Του Δημήτρη Τρίμη. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία: Το πραξικόπημα Σαμαρά κατά της ΕΡΤ (και αύριο κατά σχολείων, νοσοκομείων, κοινωνικών υπηρεσιών, δήμων κ.ο.κ) δεν ήταν μια αστοχία, μια προχειρότητα, ενός επιτελείου τυχάρπαστων στελεχών της Συγγρού και του Μαξίμου, την οποία τώρα δυσκολεύεται να «μαζέψει» η δικομματική πλειοψηφία της Βουλής.
Επρόκειτο για στρατηγική επιλογή απαραίτητη για τη διαχείριση της επόμενης περιόδου διακυβέρνησης, με τη σύμφωνη γνώμη της τρόικας και της εγχώριας οικονομικής ελίτ.
Με άλλα λόγια, η ομολογία του υπουργού Κ. Χατζιδάκη στη γερμανική εφημερίδα Die Welt ότι «η προσωρινή διακοπή της ΕΡΤ ήταν η μοναδική δυνατότητα να εκπληρωθούν οι απαιτήσεις της τρόικας για περικοπές στο Δημόσιο», στην πραγματικότητα δεν έρχεται σε αντίθεση με την εγχώρια ακραία προπαγάνδα ότι η ΕΡΤ έκλεισε επειδή ήταν αμαρτωλή, επειδή την «κατέλαβαν οι αριστεροί», επειδή δεν είχε τηλεθέαση, επειδή επιβαρύνει τα νοικοκυριά με 4,2 ευρώ το μήνα, επειδή οι εργαζόμενοί της -και ο Τρίμης της ΕΣΗΕΑ «των τυφλών απεργιών»- δεν έδειχναν τα ταξίδια του πρωθυπουργού, τα επικοινωνιακά τρικ και το success story της Νέας Δημοκρατίας…
Την επόμενη περίοδο, για να περπατήσουν τα μνημόνια ο κ. Σαμαράς πρέπει να γίνει κάτι μεταξύ Θάτσερ, Ρίγκαν με ολίγη από 4η Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά -την οποία λατρεύει και η εν δυνάμει συνιστώσα του, η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Το Σύνταγμα και οι δημοκρατικοί θεσμοί (που έχουν απομείνει) δεν τον ενδιαφέρουν. Οι επιπτώσεις από τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας στη ζωή και την αξιοπρέπεια εκατομμυρίων πολιτών δεν τον νοιάζουν, όταν το νεοφιλελεύθερο «αναπτυξιακό» όραμά του είναι η πάση θυσία «εσωτερική υποτίμηση» και οι «επενδυτικές ευκαιρίες», που θα πραγματοποιηθούν όταν πέσει «το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς στην Ευρώπη», όπως αποκαλούν τη χώρα μας.
Σ’ αυτή τη στρατηγική ενώνονται τα ρεύματα του νεοφιλελευθερισμού με τον ακροδεξιό λαϊκισμό, τον πολιτικό αυταρχισμό, την εθνικοφροσύνη, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και ό,τι βάρβαρο μπορεί κανείς να βάλει στο νου του. Ποιο μπορεί να είναι το κεντρικό εργαλείο, το απόλυτο επικοινωνιακό όργανο, που θα μπορεί να εκφράζει αποτελεσματικά αυτή τη στρατηγική και να χειραγωγεί τους αποκαμωμένους πολίτες, αν δεν είναι, στην σημερινή ιδίως τηλε-εποχή, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της διαπλοκής; Επομένως, τι τους χρειάζεται η δημόσια ραδιοτηλεόραση και τα άλλα δημόσια «κουλτουριάρικα» σχήματα και ιδρύματα, ορχήστρες, μπαλέτα, όπερες, ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια, κοινωνικές σπουδές που προβλέπονται από το Σύνταγμα, λογοδοτούν στο κοινοβούλιο, αν η Νέα Ελλάδα του Σαμαρά διαθέτει στην υπηρεσία του έθνους τα Τσάο Αντέννα, τους Πρετεντέρηδες, τα B-Moovies του Star, τα ιδεολογικά μαθήματα του Πορτοσάλτε, τα σκυλάδικα, την πανελλαδική τηλεόραση του Γ. Καρατζαφέρη, τα αγνά δίκτυα ενημέρωσης του Κουρή, τον Άκτωρα Μedia group κ.λπ.;
Με λίγα λόγια, η μνημονιακή κυβέρνηση πίστεψε ότι ο λαός μας συνθηκολόγησε και δεν θα ξανάβγαινε πια στο πεζοδρόμιο. Ύστερα από δυο χρόνια μεγάλους και σκληρούς αγώνες, μπόλικο ξύλο, χημικά, δίκες, φυλακίσεις και άφθονη «λάσπη» από τα παπαγαλάκια της εξουσίας, τα επιτελεία του Μαξίμου ήταν σίγουρα ότι δεν θα υπήρχαν ξανά «πλατείες». Στη θέση των μαζικών δημοκρατικών συλλαλητηρίων επί 14 μήνες, τρόικα και ντόπιες οικονομικοπολικές ελίτ έβλεπαν με ικανοποίηση μόνο τις ουρές της ταπείνωσης να πολλαπλασιάζονται, για ένα διακανονισμό με την τράπεζα ή την Εφορία, για να μην κοπεί η ΔΕΗ, για ένα επιπλέον ένσημο, για μια συνταξούλα, για ένα βοήθημα, για ένα ραντεβού με γιατρό, για μια θέση μετανάστευσης… Και ξαφνικά, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου σε όλη την Ελλάδα με αφορμή το πραξικόπημα κατά της ΕΡΤ ξαναβρήκαν το κουράγιο τους, ένωσαν τη φωνή τους, κλόνισαν την κυβερνητική πλειοψηφία και την εικονική ηγεμονία του Σαμαρά.
Η υπόθεση στήριξης της ΕΡΤ είναι υπόθεση Δημοκρατίας και Πολιτισμού. Είναι υπόθεση Ελευθεριών και Δικαιωμάτων. Είναι ο αγώνας για να κρατήσουμε την ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη, για την ανασυγκρότηση της πατρίδας μας. Αυτό ήταν και το μήνυμα που ως δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι στον καθημαγμένο κλάδο του Τύπου και των ΜΜΕ, μαζί με όλη την Αριστερά και τις χιλιάδες μικρές και μεγάλες κοινωνικές οργανώσεις προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να στείλουμε στις δημοκρατικές και δημιουργικές δυνάμεις μέσα κι έξω από τη χώρα.
* Ο Δημήτρης Τρίμης
είναι δημοσιογράφος, απερχόμενος πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ
