Σε αυτό το κράτος, σε αυτή την ακροδεξιά κυβέρνηση, αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, η Ελλάδα του Γ. Παπανδρέου σπεύδει να δώσει χείρα βοηθείας και εξόδου από τη διεθνή απομόνωση… Πρόκειται για μια πολιτική κίνηση στο διεθνές πεδίο που ευθυγραμμίζει τη χώρα μας με τις πλέον αντιδραστικές και πολεμοκάπηλες τάσεις του ιμπεριαλισμού, την καθιστά σύμμαχο του πιο μισητού κράτους της περιοχής, κράτους-τρομοκράτη και κράτους-απαρτχάιντ, και εκθέτει τη χώρα στα μάτια όλων των προοδευτικών ανθρώπων της περιοχής.
Μοναδικό ανάλογο στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μας, ήταν η συνέργεια το 1999 στην απαγωγή του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν από τις τουρκικές αρχές. Να υπενθυμίσουμε ότι την απαγωγή τότε είχε εκτελέσει ουσιαστικά η ισραηλινή Μοσάντ που τον παρέδωσε σε Τούρκους πράκτορες, ενώ το διεθνή εξευτελισμό της χώρας ακολούθησε η τοποθέτηση του Γ. Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών, με την πλέον φιλοαμερικανική γραμμή πλεύσης (με ένα σμπάρο δυο τριγώνια τότε για τις ΗΠΑ) και σημερινό πρωθυπουργό.
Στοίχιση στα προστάγματα του ατλαντισμού
Η πλήρης στήριξη και κάλυψη που παρέχουν και σε αυτή τη στροφή της εξωτερικής πολιτικής, τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και ο ΛΑΟΣ, καθώς και τα μέσα ενημέρωσης (ΜΜΕ), μόνο εν μέρει οφείλεται στην ευθυγράμμιση του συνόλου σχεδόν του πτερύγων του ελληνικού εθνικισμού με οτιδήποτε (φαντασιώνονται ότι) ενισχύει την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας.
Οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι τη στροφή αυτή επιθυμούν τόσο οι υπερατλαντικοί προστάτες όσο και κυρίαρχοι κύκλοι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, μάλιστα, ανάμεσα σε δυνάμεις της «γηραιάς Ευρώπης». Ήταν, για παράδειγμα, ο ίδιος ο Σαρκοζί και η Γαλλία από τους φανατικούς της εντατικής προσέγγισης και σύσφιξης σχέσεων ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, σε πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό, τεχνολογικό επίπεδο. Η νέα συμμόρφωση του ελληνικού αστισμού και εθνικισμού στα κελεύσματα των ισχυρών μόνο δεινά θα επιφέρει μελλοντικά. Προκαλεί το λαϊκό αίσθημα δικαίου και αλληλεγγύης με τους Παλαιστίνιους και τους άλλους λαούς της Μέσης Ανατολής, και είναι αντίθετη σε κάθε έννοια ανεξάρτητης, φιλειρηνικής και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Με περισσό θράσος ο υφυπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας βάφτισε την προσέγγιση με τους σιωνιστές «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Προφανώς μονοδιάστατη είναι όταν διατηρείς σχέσεις με τα θύματα και πολυδιάστατη όταν διατηρείς και με το θύτη. Πάντα πιστοί στις ραγιάδικες παραδόσεις τους και ενίοτε χέρι-χέρι ο εγχώριος κοσμοπολιτισμός και ο εγχώριος εθνικισμός…
