Οι δύο πολιτικοί έχουν κοντινή ηλικία, είναι χαμογελαστοί και άνετοι, αστειεύονται μεταξύ τους, ανταλλάσουν γραβάτες…
Έχουν αποκτήσει μια ιδιαίτερη «χημεία», απόρροια της κοινής τους πεποίθησης ότι η πολιτική τους επιβίωση, το πολιτικό τους σχέδιο προϋποθέτει την πλήρη εναρμόνιση των επιλογών τους στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για τα Βαλκάνια και την Ευρώπη.
Ο Ζάεφ είναι γέννημα, πολιτικό προϊόν, της Δύσης. Αναδείχθηκε στην εξουσία με τη βοήθειά της. Ανέτρεψε την προηγούμενη κυβέρνηση Γκρουέφσκι με τις υποδείξεις και τη στήριξη της Δύσης. Υπάρχει ως πρωθυπουργός και στηρίζεται στο κόμμα της αλβανικής μειονότητας της ΠΓΔΜ, ένα κόμμα που έχει στραμμένο το βλέμμα στη «μητέρα πατρίδα» και στα σχέδια της Μεγάλης Αλβανίας. Ένα κόμμα που ούτε αισθάνεται, ούτε βουλεύεται με τη λύση «Μακεδονία» και προσφέρει βοήθεια προσωρινά αναμένοντας το πράσινο φως για τη νέα φάση ανάφλεξης της Βαλκανικής, στο μέτωπο του Κοσσόβου και της Νότιας Σερβίας. Άλλωστε, αυτό είναι το αμερικάνικο σχέδιο για την περιοχή, αυτό το σχέδιο υπηρετεί η «Συμφωνία των Πρεσπών».
Ο Τσίπρας αναδείχθηκε πρωθυπουργός «καβαλώντας το κύμα» του ριζοσπαστισμού που αναδείχθηκε τα πρώτα χρόνια της επιβολής των μνημονιακών δεσμών στη χώρα. Αναδείχθηκε, όμως, στην εξουσία με την ποδηγέτηση αυτού του ριζοσπαστισμού, με τη βαθιά υποταγή στις οδηγίες Σόιμπλε-Μέρκελ και με την πλήρη υιοθέτηση των καταναγκασμών της γερμανικής Ευρώπης.
Αν ο Ζάεφ είναι γέννημα των ΗΠΑ, ο Τσίπρας ξέρει ότι ο ίδιος διασώθηκε αρκετές φορές από την παρέμβαση Ομπάμα όταν, διαβάζοντας λάθος τα μηνύματα των καιρών, νόμιζε πως μπορούσε να διασωθεί με μια «αξιοπρεπή συμφωνία» που θα δικαιολογούσε τάχα το αριστερό του προφίλ. Διασώθηκε κυρίως όταν οι ίδιες οι ΗΠΑ του παρήγγειλαν «υπόγραψε ό,τι σου ζητήσουν», απαλλάσσοντάς τον έτσι έγκαιρα από τις ψευδαισθήσεις ενός «έντιμου συμβιβασμού».
Με αυτή την έννοια και οι δυο πολιτικοί χρωστούν πολλά στη Δύση. Χρωστούν τη θέση τους ως τώρα, χρωστούν το μέλλον τους.
Και ανταποδίδουν τα χρωστούμενα στο πολλαπλάσιο, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.
Και οι δυο πολιτικοί χρωστούν πολλά στη Δύση. Χρωστούν τη θέση τους ως τώρα, χρωστούν το μέλλον τους. Και ανταποδίδουν τα χρωστούμενα στο πολλαπλάσιο, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις
Οι φιλοδοξίες τους
Ο Ζάεφ φιλοδοξεί να μετατρέψει τη χώρα του σε απέραντη βάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, σε όχημα μιας νέας ανατίναξης της Βαλκανικής. Φιλοδοξεί να συμβάλλει στη στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, να πάρει μέρος στα σχέδια οικονομικού στραγγαλισμού της με τα εμπάργκο ή τον αποκλεισμό της από την τροφοδοσία της Ευρώπης με φυσικό αέριο. Και όλα αυτά τα ονομάζει «μοναδική δυνατότητα επιβίωσης» της χώρας του.
