Εδώ και μερικές βδομάδες η Γάζα ζει ξανά με το φόβο των καθημερινών ισραηλινών επιθέσεων.
Ήδη από τις 16 Μαρτίου, πολεμικά αεροπλάνα του Ισραήλ πετάνε πάνω από τη Λωρίδα και βομβαρδίζουν αδιακρίτως, πραγματοποιώντας την απειλή που είχε εξαπολύσει ο Νεντανιάχου, λίγες μέρες νωρίτερα, ότι «θα πέσει σιδερένια γροθιά πάνω στους δολοφόνους», μετά την ανεξιχνίαστη δολοφονία πέντε εποίκων στη Δυτική Όχθη.
Οι παραστρατιωτικές ομάδες της Γάζας αντεπιτέθηκαν και έκτοτε ξεκίνησε η άνιση μάχη ανάμεσα στις αυτοσχέδιες ρουκέτες των Παλαιστινίων και στα υπερσύγχρονα όπλα του Ισραήλ. Η έκρηξη, μόλις την προηγούμενη βδομάδα, στο σταθμό λεωφορείων στην Ιερουσαλήμ, όπου έχασε τη ζωή της μια Βρετανίδα υπήκοος και τραυματίστηκαν άλλοι 30, αποτέλεσε το έναυσμα για να κλιμακώσει το Ισραήλ τις επιθέσεις του. Μέχρι στιγμής, έχουν χάσει τη ζωή τους πάνω από 17 Παλαιστίνιοι, ανάμεσά τους και παιδιά, ενώ μεγάλος είναι ο αριθμός των τραυματιών. Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν και μετά τη δέσμευση των Παλαιστινίων για κατάπαυση πυρός, αν συμμορφωθεί και το Ισραήλ.
Κάποιοι αναλυτές και πολιτικοί, όπως ο Μουσταφά Μπαργούτι1, θεωρούν ότι η επίθεση γίνεται για να καθυστερήσουν οι προσπάθειες συμφιλίωσης της Χαμάς με τη Φατάχ. «Το πλεονέκτημα του Ισραήλ και της κατοχής ήταν να διατηρούν διασπασμένη την παλαιστινιακή κοινωνία. Δεν θέλουν με τίποτα να δουν τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα ενωμένες». Υπάρχουν, όμως, και κάποιες φωνές που αναρωτιούνται αν αυτό πρόκειται να εξελιχθεί σε μια νέα επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι», που κόστισε τη ζωή 1.400 περίπου Παλαιστινίων. Δεν είναι και απίθανο, αν αναλογιστούμε πως η Τζίπι Λίβνι, του κόμματος της Καντίμα και υπουργός Εξωτερικών το 2008-9, είπε πως «ο μόνος τρόπος να τις αντιμετωπίσουμε (τις ρουκέτες) είναι με τη βία, όπως έκανε το Ισραήλ στη διάρκεια της Επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι»2, και μαζί της συμφωνούν και υπουργοί του Νεντανιάχου3.
Το κρίσιμο όμως ερώτημα είναι: «Πού είναι και αυτή τη φορά η διεθνής κοινότητα;» Όταν επίσημα ισραηλινά χείλη εκστομίζουν απειλές πολέμου κι έχοντας ακόμα νωπές τις μνήμες από τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού, μόλις δυο χρόνια πριν, η αντίδρασή της θα έπρεπε να ήταν πιο έντονη, πέραν της «βαθιάς ανησυχίας για την κλιμάκωση της κατάστασης», που εξέφρασε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κιν Μουν. Φαίνεται όμως πως ο ρόλος της διεθνούς κοινότητας στο θέμα της ισραηλινο-παλαιστινιακής διαμάχης, εδώ και 63 χρόνια, περιορίζεται σε μερικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, που καταδικάζουν μεν τις πολιτικές απαρτχάιντ του Ισραήλ και τις παραβιάσεις του διεθνές δικαίου, αδυνατούν δε να επιβάλουν τη συμμόρφωση του Ισραήλ σε αυτό.
Η ίδια η διεθνής κοινότητα, ωστόσο, χρειάστηκε λίγες μέρες για να αποφασίσει και να ετοιμάσει την επέμβαση στη Λιβύη! Μάλλον τα 63 χρόνια κατοχής δεν είναι αρκετά για να την πείσουν πως ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρωπότητας είναι το Ισραήλ.
