Του Δημήτρη Υφαντή. Ο Α. Σαμαράς, κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου με την Α. Μέρκελ, απάντησε για το «αιρετικό» του παρελθόν απέναντι στο Μνημόνιο, με το αποστομωτικό: «Ουδείς αναμάρτητος»!
Έτσι, ολοκληρώθηκε η ομολογία πίστης του στην Αγία Τριάδα… παρασυρθήκαμε, στην τρόικα. Διαβάζοντας κείμενο καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης, δεν πρέπει να έχει συμβεί ξανά ανάλογο προηγούμενο, ίσως κι η «εκ βαθέων» απάντηση να ήταν προετοιμασμένη. Άξιος!
Ξεδιαλύνεται πια, χωρίς σκιές, η αρχική επιλογή της ηγεσίας της Ν.Δ. να διαφοροποιηθεί από το Μνημόνιο. Με ασθμαίνουσα κατάληξη των διαρκών μεταμφιέσεων την «επαναδιαπραγμάτευση», αυτή η τακτική εξέπνευσε οριστικά το βράδυ των εκλογών της 17ης Ιούνη. Πολλούς είχε ξαφνιάσει η «εντυπωσιακή» αντοχή του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις άγριες έξωθεν πιέσεις για ολοκληρωτική συμμόρφωση με την κυβέρνηση Παπανδρέου κατά τις κρίσιμες καμπές μετά τον Ιούνη του 2011. Ώσπου, φορώντας λεοντή αποχρώσεων ενάντια στην ύφεση, μπήκε και η Ν.Δ. στο κλαμπ των «προθύμων», υπό τον Παπαδήμο, στο σχήμα της «συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης», που αντιστρόφως δοκιμάζεται σήμερα.
Αν είχε δοθεί η οφειλόμενη προσοχή στα «τεύχη» του Ζαππείου, θα μπορούσε και να ερμηνευτεί και να προβλεφθεί η «στροφή». Στροφή; Μάλλον ευθεία γραμμή. Είχαν αποδοθεί διάφοροι χαρακτηρισμοί, που αναζήτησαν εύλογη επαλήθευση στην αποπομπή της ατόφιας νεοφιλελεύθερης Ντόρας. Εφευρέθηκαν «κοινωνικά» στοιχεία ενός «δίκαιου φιλελευθερισμού», σημεία «αντίστασης» στις ασύδοτες αγορές και «υπεράσπισης» της εθνικής κυριαρχίας μπροστά στην επέλαση της γερμανικής ηγεμονίας.
Δεν είχαν αναδειχθεί τα κρίσιμα στοιχεία κάτω από την επικεφαλίδα: «Όχι στο λάθος του Μνημονίου». Η κήρυξη πολέμου στις «συντεχνίες του Δημοσίου», η πλήρης απελευθέρωση των επαγγελμάτων, το πωλητήριο του εθνικού πλούτου και η φαεινή της «εφεδρείας» συνέθεσαν τα «κοστολογημένα Ζάππειο Ι και ΙΙ» και αποτέλεσαν την πρώτη ύλη του δεύτερου Μνημονίου. Είχε κατηγορηματικά εκφραστεί η προσήλωσή στα ιερά δεσμά της χρέωσης (το «θα εξοφλήσουμε και το τελευταίο ευρώ» το δήλωσε τότε ο Α. Σαμαράς πρώτη φορά) όπως και στο νέο «σύμφωνο για το ευρώ», που προωθεί ο γερμανικός άξονας.
Εναλλακτική πρόταση όχι «στο», αλλά «για το» Μνημόνιο, πλάσαρε στο «σύστημα» κι ήρθε η ώρα του, όταν απέμεινε το μοναδικό στήριγμα της τρόικας και της διαπλοκής απέναντι στο λαϊκό ρεύμα της ανατροπής. Οι καλοπροαίρετοι αναλυτές, σχολιαστές, διπλανοί μας συνομιλητές θα πρέπει να αναγνωρίσουν το δικό τους «λάθος». Ο Α. Σαμαράς, σπλάχνο ενός πολιτικού συστήματος ποτισμένου στη διαφθορά και ταυτισμένου με την υποτέλεια στην ξένη προστασία υποχρεούται τώρα στο μαρτύριο της «ειλικρινούς μεταμέλειας», σε διεθνή μετάδοση.
