊκό κόσμο, που απειλείται με «ξαφνικό θάνατο». Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, η εγχώρια κλεπτοκρατία και τα ξένα αφεντικά γνωρίζουν πολύ καλά τι εγκυμονεί το κοινωνικό ρήγμα πάνω στο οποίο ακροβατούν.
Αγκιστρωμένοι στο μοιραίο 153, σφετερίζονται απροκάλυπτα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Mε κάθε μέσο επιδιώκουν να αποτρέψουν τη συνάντηση της κοινωνικής απόγνωσης με μια πολιτική προοπτική καθολική, ανατρεπτική και απελευθερωτική. «Θα τελειώσουν τη δουλειά»; Κατά λέξη, σύμφωνα με τις σημειώσεις του, έτσι διαβεβαίωσε ο Σαμαράς τον Σόιμπλε. Είναι προφανές σε ποιο πεδίο θα κριθεί και με ποια μέσα θα επιδιωχθεί η εκπλήρωση της ανατριχιαστικά κυνικής ομολογίας πίστης του πρωθυπουργού. Είναι προφανές και για την ηγεσία της Αριστεράς;
