Όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου εξακολουθούν να δίνουν ελαφρύ προβάδισμα στη «Νέα Λαϊκή Ένωση» που σχημάτισε το κίνημα του Μελανσόν με τους Πράσινους, το Γαλλικό Κ.Κ. και το Σοσιαλιστικό Κόμμα*. Ανάλογα με τη δημοσκόπηση, η «Νέα Λαϊκή Ένωση» αποσπά από 27 έως 31%. Η διευρυμένη συμμαχία του Μακρόν (που, εκτός από το «Δημοκρατικό Κίνημα» του πρώην υπουργού Μπαϊρού, περιλαμβάνει τους «Ορίζοντες» του πρώην πρωθυπουργού Ε. Φιλίπ και 3 ακόμη μικρότερα κόμματα) έρχεται παντού δεύτερη όσον αφορά την πρόθεση ψήφου, με 26-27%. Φαίνεται ότι δεν βοήθησε πολύ η μετονομασία του κόμματος του Μακρόν σε «Αναγέννηση» και η κήρυξη πολέμου στον «σκοταδισμό του λαϊκισμού» εν ονόματι του Διαφωτισμού… Σε απόσταση αναπνοής ακολουθεί η (διασπασμένη) Ακροδεξιά, με την Λεπέν να διεκδικεί 21-23% και τον Ζεμούρ 5-6%. Τέταρτη κατατάσσεται η παραδοσιακή Κεντροδεξιά (συνασπισμός Ρεπουμπλικάνων και μικρότερων κομμάτων) με 10-11%, ενώ όλα τα άλλα κόμματα περιορίζονται σε χαμηλά μονοψήφια ποσοστά.
Η ΕΙΚΟΝΑ αυτή επιβεβαιώνει την απονομιμοποίηση του παλιού πολιτικού κόσμου και της γαλλικής ελίτ στις λαϊκές τάξεις που, σε συνδυασμό με τη βαθιά και πολύπλευρη κρίση, ρηγματώνει τη γαλλική κοινωνία – κάτι που εκφράστηκε σαφώς και στις προεδρικές εκλογές**. Η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνουν αυτές οι τάσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή επιβεβαιώνεται και από τη δυναμική που δείχνει ο Μελανσόν (τον οποίο μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσαν «τελειωμένο» οι… σοβαροί αναλυτές). Δυναμική που υποχρέωσε όσους αυτοπροσδιοριζόμενους ως προοδευτικούς τον θεωρούσαν «ακραίο» να συμπαραταχθούν μαζί του, ώστε να μην εξαφανιστούν από τον κοινοβουλευτικό χάρτη. Εξαιρούνται βέβαια όσοι εξ αυτών τάσσονται ανοιχτά υπέρ του Μακρόν, ώστε να αποσοβηθεί ο κίνδυνος συγκατοίκησης του προέδρου με έναν «ανεύθυνο λαϊκιστή» πρωθυπουργό!
ΦΥΣΙΚΑ τόσο το προεδρικό στρατόπεδο όσο και οι όψιμοι σύμμαχοι του Μελανσόν κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδομήσουν το ριζοσπαστικό, για τα γαλλικά δεδομένα, πρόγραμμά του. Αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι, πρώτον, η κατεύθυνση αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ και τον ευρωατλαντισμό, και δεύτερον η δέσμευση για ανυπακοή στα κελεύσματα της Ε.Ε. όταν αυτά παρεμποδίζουν την υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος. Χαρακτηριστικά, ο Γάλλος υφυπουργός Εξωτερικών Κλεμάν Μπον επιτέθηκε στον Μελανσόν, κατηγορώντας τον ως «ακροαριστερό που δεν θέλει να κυβερνήσει, αλλά υποκινεί ταραχές και αναρχία»! Από κοντά και όψιμοι σύμμαχοι, ιδίως Πράσινοι και Σοσιαλιστές, που διακηρύττουν ότι διαφωνούν κάθετα με τις παραπάνω θέσεις (αλλά παραμένουν υποψήφιοι της συμμαχίας, ώστε να εκλεγούν…). Το δε Γαλλικό Κ.Κ. δεν κρύβει τη διαφωνία του με το πρόγραμμα του Μελανσόν για σταδιακή εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας.
Ο ΜΕΛΑΝΣΟΝ δεν δείχνει πάντως να χάνει την αισιοδοξία του: σχολιάζοντας τον καθυστερημένο διορισμό της «σοσιαλίστριας» (με προϋπηρεσία ως νεκροθάφτισσα των εργασιακών δικαιωμάτων και των δημόσιων επιχειρήσεων) Ελιζαμπέτ Μπορν στην πρωθυπουργία, είπε ότι «η κυρία Μπορν ανέλαβε τη θέση με… σύμβαση ορισμένου χρόνου» – εννοώντας ότι θα εξαναγκαστεί σε παραίτηση λόγω επικείμενης ήττας του προεδρικού στρατοπέδου. Η αισιοδοξία του Μελανσόν θα ήταν απόλυτα βάσιμη αν υπήρχε στοιχειώδης αντιστοίχιση της λαϊκής ψήφου με τη σύνθεση της βουλής. Όμως, χάρη στον εκτρωματικό εκλογικό νόμο, οι ίδιες δημοσκοπήσεις που φέρνουν πρώτη τη «Νέα Λαϊκή Ένωση», προβλέπουν ότι ο μακρονικός συνασπισμός θα αποσπάσει και πάλι απόλυτη πλειοψηφία σε κοινοβουλευτικές έδρες – διπλασιάζοντας την εκπροσώπησή του στη βουλή σε σχέση με τις κάλπες (σύμφωνα με το «χειρότερο» για τον Μακρόν σενάριο, θα αποσπάσει πάνω από 300 έδρες σε σύνολο 577, ενώ η συμμαχία του Μελανσόν, αν και πιθανότερη νικήτρια στις κάλπες, θα περιοριστεί σε 130-150 έδρες!).
ΕΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ δεν διαψευστούν από μια έκπληξη ακόμη μεγαλύτερη αυτής των προεδρικών εκλογών, όπου ο μόνος, τότε, Μελανσόν παραλίγο να βρεθεί στον Β΄ γύρο (τέτοια έκπληξη θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από τη συμπεριφορά όσων ως τώρα απέχουν), η κυρία Μπορν μπορεί να παραμείνει πρωθυπουργός. Το θέμα είναι, για πόσο; Διότι η διαρκής περιφρόνηση των λαϊκών τάξεων, η περαιτέρω φτωχοποίησή τους και ο κατ’ εξακολούθηση βιασμός της εκφρασμένης βούλησής τους μπορεί να προκαλέσει κοινωνική έκρηξη ακόμη μεγαλύτερη από αυτή των Κίτρινων Γιλέκων – αυτό το καμπανάκι χτυπούν οι λιγοστοί πραγματικά σοβαροί συστημικοί αναλυτές που έχουν απομείνει στη Γαλλική Δημοκρατία. Αλλά σάμπως τους ακούει κανείς από την αλαζονική ελίτ;
Ε.Φ.
* «Γαλλικοί σπασμοί σε μια ρηγματωμένη Ευρώπη» (φύλλο 589).
** «Μια Γαλλία κομμένη στα δύο» (φύλλο 586) και «Προσωρινή ανάσα για τη γαλλική ελίτ» (φύλλο 588).
