Υπάρχει βέβαια και η καταραμένη μη ψήφος, η αποχή δηλαδή. Επειδή όμως έμεινε «μόνο» στον έναν στους δύο εκλογείς, όπως και το 2019, η ευρωκρατία παριστάνει την ανακουφισμένη – λες και μια συμμετοχή της τάξης του 51% σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είναι νομιμοποιητική. Αλλά όταν αναλογίζονται οι «ηγήτορες» της γερασμένης και σκυφτής Ευρώπης τι μπορεί να ψήφιζαν όσοι απείχαν, είναι ικανοποιημένοι. Διότι πολλοί από τους μισούς που πήγαν στις κάλπες αποδείχθηκαν αρκετοί για να προκαλέσουν ένα σεισμό ακόμη και στην καρδιά της «ολοκλήρωσης»: χαρακτηριστικά παραδείγματα οι τριγμοί στη γερμανική συγκυβέρνηση, το χαστούκι στον μακρονισμό, η παραίτηση του Βέλγου πρωθυπουργού. Και πολλά ακόμα που δεν κάνουν πρωτοσέλιδα, αλλά ταρακούνησαν αρκετά κράτη μέλη (δεν είναι μόνο η ελληνική περίπτωση).
ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ κόμματα του «ακραίου κέντρου» που κυβερνά εδώ και δεκαετίες την Ε.Ε. (κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, ενίοτε και λίγη πράσινη σος) βίωσαν δύσκολες στιγμές στις κάλπες. Μια γεύση δίνεται εξάλλου στις επόμενες σελίδες, στις οποίες παρουσιάζονται τα αποτελέσματα στα 10 πολυπληθέστερα κράτη μέλη της Ε.Ε. – εκεί όπου επιβεβαιώθηκε με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση η διάσταση μεταξύ πολιτικού συστήματος και μεγάλου μέρους των κοινωνιών. Οπωσδήποτε, οι συσχετισμοί στο εν πολλοίς διακοσμητικό Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν ανατράπηκαν εκ βάθρων, αν εξαιρέσει κανείς τη δραματική μείωση των ευρωομάδων των Φιλελεύθερων (Renew) και των Πράσινων. Όμως περιπλοκοποιήθηκαν κι άλλο, όπως δείχνουν οι φρενήρεις μετεκλογικές «διεργασίες» σε αναζήτηση νέων ισορροπιών – που τείνουν να μορφοποιηθούν και με τροποποιήσεις του ως τώρα χάρτη των πολιτικών ομάδων*. Η δεξαμενή των περίπου 100 ευρωβουλευτών, είτε από κόμματα που βρέθηκαν στους «Μη εγγεγραμμένους» είτε από νέα κόμματα που δεν χωρούν στις υπάρχουσες ευρωομάδες, θα αποτελέσει τη μαγιά τέτοιων διαδικασιών**.
ΗΔΗ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι τουλάχιστον ένα ικανό τμήμα του «ακραίου κέντρου» φλερτάρει με την ιδέα να «διαχειριστεί» τα δυσάρεστα γι’ αυτό εξαγόμενα της κάλπης εμπλέκοντας στη διακυβέρνηση της Γηραιάς Ηπείρου την ακροδεξιά (αυτήν που το ίδιο αποφάσισε ότι είναι «καθώς πρέπει», αφού ευθυγραμμίζεται με τις βασικές ευρωατλαντικές επιλογές, αλλά και με τις φτωχοποιητικές πολιτικές των ελίτ). Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Μελόνι, που έχει ήδη αποδειχθεί «πρόσωπο εμπιστοσύνης» του ευρωατλαντισμού, βρίσκεται στο επίκεντρο τέτοιων σεναρίων αναδιάταξης της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Ενώ και στη Γαλλία ο Μακρόν αναζητά τρόπους «υπευθυνοποίησης» της Λεπέν – το πώς θα προχωρήσει θα εξαρτηθεί και από το αποτέλεσμα των πρόωρων βουλευτικών εκλογών τις οποίες αναγκάστηκε να προκηρύξει. Στόχος όλων αυτών των φλερτ και σχεδιασμών είναι να διασφαλιστεί ότι η Ευρώπη θα κάνει –πάλι!– ακριβώς το αντίθετο από αυτό που προσδοκά η πλειοψηφία των υπηκόων της: δηλαδή πώς θα χωθεί ακόμη πιο βαθιά σε πολεμικές περιπέτειες κατά της Ρωσίας (και βλέπουμε…), πώς θα εξακολουθήσει να καταστρέφει τρίτες χώρες (και να κάνει πλάτες σε εγκληματίες πολέμου), πώς θα στραγγίξει κι άλλο τις λαϊκές τάξεις της, και πώς θα φιμώσει κάθε διαφωνούντα.
ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΕΣ διακηρύξεις του όχι πολύ μακρινού παρελθόντος περί μιας Ε.Ε. που προωθεί την ειρήνη, βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο των Ευρωπαίων, υπερασπίζεται τα δημοκρατικά δικαιώματα, αναδύεται ως αυτόνομη διεθνής παρουσία κ.ο.κ. σήμερα μοιάζουν με διηγήματα επιστημονικής φαντασίας. Τώρα το μόνο που υπόσχεται το κολοβωμένο Διευθυντήριο της Ε.Ε. είναι μούγκα και σφίξιμο του ζωναριού για να ευοδωθεί η νίκη των Δυτικών όπλων! Με την πιθανότητα ενός ολοκαυτώματος ως κερασάκι στην μπαγιάτικη ευρωτούρτα…
* Βλ. μεταξύ άλλων «Ευρωβουλής (μη) αρμοδιότητες» και «Η έως τώρα εικόνα θα τροποποιηθεί» στο φύλλο 687.
** Στους ευρωβουλευτές που δεν είναι σαφές αν και πού θα ενταχθούν περιλαμβάνονται:
– 11 βουλευτές του Όρμπαν (που είχαν εκδιωχθεί πρόσφατα από την κεντροδεξιά),
– 15 βουλευτές της γερμανικής AfD (που εκδιώχθηκαν προεκλογικά από την ακροδεξιά),
– 6 βουλευτές της Βάγκενκνεχτ (που είχε αποχωρήσει από την αριστερά),
– 6 βουλευτές του Σλοβάκου Φίτσο (που είχαν διαγραφεί από την κεντροαριστερά).
Οι «διεργασίες»
Υπάρχουν δύο επίκεντρα μετεκλογικών παζαριών, που συνδέονται άμεσα μεταξύ τους: πώς και από ποιους θα κυβερνηθεί η ευρωβουλή, και ποιος θα πάρει το χρίσμα των ισχυρών για την προεδρία της Κομισιόν – που μετά θα πρέπει να εγκριθεί και από τους ευρωβουλευτές, ώστε να δίνεται η ψευδαίσθηση ότι κάτι κάνουν κι αυτοί. Θεωρητικά, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν θα μπορούσε να στηριχθεί πάλι στη γνωστή πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών και των Φιλελεύθερων. Όμως και στην προηγούμενη αντίστοιχη διαδικασία είχε περάσει τη δοκιμασία εντελώς οριακά. Τώρα, που αυτή η πλειοψηφία έχει μειωθεί αισθητά, ο κίνδυνος «απειθαρχίας» έστω και λίγων βουλευτών μπορεί να αποδειχθεί μοιραίος.
Δεν είναι όμως αυτός ο μοναδικός λόγος για τον οποίο η απερχόμενη αρχικομισάρια και η κεντροδεξιά από την οποία προέρχεται λοξοκοιτάνε πολύ πιο δεξιά πλέον. Πράγματι, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι μέρος του πάλαι ποτέ «δημοκρατικού τόξου» εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο ανασύνθεσης των προηγούμενων πλειοψηφιών. Μια τέτοια ανασύνθεση επί το δεξιότερο και το συντηρητικότερο θα ταιριάξει άλλωστε ακόμη καλύτερα με την αποφασιστική στροφή της ευρωκρατίας σε μονοπάτια πολέμου, «πράσινης» (διάβαζε: πυρηνικής) μετάβασης, και μαζικής φτωχοποίησης (διατροφικής, ενεργειακής, αλλά και πολιτισμικής και δημοκρατικής). Αυτή η επιλογή ενέχει βέβαια τον κίνδυνο κάποιο άλλο μέρος της παλιάς πλειοψηφίας να δυσαρεστηθεί – όχι επειδή είναι π.χ. πιο φιλειρηνικό (η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά απέδειξε ότι μπορεί να πρωτοστατεί στην πολεμική κλιμάκωση), αλλά επειδή μειώνεται το ειδικό βάρος του.
Οι ειδήμονες των νέων σχεδιασμών ίσως σκέφτονται ότι οι κεντροαριστεροί και οι φιλελεύθεροι έχουν καταπιεί άλλα κι άλλα, δεν θα κολλήσουν σε μια… Μελόνι. Και μάλλον έχουν δίκιο. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι μαζί γρήγορα άφησαν πίσω τους το μήνυμα της ευρωκάλπης. Που μπορεί να μην ήταν ομοιογενές και συγκροτημένο (αν ήταν, αλλιώς θα γινόταν τώρα η όποια συζήτηση), αλλά συνιστούσε σαφή αποδοκιμασία του επικοινωνιακά πολύχρωμου, αλλά ομοιογενώς σκοτεινού στο βάθος, «ακραίου κέντρου». Βιάζονται όλοι αυτοί να αποδείξουν ότι εξακολουθούν να μην δίνουν καμιά σημασία στη γνώμη των υπηκόων, συνεχίζοντας απτόητοι τις ραδιουργίες στους διαδρόμους και τις παρακάμαρες. Κι έτσι συσσωρεύονται οι όροι συνειδητοποίησης από όλο και πιο πολλούς της ανάγκης μιας διαφορετικής κίνησης, για μια Ευρώπη δημοκρατική, ειρηνική και αξιοβίωτη, που επιπλέον θα πάψει να είναι διεθνής παράγοντας αδικίας και πολλαπλασιασμού των κινδύνων που απειλούν την ανθρωπότητα και τον πλανήτη.