Η γεύση της αμαρτίας δεν είναι άλλη από τη γεύση της εξουσίας ενός φαύλου καθεστώτος. Ένα μικρό κομμάτι κατέχει τώρα κι ο Α. Σαμαράς, όμως γιατί δείχνει να μην το… απολαμβάνει;
Ξεδιαλύνεται πια, χωρίς σκιές, η αρχική επιλογή της ηγεσίας της Ν.Δ. να διαφοροποιηθεί από το Μνημόνιο. Με ασθμαίνουσα κατάληξη των διαρκών μεταμφιέσεων την «επαναδιαπραγμάτευση», αυτή η τακτική εξέπνευσε οριστικά το βράδυ των εκλογών της 17ης Ιούνη. Πολλούς είχε ξαφνιάσει η «εντυπωσιακή» αντοχή του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις άγριες έξωθεν πιέσεις για ολοκληρωτική συμμόρφωση με την κυβέρνηση Παπανδρέου κατά τις κρίσιμες καμπές μετά τον Ιούνη του 2011. Ώσπου, φορώντας λεοντή αποχρώσεων ενάντια στην ύφεση, μπήκε και η Ν.Δ. στο κλαμπ των «προθύμων», υπό τον Παπαδήμο, στο σχήμα της «συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης», που αντιστρόφως δοκιμάζεται σήμερα.
Αν είχε δοθεί η οφειλόμενη προσοχή στα «τεύχη» του Ζαππείου, θα μπορούσε και να ερμηνευτεί και να προβλεφθεί η «στροφή». Στροφή; Μάλλον ευθεία γραμμή. Είχαν αποδοθεί διάφοροι χαρακτηρισμοί, που αναζήτησαν εύλογη επαλήθευση στην αποπομπή της ατόφιας νεοφιλελεύθερης Ντόρας. Εφευρέθηκαν «κοινωνικά» στοιχεία ενός «δίκαιου φιλελευθερισμού», σημεία «αντίστασης» στις ασύδοτες αγορές και «υπεράσπισης» της εθνικής κυριαρχίας μπροστά στην επέλαση της γερμανικής ηγεμονίας.
Δεν είχαν αναδειχθεί τα κρίσιμα στοιχεία κάτω από την επικεφαλίδα: «Όχι στο λάθος του Μνημονίου». Η κήρυξη πολέμου στις «συντεχνίες του Δημοσίου», η πλήρης απελευθέρωση των επαγγελμάτων, το πωλητήριο του εθνικού πλούτου και η φαεινή της «εφεδρείας» συνέθεσαν τα «κοστολογημένα Ζάππειο Ι και ΙΙ» και αποτέλεσαν την πρώτη ύλη του δεύτερου Μνημονίου. Είχε κατηγορηματικά εκφραστεί η προσήλωσή στα ιερά δεσμά της χρέωσης (το «θα εξοφλήσουμε και το τελευταίο ευρώ» το δήλωσε τότε ο Α. Σαμαράς πρώτη φορά) όπως και στο νέο «σύμφωνο για το ευρώ», που προωθεί ο γερμανικός άξονας.
Εναλλακτική πρόταση όχι «στο», αλλά «για το» Μνημόνιο, πλάσαρε στο «σύστημα» κι ήρθε η ώρα του, όταν απέμεινε το μοναδικό στήριγμα της τρόικας και της διαπλοκής απέναντι στο λαϊκό ρεύμα της ανατροπής. Οι καλοπροαίρετοι αναλυτές, σχολιαστές, διπλανοί μας συνομιλητές θα πρέπει να αναγνωρίσουν το δικό τους «λάθος». Ο Α. Σαμαράς, σπλάχνο ενός πολιτικού συστήματος ποτισμένου στη διαφθορά και ταυτισμένου με την υποτέλεια στην ξένη προστασία υποχρεούται τώρα στο μαρτύριο της «ειλικρινούς μεταμέλειας», σε διεθνή μετάδοση.
Η γεύση της αμαρτίας δεν είναι άλλη από τη γεύση της εξουσίας ενός φαύλου καθεστώτος. Ένα μικρό κομμάτι κατέχει τώρα κι ο Α. Σαμαράς, όμως γιατί δείχνει να μην το… απολαμβάνει;
Σχόλια
