Τις τελευταίες μέρες, και σε πλήρη αντίθεση με την τοξικότητα και την σαπίλα που διαπερνά το πολιτικό σύστημα, την αντιπαράθεση των κομμάτων, τα σκάνδαλα και τις ασχήμιες των οικονομικών ελίτ, η κοινωνία (ένα μεγάλο τμήμα της) δείχνει να έχει αντισώματα, και να κατανοεί με τον δικό της τρόπο το σωστό από το λάθος, το ηθικό από το ανήθικο, το δίκαιο από το άδικο.
Τρεις εικόνες χαρακτηριστικές:
- Στην Ιεράπετρα ολόκληρη η πόλη στο πόδι για να μην κλείσει το εκεί νοσοκομείο. Μια πόλη σε κινητοποίηση, ξεπερνώντας διαφορές και μικρότητες, υπερασπίζεται τη ζωή ενάντια στις περικοπές και τη διάλυση της δημόσιας υγείας. Και δεν είναι η πρώτη φορά που η Ιεράπετρα, απομακρυσμένη πόλη, αγωνίζεται για το δημόσιο νοσοκομείο.
- Στη Θεσσαλονίκη, μετά από κάλεσμα ορισμένων δομών, χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν στη μνήμη του Άλκη, που δολοφονήθηκε πριν 1 χρόνο από τον οπαδικό συμμοριτισμό. Χιλιάδες νέοι, γονείς και παιδιά, οπαδοί διαφόρων ομάδων, σύλλογοι και σωματεία πήραν μέρος σε μια σιωπηλή διαδήλωση για να επιμείνουν ότι η βία και ο συμμοριτισμός πρέπει να αποβληθούν από την κοινωνική ζωή.
- Σε ολόκληρη τη χώρα η συγκίνηση είναι μεγάλη για τον χαμό των δύο αεροπόρων όταν έπεσε το Φάντομ σε άσκηση κοντά στην Ανδραβίδα. Δύο νέοι άνθρωποι εν ώρα καθήκοντος έχασαν τη ζωή τους. Δύο νέοι που δεν διάλεξαν αυτό το επάγγελμα για τον πλουτισμό τους, αλλά επειδή πίστευαν σε ένα πατριωτικό ιδεώδες. Οι αναρτήσεις του συγκυβερνήτη σχετικά με το για ποιους πετά και γιατί πετά ήταν ιδιαίτερα συγκινητικές. Στην ίδια θέση κάθε μέρα βρίσκονται κι άλλοι πιλότοι, ναύτες και λιμενικοί, εκτεθειμένοι απέναντι σε προκλήσεις της τουρκικής πλευράς – όπως τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουν και απλοί ψαράδες μέσα στα χωρικά μας ύδατα.
Αυτά τα τρία παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά, και δεν είναι τα μόνα: υπάρχουν οι κινητοποιήσεις των ηθοποιών και η ανταπόκριση που έχουν από το κοινό όταν διαβάζουν τις ανακοινώσεις τους στο τέλος των παραστάσεων, η διαδήλωση που έγινε έξω από τον Κορυδαλλό για την μητέρα της δωδεκάχρονης των Σεπολίων που ακόμα κρατείται φυλακισμένη-όμηρος για να μην τιμωρηθούν όσοι πραγματικά εμπλέκονται στον βιασμό, οι κινητοποιήσεις των αγροτών και η επίθεση που δέχονται από την αστυνομία…
Αυτά τα «αντισώματα» της κοινωνίας δείχνουν μια έξοδο από τον πανδημικό λήθαργο. Δείχνουν άλλες διαθέσεις, δείχνουν μια κοινωνία που αισθάνεται και ευαισθητοποιείται. Δείχνουν άλλα σημάδια, σε άλλη κατεύθυνση από τη ρύπανση του πολιτικού βίου, από το ύφος και τον τόνο της προεκλογικής πολιτικής αντιπαράθεσης, από τη σιωπή και το συστηματικό ψέμα των ΜΜΕ, από την υπερπροβολή της κηδείας των τέως βασιλέως και του τι έφαγαν και τι φόρεσαν οι βασιλικές οικογένειες, ή από την υποκρισία και έγνοια για το τι περνά η «καημένη» Καϊλή…
Υπάρχουν λοιπόν «αντισώματα», πολιτική φωνή δεν υπάρχει.