Ο Τσίπρας έχει κάνει ένα βήμα παραπάνω. Έχει μετατρέψει τη Σούδα σε ορμητήριο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σε βάρος της Συρίας και της Μ. Ανατολής. Έχει μετατρέψει ήδη το Άκτιο, την Καλαμάτα, τη Λάρισα –σχεδιάζει τώρα και την Αλεξανδρούπολη– σε ορμητήρια φιλοπόλεμων επιδιώξεων σε βάρος της Ρωσίας. Έχει ανεχθεί την ανάδειξη του Αμερικάνου πρέσβη στην Ελλάδα στον μεγαλύτερο και αποφασιστικότερο διαχειριστή των οικονομικών και γεωπολιτικών προσανατολισμών της χώρας. Έχει αποδεχθεί τη διπλή, και στο διηνεκές, ομηρία της χώρας από Βερολίνο και Ουάσιγκτον καταδικάζοντάς την σε φτώχεια, εξάρτηση και εμπλοκή σε ενδεχόμενες θερμές αναμετρήσεις. Και αυτό το ονομάζει «επιστροφή στην κανονικότητα» και την «υπευθυνότητα».
Η πορεία των δύο ανδρών έχει πολλά κοινά σημεία. Εσχάτως και στην απόλυτη γελοιοποίηση. Γιατί οι «προστάτες» δεν αρκούνται μόνο στην πειθήνια εκχώρηση, ό,τι ζητηθεί από τους «υποτακτικούς». Επιθυμούν και την γελοιοποίησή τους με διπλό στόχο. Πρώτον, για να εξασφαλίσουν την πλήρη υποταγή τους, την απόλυτη, χωρίς διαφυγή, υπαγωγή τους στις βλέψεις και τους στόχους τους. Δεύτερον, για να εξασφαλίσουν την πλήρη απομόνωσή τους από τον γεωπολιτικό περίγυρο, την ανατίναξη όλων των διεθνών σχέσεων της χώρας-αποικίας, που θα καθιστά αδύνατη κάθε επιστροφή ή πισωγύρισμα.
Οι «συμπτώσεις»
Σε αυτό το πλαίσιο οι δύο «κολλητοί» ανακάλυψαν ρωσικό δάκτυλο που «θέτει σε κίνδυνο την εξωτερική πολιτική» των χωρών τους και «αμφισβητεί την εθνική τους ανεξαρτησία». Ανακάλυψαν τον ίδιο οικονομικό παράγοντα που «χρηματοδοτεί την εκτροπή και στις δύο χώρες» στο όνομα ρωσικών συμφερόντων. Όλως τυχαίως, πρόκειται για έναν μέχρι τώρα προνομιακό συνομιλητή τους που όμως μπήκε στο στόχαστρο του κ. Πάιατ όταν τόλμησε να εξαγοράσει μέρος των εγκαταστάσεων του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, ως μέλος μιας κοινοπραξίας στην οποία συμμετέχουν γερμανικά, γαλλικά και ρώσικα κεφάλαια.
Ας αφήσουμε στην άκρη τα επιχειρήματα για τη σημασία και το μέγεθος της παρέμβασης των ρωσικών υπηρεσιών στις δύο χώρες. Έχουν ήδη γραφτεί πολλά και αποκαλυπτικά. Ας αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη και τη σημασία και τις επιπτώσεις των ρωσικών αντίμετρων, που δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές. Ας θυμηθούμε, όμως, το μέγεθος, τις συνέπειες και τις ανακατατάξεις που έφεραν τα αντίστοιχα μέτρα σε βάρος της Τουρκίας, μιας χώρας με άλλο μέγεθος, πριν λίγα χρόνια…
Ας τα αφήσουμε αυτά για την ώρα. Ας αφήσουμε στην άκρη και τις επιλογές Ζάεφ. Και ας σκεφτούμε. Τι έχει να κερδίσει η Ελλάδα από την πλήρη, εξευτελιστική υπαγωγή της στη νέο-ψυχροπολεμική αντιπαράθεση των ΗΠΑ με τη Ρωσία;
Τι έχει να κερδίσει η χώρα από την ανατίναξη των σχέσεών της με τη Ρωσία με πρόσχημα μια καθ’ υπόδειξη υπόθεση κατασκοπίας; Πολύ περισσότερο τη στιγμή που οργιάζουν οι παρεμβάσεις των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης και του Ισραήλ σε βάρος της Ρωσίας.
Τι έχει να κερδίσει η χώρα από την όξυνση των σχέσεών της με τη Ρωσία, μοναδική δύναμη που αντιστέκεται στο σχέδιο διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και παράγοντα ικανού να αποτρέψει τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας σε Αιγαίο, Θράκη και Βαλκάνια;
Με τα ερωτήματα αυτά αναμετρήθηκαν όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της χώρας, όλες ισχυρά εξαρτημένες από τον δυτικό παράγοντα και μάλιστα σε πιο δύσκολες εποχές. Και καμιά δεν τόλμησε να ανατινάξει τις σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία. Ούτε η ίδια η χούντα.
Τώρα, πληρώνουμε το τίμημα της φιλοδοξίας ενός δήθεν αριστερού να παραμείνει στην καρέκλα του…
Υπάρχει άραγε μεγαλύτερος ξεπεσμός;
