Του dr Djimadoum Ley-Ngardigal. Μισό αιώνα μετά την τυπική ανεξαρτησία των αφρικανικών αποικιών, βιώνουμε ακόμα την ανελέητη επικυριαρχία του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην Αφρική.
Είναι καθαρό πως υπάρχει μια συσχέτιση της βαθιάς οικονομικής κρίσης και της έντασης των στρατιωτικών εκστρατειών επαναποικιοποίησης της Αφρικής. Η κρίση οδηγεί τις ιμπεριαλιστικές χώρες, άρα και τη Γαλλία, να αναζητούν νέες διεξόδους για τον περιορισμό των επιπτώσεών της, οδηγώντας τες στην υλοποίηση προγραμμάτων επαναποικιοποίησης της Αφρικής – νομισματικής, οικονομικής και στρατιωτικής. Τα πρόσφατα παραδείγματα στην Ακτή Ελεφαντοστού, τη Λιβύη, την Κεντρική Αφρική, το Μάλι, είναι χαρακτηριστικά.
O dr Djimadoum Ley-Ngardigal που αρθρογραφεί εδώ για τον Δρόμο, ζει στο Τσαντ, είναι γενικός γραμματέας της ACTUS/PRPE (Δράση στο Τσαντ για την Ενότητα & το Σοσιαλισμό/Λαϊκό Επαναστατικό και Οικολογικό Κόμμα) καθώς και γενικός γραμματέας της ALAC (Επιτροπή Παναφρικανικής Δράσης για τη Λιβύη).
Μετάφραση: Πέτρος Αλ Αχμάρ
Η αιματηρή Françafrique μετρά μισό αιώνα ζωής
Ο γαλλικός νεοαποικισμός στη Μαύρη Ηπειρο
Το νεοαποικιακό σύστημα που είναι γνωστό ως Françafrique ξεκίνησε από τον Ζακ Φοκάρ. Ο πολιτικός σύμβουλος του Ντε Γκωλ που έγινε αργότερα γραμματέας για τις Αφρικανικές Υποθέσεις μεταξύ 1960-1974 είναι αυτός που εγκαθίδρυσε το σύστημα, στο οποίο βολεύονται μέχρι σήμερα όλες οι γαλλικές κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές. Ο François-Xavier Verschae έχει χαρακτηρίσει τη «Françafrique, το διαρκέστερο σκάνδαλο της Γαλλικής Δημοκρατίας». Τα πολύμορφα, περιφερειακά μαφιόζικα δίκτυα που δρουν στο νεοαποικιακό πλαίσιο, συνεργάζονται ώστε η Françafrique να λειτουργεί με αποτελεσματικότητα εναντίον των λαϊκών μαζών. Ανάλογα τις περιστάσεις, χρησιμοποιείται ανοιχτά ο γαλλικός στρατός ή άλλα παράλληλα δίκτυα που βοηθιούνται από τις μυστικές υπηρεσίες. Αυτά τα δεκάδες δίκτυα έχουν διαμορφωθεί ώστε να απενοχοποιούν τη γαλλική κυβέρνηση από εγκλήματα που διαπράττονται. Ο σκληρός ανταγωνισμός που κάνει τη Γαλλία να χάνει τα κυνηγόσκυλά της στην Αφρική, και τα αναδυόμενα κινήματα ενάντια στην πείνα και τους γαλλοκίνητους δικτάτορες, αναγκάζει το γαλλικό ιμπεριαλισμό σε τροποποιήσεις. Έτσι, στη γαλλοαφρικανική σύνοδο της La Baule το 1990, ο πρόεδρος Μιτεράν «διέταξε» τους Αφρικανούς προέδρους να «εκδημοκρατιστούν» απειλώντας τους με διακοπή της γαλλικής βοήθειας. Έκτοτε, με μεγάλη πίκρα, αγανάκτηση και θυμό, οι λαϊκές μάζες και ιδιαίτερα η νεολαία βιώνουν μια καρικατούρα δημοκρατίας που επιβάλλεται, υποστηρίζεται και χειραγωγείται από το Παρίσι. Οι εκλογικές νοθείες υπό το βλέμμα και την τεχνική βοήθεια Γάλλων «εμπειρογνωμόνων», επέτρεψαν σε όλους τους δικτάτορες να καταγάγουν νίκες σε όλες τις προεδρικές, βουλευτικές και δημοτικές εκλογές της δεκαετίας του ’90.
Γιατί θα έπρεπε να εκπλήσσεται κανείς όταν απογοητευμένοι λαοί παίρνουν τα όπλα ενάντια στους τοποτηρητές και τους σφετεριστές της εξουσίας; Δίκαια εξεγείρονται! Ναι, έχουν το δικαίωμα να απολαμβάνουν τις νίκες που τους αρπάζουν. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός εξαπατά τους αφρικανικούς λαούς με την απάτη των εκλογών. Ποιος θα τολμούσε να πιστέψει πως η νεολαία (60-70% του πληθυσμού) θα μπορούσε να ψηφίζει τους τυράννους που την κακομεταχειρίζονται, εναντίον των οποίων εξεγείρεται, και οι οποίοι πνίγουν στο αίμα τις εξεγέρσεις με τους πραιτωριανούς τους που στρατολογούνται από Γάλλους στρατιωτικούς συμβούλους και εξοπλίζονται από το Παρίσι; Αυτό συνέβη στο Τσαντ, στο Κογκό-Μπραζαβίλ, στο Καμερούν, τη Μπουρκίνα Φάσο, τη Σενεγάλη, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Τόγκο, το Μπενίν κλπ.