Οι παραστρατιωτικές ομάδες της Γάζας αντεπιτέθηκαν και έκτοτε ξεκίνησε η άνιση μάχη ανάμεσα στις αυτοσχέδιες ρουκέτες των Παλαιστινίων και στα υπερσύγχρονα όπλα του Ισραήλ. Η έκρηξη, μόλις την προηγούμενη βδομάδα, στο σταθμό λεωφορείων στην Ιερουσαλήμ, όπου έχασε τη ζωή της μια Βρετανίδα υπήκοος και τραυματίστηκαν άλλοι 30, αποτέλεσε το έναυσμα για να κλιμακώσει το Ισραήλ τις επιθέσεις του. Μέχρι στιγμής, έχουν χάσει τη ζωή τους πάνω από 17 Παλαιστίνιοι, ανάμεσά τους και παιδιά, ενώ μεγάλος είναι ο αριθμός των τραυματιών. Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν και μετά τη δέσμευση των Παλαιστινίων για κατάπαυση πυρός, αν συμμορφωθεί και το Ισραήλ.
Κάποιοι αναλυτές και πολιτικοί, όπως ο Μουσταφά Μπαργούτι1, θεωρούν ότι η επίθεση γίνεται για να καθυστερήσουν οι προσπάθειες συμφιλίωσης της Χαμάς με τη Φατάχ. «Το πλεονέκτημα του Ισραήλ και της κατοχής ήταν να διατηρούν διασπασμένη την παλαιστινιακή κοινωνία. Δεν θέλουν με τίποτα να δουν τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα ενωμένες». Υπάρχουν, όμως, και κάποιες φωνές που αναρωτιούνται αν αυτό πρόκειται να εξελιχθεί σε μια νέα επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι», που κόστισε τη ζωή 1.400 περίπου Παλαιστινίων. Δεν είναι και απίθανο, αν αναλογιστούμε πως η Τζίπι Λίβνι, του κόμματος της Καντίμα και υπουργός Εξωτερικών το 2008-9, είπε πως «ο μόνος τρόπος να τις αντιμετωπίσουμε (τις ρουκέτες) είναι με τη βία, όπως έκανε το Ισραήλ στη διάρκεια της Επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι»2, και μαζί της συμφωνούν και υπουργοί του Νεντανιάχου3.
Το κρίσιμο όμως ερώτημα είναι: «Πού είναι και αυτή τη φορά η διεθνής κοινότητα;» Όταν επίσημα ισραηλινά χείλη εκστομίζουν απειλές πολέμου κι έχοντας ακόμα νωπές τις μνήμες από τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού, μόλις δυο χρόνια πριν, η αντίδρασή της θα έπρεπε να ήταν πιο έντονη, πέραν της «βαθιάς ανησυχίας για την κλιμάκωση της κατάστασης», που εξέφρασε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κιν Μουν. Φαίνεται όμως πως ο ρόλος της διεθνούς κοινότητας στο θέμα της ισραηλινο-παλαιστινιακής διαμάχης, εδώ και 63 χρόνια, περιορίζεται σε μερικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, που καταδικάζουν μεν τις πολιτικές απαρτχάιντ του Ισραήλ και τις παραβιάσεις του διεθνές δικαίου, αδυνατούν δε να επιβάλουν τη συμμόρφωση του Ισραήλ σε αυτό.
Η ίδια η διεθνής κοινότητα, ωστόσο, χρειάστηκε λίγες μέρες για να αποφασίσει και να ετοιμάσει την επέμβαση στη Λιβύη! Μάλλον τα 63 χρόνια κατοχής δεν είναι αρκετά για να την πείσουν πως ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρωπότητας είναι το Ισραήλ.
(1) https://www.palestinemonitor.org/spip/spip.php?article1725
(2) https://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4044526,00.html
(3) https://www.haaretz.com/news/diplomacy-defense/netanyahu-israel-will-continue-to-operate-against-terrorists-in-gaza-1.351331
* Δείτε και r-freepalestine.blogspot.com
Σχόλια
