Σκηνικό Οργής Νο1:
Ξυπνώ λοιπόν το πρωί, πείθοντας τον εαυτό μου να μη μετρά αντίστροφα τις ημέρες που υπολείπονται για τη λήξη της σύμβασης (17 του ερχόμενου Γενάρη), αλλά να το πάρω αλλιώς. Είμαι από τους τυχερούς, έχω δουλειά, άρα ένα όχημα να πορεύομαι. Ξεκινώ, λοιπόν, για να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας, στο Εθνικό Τυπογραφείο. Πρέπει να είμαι στις 9 για να κάνουμε γυρίσματα και να βγούμε στον αέρα στις 10.15. Οι χρόνοι είναι ασφυκτικοί. Επιλέγω να χρησιμοποιήσω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, για να φθάσω έγκαιρα και να αποφύγω να πληρώσω πάρκινγκ, γιατί οι ελεύθερες θέσεις είναι ανύπαρκτες. Έτσι νόμιζα… Φτάνοντας στο σταθμό του ΗΣΑΠ, στο Ηράκλειο, ακούω από τα μεγάφωνα μια ευγενική γυναικεία φωνή να με προτρέπει να κάνω υπομονή, γιατί οι συρμοί θα έρχονται ανά ημίωρο. Πάει, χάθηκε το θέμα. Ταξί δεν υπάρχουν. Απεργούν γιατί αντιδρούν στην απελευθέρωση του επαγγέλματος. Επομένως, είναι μονόδρομος ο ΗΣΑΠ. Περιμένω να ακούσω ένα συγγνώμη από τη διοίκηση, να ακούσω το γιατί καθυστερούν οι συρμοί και πόσο αυτό θα συνεχιστεί.
Μάταια… Πετάγεται ως από μηχανής θεός, σαν τη φωνή της Διοίκησης και απαντά στα ερωτηματικά μου μια κυρία που κάθεται δίπλα μου στο παγκάκι και δηλώνει συνταξιούχος: «Οι άθλιοι δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουν λευκή απεργία και μας ταλαιπωρούν, να τους απολύσουν….» Οk, σκέφτηκα, τα Mέσα Mαζικής Eνημέρωσης διεκπεραιώνουν άριστα την επικοινωνιακή κυβερνητική τακτική. Καταγράφουν οι δημοσιογράφοι την είδηση της ταλαιπωρίας, κανείς όμως δεν λέει το γιατί: 146 υποχρεωτικές μετατάξεις μηχανοδηγών και εργαζομένων στα εκδοτήρια, στο υπουργείο Πολιτισμού.
Αποτέλεσμα: πολύωρες καθυστερήσεις και ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού. Μάταια προσπαθώ να πείσω την κυρία. Οι εν αναμονή επιβάτες ξεσπούν, διχάζεται το πηγαδάκι. Χάβρα Ιουδαίων. Κανείς δεν γνώριζε τί έγινε την περασμένη Παρασκευή και την ταλαιπωρία που πλέον θα υφίστανται… «Παρακαλώ ηρεμήστε, μη μιλάτε κομματικά, είναι πρωί», η παρέμβαση από το διπλανό παγκάκι που είναι αφοπλιστική.
Συνωστισμός , ιδρώτας, κάτι σαν άυλο μπετόν ανάμεσα στα σώματα, ανθρώπινο ζυμάρι. Οι «μέσα», δίνουν τη μάχη με τους «έξω», ο συναγερμός σφυρίζει, οι συρμοί καθηλωμένοι. Και οι επιβάτες ευνουχισμένοι. Τουλάχιστον, ας είναι οργισμένη η σκέψη τους.