«Δεν άκουσα, δεν είδα»
Περιέργως, ο «υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των άμαχων πληθυσμών», ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, μένει άφωνος και τυφλός απέναντι στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττουν οι τοποτηρητές του στην Αφρική.
Νοσταλγώντας το παλιό αποικιακό της «μεγαλείο» και ανήσυχη για τη διατήρηση της ισχύος της στη διεθνή σκηνή, η Γαλλία χρησιμοποιεί κάθε μέσο. Διατηρεί στρατιωτικές βάσεις σε πολλές χώρες: Τσαντ, Τζιμπουτί, Ακτή Ελεφαντοστού, Σενεγάλη, Γκαμπόν, μονάδες σε Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και Νίγηρα. Έχει συνάψει συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας και με άλλες χώρες, διατηρώντας συνολικά πάνω από 10.000 άντρες στην Αφρική. Αυτές οι στρατιωτικές βάσεις είναι το άγρυπνο μάτι και η σκανδάλη ενάντια σε κάθε σκίρτημα των λαών για χειραφέτηση.
Παρά την τυπική ανεξαρτησία από τη δεκαετία του 1960, η Γαλλία απαριθμεί περίπου 18 στρατιωτικές επεμβάσεις μεταξύ 1986 και 2013: Τσαντ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Καμερούν, Λ.Δ. Κονγκό, Κονγκό- Μπραζαβίλ, Γκαμπόν, Τόγκο, Μάλι, Λιβύη, Ακτή Ελεφαντοστού, Τζιμπουτί, Γουινέα-Μπισάου. Αυτές οι αποικιακές τιμωρητικές επεμβάσεις είναι η δεύτερη φύση της Γαλλίας, με την ανοχή της Διεθνούς Κοινότητας.
Η συστηματική παραβίαση του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ από το γαλλικό ιμπεριαλισμό ποτέ δεν καταδικάστηκε από τους αυτοαποκαλούμενους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Γεωπολιτικές συγκρούσεις
Από τη δεκαετία του ’90 με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, οξύνθηκε ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στις αφρικανικές χώρες, ενώ η σύγχρονη ενίσχυση των αναδυόμενων BRICS αποδυναμώνει το πάλαι ποτέ γαλλικό μονοπώλιο στη γαλλόφωνη Αφρική. Οι ανταγωνισμοί ΗΠΑ και Γαλλίας εκδηλώνονται με την ίδρυση της Αφρικανικής Διοίκησης από τις ΗΠΑ (AFRICOM) και της RECAMP από τη Γαλλία. Οι δύο αυτοί στρατιωτικοί μηχανισμοί χρησιμεύουν για τη διατήρηση της ιμπεριαλιστικής παρουσίας και την άσκηση ελέγχου επί του ορυκτού πλούτου.
Η Αφρική έχει καταστεί γεωπολιτική προτεραιότητα για τις ΗΠΑ καθώς η Μαύρη Ήπειρος, μαζί με τα υψηλής ποιότητας αποθέματα, μακριά από τις μεγάλες συγκρούσεις, θα μπορούσε να παρέχει το 25% του αργού πετρελαίου στις ΗΠΑ ως το 2020. Γι’ αυτό, οι ΗΠΑ πολλαπλασιάζουν τις στρατιωτικές συμφωνίες και τις υπογραφές συμβολαίων έρευνας και εκμετάλλευσης πετρελαίου με πολλές αφρικανικές χώρες. Η δε Γαλλία στηρίζεται στις παλιές αποικιακές σχέσεις και τα σκοτεινά δίκτυα της Françafrique για να σωθεί.
Πολλοί είναι οι Αφρικανοί που υποστηρίζουν ένθερμα την κινεζοαφρικανική συμμαχία, καθώς μεγάλο μέρος των πεπραγμένων της πρώην χώρας του Μάο σχετίζεται με έργα βελτίωσης των συνθηκών ζωής των αφρικανικών πληθυσμών (σχολεία, άρδευση, νοσοκομεία, δρόμοι, πόσιμο νερό κλπ.). Η απήχηση της Λ.Δ. Κίνας στην Αφρική ανησυχεί έντονα τις πρώην αποικιακές και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που θεωρούσαν λανθασμένα πως η Αφρική είναι ιδιοκτησία τους. Όμως, μια πραγματική αντιϊμπεριαλιστική πολιτική συλλογική συνείδηση αναδύεται, ενάντια στη γαλλική ιμπεριαλιστική κυριαρχία.