Ο Δρούτσας στις δηλώσεις του ομολόγησε πως η προσέγγιση με το Ισραήλ ανήκε στις προτεραιότητες της κυβέρνησης Παπανδρέου «από την πρώτη στιγμή». Η επίμονη αναφορά Μπεγλίτη σε τηλεοπτική εκπομπή τον περασμένο Δεκέμβριο σε «στερεότυπα» της εξωτερικής πολιτικής που πρέπει να ξεπεραστούν, είναι πια φανερό πως αφορά πεδία πολύ ευρύτερα από τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό. Προφανώς, οι ιθαγενείς ψηφοφόροι ήταν καλύτερα να μη γνωρίζουν προεκλογικά για την προγραμματισμένη συμμαχία με το Ισραήλ, όπως και για τα σχεδιαζόμενα στα ελληνοτουρκικά (αλήθεια τι μένει απ’ όσα πράττει η κυβέρνηση που να είχε εξαγγελθεί προεκλογικά;). Πράγματι, η γκαγκστερική επίθεση στο στόλο της Ελευθερίας απλώς περιέπλεξε και ταυτόχρονα επιτάχυνε ήδη δρομολογημένες αποφάσεις. Έτσι εξηγείται η επαίσχυντη «άψογος» στάση της κυβέρνησης απέναντι στο Ισραήλ μετά την επίθεση που προκάλεσε τη διεθνή κατακραυγή, ακόμη και από κράτη που δεν είχαν καμιά εμπλοκή με πολίτες ή πλοία υπό τη σημαία τους (π.χ. Νορβηγία). Η γοργή αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας συνεχίζεται απρόσκοπτα μετά την «παρένθεση», το «ατυχές συμβάν» με το στόλο της Ελευθερίας. Η επαίσχυντη στάση της κυπριακής κυβέρνησης απέναντι στους ακτιβιστές του στόλου. Η «υποβάθμιση» της επίσκεψης Παπανδρέου στο Τελ Αβίβ από τα ελληνικά ΜΜΕ. Η τοποθέτηση της επίσκεψης Νετανιάχου στα μέσα Αυγουστου ώστε να περιοριστούν οι αντιδράσεις. Τέλος, έτσι εξηγείται η πλήρης δικαιλόγηση της τελευταίας από τα ΜΜΕ.
Διευκολύνσεις και πολεμικά σχέδια
Το πιο σημαντικό μέρος της συνεργασίας με το Ισραήλ είναι η διεθνής πολιτική στήριξη που άμεσα και έμμεσα του προσφέρεται σε μια στιγμή απομόνωσης αλλά και οι στρατιωτικές διευκολύνσεις που του παρέχονται. Οι κοινές αεροπορικές ασκήσεις στο Αιγαίο, που ξεκίνησαν επί κυβέρνησης Καραμανλή, παρέχουν στους ισραηλινούς δυνατότητες χώρου που δεν διαθέτουν, αλλά και προσομοίωσης μιας μακράς εμβέλειας επίθεσης ενάντια στο Ιράν.
Επίσης, μέρος της άσκησης Μίνωας 2010 γύρω από την Κρήτη που διακόπηκε μετά το «ατυχές συμβάν» και θα συνεχιστεί τον προσεχή Οκτώβριο αφορά την «αντιμετώπιση εχθρικής αεράμυνας». Είναι αδιευκρίνιστο αν αυτό συνδέεται με τους ρωσικούς πυραύλους S-300 που αγοράστηκαν από την Κύπρο, αλλά εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη μετά τις τουρκικές απειλές, αντιαεροπορικό σύστημα που πιθανόν θα αντιμετωπίσει η ισραηλινή αεροπορία σε ενδεχόμενη επίθεσή της ανατολικά. Ωστόσο, η καλή διάθεση και φούρια της ελληνικής πλευράς να εξυπηρετήσει όπως-όπως τους κολλητούς φίλους του μεγάλου αφεντικού δεν πρέπει να αφήνουν αμφιβολίες πως θα γίνει ό,τι είναι «ανθρωπίνως δυνατόν» και για αυτό και για άλλα ζητήματα…
Στο ζήτημα εμπλέκεται αντικειμενικά και η ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο. Και είναι βέβαιο πως κάποιοι απεργάζονται ήδη με βάση αυτό και άλλα δεδομένα το ενδεχόμενο συνολικότερης ευθυγράμισης Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ…