Σκηνικό Οργής Νο 2:
Το θέμα που θα καλύψω έχει το τίτλο «Σχολικά βιβλία»: Τίτλος παρωδία, καθώς το βιβλίο πλέον είναι μουσειακό είδος και έχει αντικατασταθεί από φωτοτυπίες και τεύχη 5 βιβλίων σε 1 όπου συμπεριλαμβάνονται τα πρώτα 3 κεφάλαια. Πρόχειρο βιβλίο, βιβλίο με δόσεις, σε επιστράτευση το Εθνικό Τυπογραφείο για να εκδώσει μερικές χιλιάδες αντίτυπα, μόνο για την Γ’ Γυμνασίου και μόνο για το Λεκανοπέδιο Αττικής. Στο μυαλό μου στροβιλίζει η ιδεολογικοποίηση της αδυναμίας του υπουργείου να εκδώσει βιβλία: Ζούμε σε ψηφιοποιημένη εποχή. Αχ, ρε Λουντέμη και να ζούσες! Και ο συνδικαλιστής παραδίπλα να προσπαθεί να με πείσει ότι δεν μπορεί το Εθνικό Τυπογραφείο να αναλάβει θεσμικά την έκδοση όλων των βιβλίων, σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας, αντί να τα λυμαίνονται ιδιώτες τα τυπογραφεία. Και να φανταστείς ότι θέλει να παραμείνει ως δημόσιος φορέας το Εθνικό Τυπογραφείο.
Σκηνικό Οργής Νο 3:
Ο λογαριασμός μου της ΕΥΔΑΠ έχει λήξει . Έχω στηθεί μία φορά στο υποκατάστημα της Γαλατσίου, ουρές ατελείωτες, ο χρόνος πιεστικός και φεύγω. Δεύτερη απόπειρα στα κεντρικά της Αθηνάς. Αναζητώ το μηχάνημα που δίνει σειρά προτεραιότητας και χρόνο αναμονής. Τυλιγμένο με ταινία, κατεστραμμένο.
Η ουρά έφθανε στο ισόγειο, τα γκισέ στον α’ όροφο. Από τα 11 λειτουργούσαν μόνο τα 3 και μάλιστα το ένα για άτομα με ειδικές ανάγκες. Λαβύρινθος από ανθρώπους που, σιωπηλά, υπομονετικά και χωρίς να αντιδρούν λες και τους δώσανε κατασταλτικά, περιμένουν όχι για να πάρουν επίδομα, αλλά για να πληρώσουν. Μόνο η φωνή ενός μεσήλικα ακούστηκε: «Α, ρε τα 300 λαμόγια της Βουλής…» και αυτή μου ακούστηκε ως γραφική.
Σκηνικό Οργής Νο 4
Φθάνω κάθιδρη κατά τη 1 στην ΕΡΤ. Αναστάτωση γιατί ανακοινώθηκε η εγκύκλιος για την εργασική εφεδρεία. Ήδη από το πρωί 150 υπάλληλοι κατέθεσαν αίτηση συνταξιοδότησης. Όμως, εδώ και ένα μήνα που ανακοινώθηκε το σχέδιο συρρίκνωσης της ΕΡΤ δεν ακούστηκε καμία φωνή αντίδρασης στο θάνατό της. Μόνο «όχι» . Όμως, πώς να μπει εμπόδιο στο προαποφασισμένο σχέδιο, όταν δεν οργανώνεις αντίδραση με τον όποιο τρόπο. Σήμερα ήρθε η εφεδρεία και προκάλεσε πανικό. Ξεχάστηκε γρήγορα το κλείσιμο της ΕΤ1… Και το παράπονο του συμβασιούχου: Κανείς δεν ομιλεί για μας. Μας θεωρούν όλοι ήδη νεκρούς. Λήξη σύμβασης λένε, δεν είναι απόλυση. Και ο διχασμός καλά κρατεί. Ο καθένας ελπίζει και παλεύει κατά μόνας να τη βολέψει…
Αυτή, λοιπόν, είναι μια «μνημονιακή ημέρα» ενός Σεπτέμβρη που δεν σου επιτρέπει να κάνεις αισιόδοξα χειμωνιάτικα όνειρα…
